Meer satire gebaseerd op eerder beschreven TU-merkwaardigheid

Een ouderwets betalingssysteem om te printen; het is vragen om problemen. 

Naast de gekke gewoonte om fietsen van stalling naar stalling per auto te verplaatsen, is het ook nog steeds de bedoeling op de TU dat je zelf aan de kassa zegt wat je hebt uitgeprint. 

Digitale revolutie noemen ze dat. 

Voor de Slash-insipiratiebron komen dit soort gekkigheden wel ten goede:

Reproshop schakelt Opsporing Verzocht in voor liegprinter

Wie de tekening herkent, zal dit doen van mijn eerdere kritische klacht over de Reproshop:

Technisch gebrek aan de TU

Wie kan?

Wie kan beide onderwerpen relateren aan een bekend personage in de familiekring?
En is/was hij daarin een voorbeeld voor anderen? Eventueel een nadere toelichting.

Satirisch nieuws

Voor het tragische voorgeval van Charlie Hebdo wist ik nog niet wat satirisch betekende.
Het klonk als iets duivels, maar dat was natuurlijk satanistisch al. Gelukkig was ik na het nieuws op de hoogte van de betekenis van het woord, zodat ik niet met mijn digitale bek vol tanden stond toen ik gevraagd werd of ik een satirisch stuk wilde schrijven. Als je het over de duivel hebt!

Het gaat hier om "de Slash", de TU/e versie van het welbekende "De Speld" (http://speld.nl/)
Dit is mijn eerste post, en hopelijk niet de laatste:

http://www.deslash.nl/archief/metaforum-metro-moet-buitenstallingse-fietsen-gaan-verplaatsen/ 

Iedereen in de schrijverspool moet een literaire nobelprijswinnaar als alias gebruiken.
Zo schrijf ik vanaf nu, op de Slash, onder de naam Carl Spitter (lichtelijk aangepast, de echte literaire genie heette Carl Spitterer).

Trouwe lezers zullen het onderwerp herkennen uit een eerder geschreven column op deze site, namelijk "dieven met manieren".
Deze is hier te vinden ter verduidelijking:
 http://gielkens.blogspot.nl/2013/03/dieven-met-manieren.html

En let dus op, wat ik voor de Slash schrijf is níet waar gebeurd.

Miks laadvermogen!

Elke maand rond de 10e hetzelfde verhaal de afgelopen jaren: Mik stuurt een sms dat we de aanhanger gereed moeten maken om het geld op te halen in Den Haag (staatsloterij).
Afgelopen maand, de trekking is op de 10e, kregen we een andere sms nl dat de laadbak nu echt aangekoppeld moest worden maar tja, dat zie je als dezelfde grap van alle voorgaande berichten.
Mik koopt de lootjes altijd bij de sigarenboer en stuurt ons de nummers zodat we zelf kunnen checken als we willen. We dragen dan manmoedig het verlies en kopen nieuwe loten.
Tot afgelopen keer, toen ging de kassa rinkelen en werden onze ogen groter dan de inhalige Dagobert Duck-oogjes.
Helaas zijn wij niet handig, verre van, maar we hadden wel het plan een aanhangertje te knutselen om Mik kado te doen zodat we gewapend daarmee Den Haag kunnen bezoeken.

Boom en Birgit zijn wel heel handig en knutselen vaak, ze waren meteen bereid een karretje voor Mik te fabriceren. Ze kennen elkaar omdat ze onze 3 getuigen waren bij ons huwelijk. Hun dochter Ginger erfde de rechterhandjes en knutselde mee. Onze taken bleven beperkt tot werk dat echt niemand kan verprutsen: John mocht proppen papier maken van oude kranten om de geldzakken te vullen, op foto 1 is te zien hoe gelukkig hij met die zware taak was :)

Het resultaat is geweldig geworden, zelfs papieren biljetten op de bodem van de kar, het nummerbord is de combinatie van het winnende lot.
Mik was er heel blij mee, verrast dat "we" nog zo snel zoiets in elkaar konden flansen... We hielpen hem snel uit de droom en lieten deze foto's zien:

Plastic Blaasinstrument

Ook de sax gaat met de technologie mee. Ondanks jonger dan de meeste instrumenten, is de saxofoon ook al aardig op leeftijd en konden technologische tweaks niet uitblijven. Zo is er bijvoorbeeld een demperkoffer waar je de sax en je handen in steekt, waarmee je vervolgens met oordopjes kan luisteren wat er zich daarbinnen letterlijk afspeelt. Naar jezelf in een heel klein gedempt kamertje luisteren, wat op zich een leuk idee is, maar de koffer is veel te duur en niet helemaal dempend (volgens een Youtube-review). Toch kan het ook wél. Want wat ik nu heb besteld is een geslaagder staaltje technologie. Of plasticje technologie, beter gezegd.

Het is namelijk een kunststof riet. Dat zijn kracht behoudt, niet temperatuursgevoelig is en niet voor de natuurlijke poriën nat gemaakt hoeft te worden. Het beestje kostte 23 euro. Omgerekend zou ik hem 2 jaar moeten gebruiken om het er financieel eruit te halen. Desalniettemin ben je als technische innovatie wetenschapper informeel verplicht  om dit nieuwe plasticje uit te proberen. Formeel gezien verandert ook de aard van de saxofoon. Wie speelt met een plastic riet laat zijn sax veranderen van een houten blaasinstrument naar een plastic blaasinstrument; de trilling van het riet produceert het geluid en bepaalt daarom ook de soortnaam van het instrument. En ja, ook het riet zelf zou ook gewoon plasticje moeten gaan heten.

De onslijtbaarheid van het kunstriet komt van pas bij de drie uur lange bandrepetities. Rieten rieten verliezen al snel hun power en ik vond het zonde om steeds een nieuwe te pakken. Het gevoel dat ik mijn rietjes moest sparen knaagde aan me tijdens minder effectieve repitities. Als de plastic variant echt niet slijt, betekent dit een hoop zorgeloze uren repeteren.

Wel een beetje raar dat ik een (te) dik kunstriet bestelde. Een oude gewoonte; normaal neem ik een extra stevig riet voor de houdbaarheid, die dunne rietjes verliezen sneller hun power en dat loopt weer op in vervangingskosten. Nu was dit dus onnodig, het kunstriet is immers slijtvrij. Deze onlogische diktekeuze doet me denken aan die man die twee wensen mocht doen. Na dat hij een zak snoep wenste die niet op kan gaan, wenste hij nog zo'n zak omdat de vorige zo lekker was. Lekker dubbelop onnodig.

 Op het zware na speelt het riet daarentegen erg natuurlijk en ben ik niet genoeg de pretentieuze muziekkenner om te zeggen dat het geluid te nep klinkt of iets dergelijks. Vandaar heb ik besloten om in te gaan op de 'niet-goed-ander-riet-garantie' van de webshop.  Als het wel goed is, ligt het lichtere broertje binnenkort op de deurmat in Eindhoven. Het zware riet was weliswaar een goede oefening om blaasvolume te ontwikkelen, zoals het grotere ijzeren mondstuk en de tenorsax op zich ook al oefening daarvoor bieden. Maar ondanks die volumeboosts kom ik niet boven die elektrisch versterkte bandleden uit. De sax gaat toch nog niet genoeg mee met de technologie dus. Want een goedklinkende, betaalbare elektrisch versterkte saxofoon blijft slechts nog toekomstmuziek. 

Ooit zelf meegemaakt?

     
        *) Of, heel autonoom zegt: "Ik kan niet naar vioolles, ik ben m'n viool kwijt."
            Hoe moet je dan handelen om latere burn outs te vermijden? Voor jezelf bedoel ik.
            Wat adviseren de educatief geschoolden in zo'n geval?

             Overigens was er geen materiële schade. We hebben het instrument jaren later weer
             terug gevonden.

Voor opvoeders en andere bijna volwassenen.

Ben je nog niet goed terecht gekomen, wie waren je opvoeders?