Gewezen feest.

Wat is tegenwoordig:

• nog een jubileum?
• het vieren waard?

Is 30 mei 2004 geen gedenkwaardige dag?

Liftprotocol

Van A naar B op niet meer dan de goedaardigheid van anderen. Ondanks je zelf ook je best moet doen om een lift te scoren, blijft dat het kritieke onderdeel dat het mogelijk maakt om te liften. Daarop gebaseerd vertrokken we met z’n tweeën van Eindhoven naar Salzburg en door familiaire goedaardigheid van Prüm naar Salzburg.

Hoe werkt het gedeelte waar je zelf voor moet zorgen? Een kartonnen bordje hebben is belangrijk. Je maakt duidelijk waar je heen wil en je laat zien dat je lifthulp nodig hebt. Waar het mogelijk is, ga je de mensen aanspreken. Die zien je al aankomen natuurlijk. Het voelt alsof je om een aalmoes komt bedelen, maar dat wanhopige wil je niet uitstralen. Je wil er ook niet eng, arrogant of zielig uitzien. Gewoon pratend en lachend erop af, gewoon gezellig overkomen. Dat is wat je wil.

Nadat je eenmaal ja hebt gehoord, bedank je de bestuurder alvast hartelijk en samen bepaal je de route terwijl je met bepakking instapt. Dan is het een kwestie van vragen gaan stellen, interesse tonen als beloning voor het mogen meerijden. De één praat natuurlijk meer dan de ander. De één rijdt ook sneller dan de ander, wat minstens net zo belangrijk is.

Verder is de liftplek van groot belang. Het werd ons aangeraden om van tankstation naar tankstation te liften. Dat ging al meteen mis. Ironisch genoeg was dat wel de plek waar we met een recordtijd werden opgepikt: terwijl we de weg overstaken, werden we binnen 10 seconden al bijna aangereden door een BMW. Toen de bestuurder ook nog zei dat hij naar Salzburg ging, klonk het te mooi om waar te zijn. En dat was het ook, want hij bleek naar Saarburg te gaan. Ook hij zette ons af op een afrit in plaats van een pompstation. Dat was geen succes, dus zijn we maar langs de vangrails van de snelweg gaan lopen.

Netjes volgens de regels liften, dus vanaf tankstations, was ook niet altijd een pretje. Op de heenweg waren de drie laatste tankstations drie aparte hellen. Uiteindelijk hebben we ze overleefd, maar dat duurde dan wel acht intensieve uurtjes iedereen aanspreken, voor de laatste tachtig kilometer. De terugweg ging veel beter. Toen stonden we voornamelijk in de file, maar dat is meer een luxe probleem i.v.m. buiten in de regen staan om vier uur ‘s nachts.

Uiteindelijk kom je toch wel overal aan. En het mooie is: dankbaarheid went niet. Steeds opnieuw vind je het even wonderbaarlijk dat iemand de moeite doet en "het risico" neemt om je in hun auto mee te nemen of zelfs voor je omrijdt. En het voordeel hiervan is dat je altijd goed zit. Mensen die jou niet mogen nemen je niet mee, maar de mensen die je wel laten instappen hebben al een positieve instelling.

Eerste keer liften - Lieske Coumans©

Aan de andere kant is er ook de zware teleurstelling als je in de kou en regen staat en je wordt verteld dat die auto helaas vol zit, terwijl je kunt zien dat de achterbank helemaal leeg is.  Ook al zijn dat dan per definitie de mensen waar je liever niet mee in een auto zit, een lege auto die de kant van jouw eindbestemming op gaat missen, blijft moeilijk te verdragen. Dit streep je vervolgens natuurlijk weg tegen de enthousiaste mensen en je houdt er mooie herinneringen aan over. Interessante verhalen bijvoorbeeld, maar ook andere dingen blijven hangen. Zo bekijk je tankstations als potentiële overstapplaatsen en schrik je nog steeds van een Nederlands kenteken; die moeten we aanspreken!

Bommel Bezoek

Afsluitmuziek

Relaxend gitaargetokkel en een rauw stemgeluid. Ik ontdekte the tallest man on earth via een deep house remix, het genre waar ik meestal met de sax covers van maak. Ik zocht het origineel van het nummer “the dreamer” op, dat een langzamer ritme blijkt te hebben en bovendien helemaal akoestisch is. Totaal iets anders dan wat ik doorgaans online luister.

Deze afwijking komt de muziek ten goede. Het klinkt een beetje country achtig. Na opzoeken schijnt de muziek van the tallest man on earth, geïnspireerd door Bob Dylan, onder folk en folkrock te vallen. Het is lekker rustgevend en typisch de soort muziek die op het eind van een film, serie of documentaire wordt gespeeld. Op het laatste moment als er geen verrassingen meer komen, geen woorden meer gesproken worden. Het verhaal is al afgelopen, maar de kijker moet nog even van de plotwending bekomen. Een cooling down van het beeldmateriaal. Daarnaast zie ik bij deze muziek ook lange roadtrips bij zonsondergang voor me. Een beetje hetzelfde idee, omdat dit ook een rustige en non-verbale scene uit een film zou kunnen zijn.

Het reusachtige gedeelte van zijn bedrieglijke artiestennaam zit hem in zijn stem, niet in zijn werkelijke lengte van 1 meter 65. De teksten die uit zijn luide en schelle stem voortkomen heb ik nog niet goed beluisterd. Misschien brengt het luisteren naar de tekst nog andere beelden met zich mee. In ieder geval weet ik alvast wat ik op mijn iPod afspeel als ik ooit nog op de wegen in de Grand Canyon terecht kom.

Leven in soaps en series

Een man viert het aankomende succes van zijn nieuwe boek alvast met de aankoop van een gloednieuwe Porsche. Buiten, tobbend in liefdesverdriet omdat de moeder van zijn dochter niet meer met hem wil wonen, wordt hij bedreigd en bestolen van zijn sportwagen. Daarna blijkt ook nog eens zijn manuscript gestolen te zijn en zijn succesvolle verhaal wordt uitgebracht onder naam van een andere auteur. Het overkomt de hoofdrolspeler uit de serie Californication. Erg ongelukkig, maar we kunnen er ook iets van leren.

Ten eerste kun je de gebeurtenis gebruiken als relativeermateriaal. Zit er iets tegen, bijvoorbeeld dat je fiets (weer) gestolen is, kun je dit vergelijken met de peperdure Porsche die niet van je gestolen is. Dan valt de ergernis en teleurstelling van een weggekaapte stalen ros nog mee.
Ten tweede is het belangrijk om te zien dat het wel goed komt. Nadat alles tegen zat, gaat de schrijver toch weer verder met zijn leven, probeert opnieuw het hart van zijn ex en het vertrouwen van zijn dochter te winnen, en begint aan een project voor zijn nieuwste boek.

Natuurlijk, het is een serie en je weet dat het verhaal niet zomaar eindigt bij seizoen één aflevering vijf. Het is nep en geschreven om het uiteindelijk weer goed te laten komen, zodat de fans kunnen blijven genieten van de hoofdpersoon. Heel anders dan in het echte leven, zou je denken. Of is er toch een god/andere spirituele grootheid die het levensscript voor ieder van ons klaar heeft liggen?

Hoe dan ook, het is misschien toch wel iets om over na te denken. Het leven zoals in series en soaps. Met een beetje vertrouwen in ons lot en levensverloop kunnen we ons zelf als hoofdpersoon in ons eigen verhaal gaan zien. En dat we daarmee ook kunnen lachen om voor- én tegenspoed, ons eigen verhaal zo accepteren, alsof het een ander op het scherm overkomt. 

Boekentherapie

Ik zit in de trein op weg naar Eindhoven. Dit keer heb ik geen muziek opstaan en kies ik er niet voor om een serie te kijken of een dutje te doen. Opmerkzaam is de rust in de trein, ook al is het in de stiltecoupe.  Het is meer dan alleen stilte. Op het perron hing die rust er ook al. Misschien ligt het aan het tijdstip, dat de mensen moe zijn. Meestal leidt dat juist tot ik-wil-snel-naar-huis stress, maar nu niet. Mensen praten, bewegen en nuttigen hun versnapering op een rustgevende manier.

Het zijn de ideale omstandigheden om te lezen. Op het perron tijdens het wachten deed ik het ook al: vastbesloten het boek uit mijn tas pakken.
Maar wat opvalt, is dat je een boek niet per se hoeft te lézen. Natuurlijk denk je dat dat niet per se hoeft, voedsel kun je immers ook nutteloos laten bederven. Maar een boek kun je zowel nuttig gebruiken door het te lezen of niet.

Een goed boek heeft inhoud zeggen ze. Maar een goed boek kan eigenlijk ook helemaal geen inhoud te hebben. Als het lekker in de hand ligt, mooi gekaft is en de juiste afmetingen heeft. Het gaat om het geluid dat het maakt als je er met een vinger op tikt of erop trommelend, een bladzijde omslaat of het dichtklapt.  Voor het idee lees ik weliswaar ook daadwerkelijk, maar dat is meer voor functionele doeleinden omdat het voor de studie nodig is.

Erg lang heb ik niet gelezen, want al snel wilde ik deze nieuwe ervaring op digitaal papier zetten. Zo kwam er snel een einde aan mijn boektherapie. Maar gelukkig zit er nog een voordeel aan een goed boek: het bederft niet. Dus in de juiste omstandigheden kan je het er altijd weer bij pakken voor een nieuwe sessie.