Lief naar appartement ruikend maar opgewarmd dagboek, de reden waarom je weer binnen kan liggen is dat mijn moeder ruimte heeft gecreëerd door de tassen op te ruimen. Dan lijkt een klein appartement toch al meer op een huisje waarin je vrij kan ademen. Vandaag werden we voor het eerst wakker in La Norma, uitgeslapen en met zin in het verse Franse stokbrood. Op de piste verdween het goede weer van aankomst als sneeuw voor de zon. Het werd mistig en koud, waardoor je niet meer zag waar je boardde. De twee a drie meter die je nog voor je kon zien, waren diepteloos. Geen idee dus of we van de groene of zwarte piste afgingen, de steilheid was onzichtbaar.
Bommel werd verrassend uitgenodigd voor een winterwandeling door mijn moeder en zus, omdat we vroeg het snowboarden moesten staken. Zo stoer en vervelend als hij normaal loopt te trekken omdat hij zo energierijk is, was hij niet meer nadat hij een tocht had gemaakt waarbij hij om de paar meter zich uit de sneeuw moest bevrijden. Hij heeft er vast van genoten, alleen kreeg hij last van zijn achterpoot. Op tv heb ik huskyhonden gezien die na 8 uur een slee te hebben getrokken maar twee uur nodig hebben om te recupereren, waarna ze zo energiek waren dat ze elkaar gaan aanvallen. Onverwerpelijk bewijs dat labradors geen familie van de husky’s zijn, want onze Bommel had na één uur een volledige dag nodig om bij te komen. Zonder nog maar te spreken over de gevolgen als hij ook nog een slee moest trekken. De arme hond.
De vermoeidheid had ook effect op zijn zeer ontwikkelde eetvermogen. Ook dit verdween als sneeuw voor de zon. Reflexmatig snoof hij wel aan de appel die voor zijn snuit lag, maar wakker werd hij niet. Bommel zou zichzelf voor gek verklaren als hij zichzelf eens gezien had, wat een afgang. Terwijl Bommel de hele avond lang te ronken, deden wij een spelletje en zochten ons bed weer op.
