Zomerkou

Wat een weertje koekepeertje. Het was de langste dag van het jaar, maar zeker niet de mooiste. En ook mijn verjaardag mocht er klimatisch gezien bepaald niet wezen. Zelfs in Nederland is het rond deze tijd van het jaar om negen uur 's avonds de ideale temperatuur is om buiten te zijn. Om af te koelen van de overdagse hitte. Nu nog met de jas aan naar buiten moeten, wie verzint het? Zónder jas naar buiten moeten omdat je je anders bewusteloos zweet, dát is de midjaarse norm. Ik denk dat we allemaal veel te hard ons best hebben gedaan om dat broeikaseffect tegen te gaan. Al die elektrische auto's, windmolens en zonnecellen. Nou, die zonnecellen zullen het nu lekker doen. En ik zie de bui al hangen: wij gaan door weer en wind om het klimaat te redden en zul je zien dat de ijsberen, waar we het uiteindelijk allemaal voor doen, nu juist peentjes aan het zweten zijn op het uiteinde van de aarde. Of dat ze aan het klagen zijn dat het zó koud nou ook weer niet had gehoeven.

Behalve een minder prettig uitzicht aan de hemel, zorgt somber weer voor nog wat extra vuiltjes aan de lucht.Niet alleen moeten we roomboter eten om de zo gemiste vitamine D te compenseren (die gelukkig goed vertegenwoordigd was in mijn verjaardstaart), ook moeten we antidepressiva en slaapmiddelen slikken omdat de zon ook in de regulatie van hormonen een belangrijke rol speelt.

Maar goed, na regen komt zonneschijn. Klagen over het weer schijnt iets van de Nederlandse cultuur te zijn. Te warm of te koud, veel vaker te nat dan te droog. Niet dat het me echt stoort hoor. Binnen leren gaat gemakkelijker als de buitenwereld niet uitnodigend is en in de bioscoopzaal is het tijdens weer of geen weer goed toeven. En Bommel snapt het ook wel dat we gelijk weer terug naar huis gaan als het na honderd meter begint te regenen, die is ook de lastigste niet. Waarom zou je klagen, juist als het zo belangrijk is om het zonnetje in huis te zijn? Daarom klaag ik ook niet; het viel me slechts op. Een neutrale, onemotionele observatie. Maar het wel even benadrukken om het weer in een slecht daglicht zetten. Weet ie ook is hoe het is om de wind van voren te krijgen.

Alweer!

Wat nou alweer?
Nou, John was vorig jaar, zeg hooguit 3000 km geleden, onderweg naar Geleen en rond Keulen (en dan ben je er bijna, toch?)... pufpufpuf, stotterstotter: ie stond stil. De auto ook.
Gedoe, getakel en wachten, wachten. En tja, toen was de dinges stuk, je weet wel, die Servopumpe.
Weet je niet? Nou, wij ook niet maar toch was ie stuk. Affijn, niet in voorraad dat ding dus wachtenwachten en overnachten in auto want tja, daggie wachten. En 550 euro later en nog wat uren later was ie gemaakt. Leed geleden? Neu!
Els en Niels waren een week in Lau en jawel, op onze auto (het witte busje dus) zat de Tsjechiesticker dus jawel, met die gaan we dagje Praag doen. Is maar 2 uur rijden dus die paar minuten trager met het slome busje maakt dan niet uit, vignet er op scheelt paar euro op de snelle bolide van Els en Niels.
Maar nee, nieksnie paar minuten. Daar kwam ie weer: pufpuf, stotterstotter, stil!
En ga er dan maar eens aan staan met nul woorden Tsjechisch! Arme John.
Via via via, ANWB belt Tsjechische blabla en dan komt uren later alweer de takelauto en jawel, daar passen we dan niet in want in de kabine past het hele spul niet en in de auto mag je niet blijven hangen bovenop. Maar goed, gelukkig dat Ine niet mee was dus Niels bij Els op schoot of andersom en jawel, John perste zich nog tussen dat duo en de Tsjechische takelmeneer.
Andre zoeken, heel gedoe want niemand anders spreekt woord over-de-grens. Andre was er niet, hoewel nou net hij... Nog meer gedoe. Dagje Praag werd dagje wachten en hangen. In garage zonder Andre.
Mogen we auto huren? Uhm... voordat dat begrepen werd was de eerste van de 2 te verhuren auto's al weg dus met angst en beven hielden de blikken auto 2 vast.
Nee, haast maakte men zeker niet, waarom heeft niemand de monteurs verteld dat het communistische tijdperk voorbij is? Toen kreeg iedereen uurloon betaald ongeacht of men werkte...
Kassa, na anderhalf uur begreep men dat auto 2 echt door ons ploegje gehuurd wilde worden, pffff.
Tja, die luxe auto dan maar, tis niet anders. En wat er met ons busje moest gebeuren? Nee, een herhaling van het vorige euvel kon het toch niet zijn na de luttele km rijden? Maar goed, via ANWB en onderling geneuzel in onbegrijpelijke Nederlandse en Tsjechische vaktermen is zo'n gesprek toch niet te volgen, zeker niet als alles via 3 schijven moet: ANWB man zoekt techneut over foon en die zoekt vertaler en en en... Wat zeg je? Ja, dure mobieltjesminuten ja. En maar neuzelen in Johns foontje, iedereen neemt zijn tijd.
Maar niets vergeleken met de eindrekening!
Want of Keulen de zaak belazerde is nog niet bekeken, inmiddels ondernam John een 2e vergeefse 4 uurs tocht naar Praag: sorry meneer, auto toch niet klaar ondanks belofte via uw ANWB meneer.
4 uurs tocht? Uhm ja, als er niet de uren file vertraging was geweest, dan maar 4 uur maar nu...

De huurauto staat dus al tig dagen voor de deur want nee, busje had volgens hun nog een 2e probleem dus rekening gaat meer richting 1000 euro omdat....bladiebladiebla. En dat via 3 talen, Techneutisch inclusief. Nee 4 talen, Belazeritus ook nog!
Heel jammer dat Els met haar gigapixeltoestel geen actiefoto van takelauto met volle bezetting nam, om hun voorgenomen dagje Praag te illustreren :)
Dus jullie moeten het met het saaie verhaal doen, dat nog niet is afgelopen want busje komt zo! Staat nog steeds in Praag en na 2 vergeefse tochten wachten we op definitievekwadraatbevestiging.
Niet alleen 4plus uren rijden, er is ook nog zoiets als km prijs bij dure huurauto...

Maar weet je wat? Als je toch een paar foto's wilt dan laten we de gigakunsten van Wim, Giel en John zien: onze vernieuwde woonkamer!
Wanden lichtgrijs (na dagenlange aftakelbehang-uren) en prachtige nieuwe lichte grijze laminaatvloer en geloof me, de allersterkste kwaliteit want dit karwei wil niemand ooit meer doen! Nee, niet het leggen was de grootste klus maar het demonteren, leeghalen en verhuizen van alle meubels uit de overvolle kamer, pfffff! En o ja, het terugverhuizen door de te kleine smalle en lage openingen, dat was NOG spannender :)

Students statistisch model voorspelt niet veel goeds

Youri Pegman (21), tweedejaars student van Psychology and Technology, heeft een model gecreëerd  dat het tentamencijfer van behavioral research methods 2  voorspelt. Ondanks de complimenten van de betreffende professor voor de kwaliteit van zijn model is Youri niet tevreden: “Ik maak geen schijn van kans.”

Het model is gebaseerd op de tentamencijfers en studentenkenmerken van voorgaande jaren. De belangrijkste factoren in deze statistische waarzeggerij zijn of iemand koffie drinkt, op welke rij diegene in de collegezaal zit en hoe iemand zich naar de naar de campus begeeft. Met de factoren die voor Youri van toepassing zijn, komt het model uit op een totaal effect van -5,1 op zijn tentamencijfer. “Het is diep triest, maar wat doe je eraan?”, aldus een kansloze statistiekstudent.

Zijn vriendin, Lucy Bestardt, heeft volgens het model wel een grote kans van slagen. Zij drinkt geen koffie, zit altijd vooraan en komt met de bus naar de campus. Hoe ze de modeluitkomsten moet interpreteren wordt haar door Youri uitgelegd. Zo ook of er niet toch nog hoop is voor Youri zelf: “Het model heeft een R-squared waarde van 0.95. Dat wil zeggen dat het model 95% van de variatie in tentamencijfers kan verklaren met de huidige variabelen. Daarnaast toont de p-waarde aan dat de voorspellingsuitkomsten niet op toeval zijn gebaseerd, dus het model is zo goed als waterdicht.”

Toch is Youri nog van plan de strijd met het tentamen aan te gaan. Geïnspireerd door zijn favoriete trilogie The Hunger Games houdt hij de moed erin: “May the odds be ever in my favor”.

Opruimen werpt nieuw licht op de Lichtstad

Je kamer opruimen.  Altijd al een goed initiatief, maar nu ook goed voor een sociaal doel. Er slaapt namelijk al een tijdje iemand vaak op mijn kamer, die in een gestoffeerde (en dan bedoel ik niet de aanwezigheid van gordijnen) kamer haar kleren op de grond moest leggen. Dat is nu niet meer nodig; zowel omdat de grond nu weer clean is, maar ook omdat ik plek in de kast heb gemaakt. Ik heb “een opgeruimde geest” nog niet gelezen, maar er zal vast ook in staan dat een opgeruimde omgeving nodig is voor een goeddenkende geest. En dat is ook nooit weg.

Anyway, ik ging dus opruimen. En dan kom je naast stof ook overjarig spul tegen dat wél interessant is en niet direct in de stofzuiger verdwijnt. Zoals het boekje dat gedrukt was om eerstejaars TU/e-studenten drie jaar geleden, waaronder ikzelf, op weg te helpen. Als gids aan het begin van de studentenlevensweg. Naast praktische zaken werden er ook twee pagina’s aan de geschiedenis van Eindhoven gewijd. Na drie jaar ongelezen of weer vergeten, leerde ik hieruit dat Eindhoven niet de lichtstad werd genoemd door de lampen van Philips, maar door een gigantische luciferfabriek.

Of deze kennis cruciaal was voor mijn studentenleven? Ik denk het niet. Maar je zult de vraag maar voor je kiezen krijgen op tv en dan een prijs mislopen omdat je in de instinker bent gestonken. Toch had ik die vraag zonder dit gelezen te hebben ook wel overleefd, en zonder hulplijnen. Want wat de antwoorden ook zijn als het gaat om wat Eindhoven precies is: de stad van het licht, DAF of de regerende landskampioen, het goede antwoord blijft natuurlijk: “de gekste!”. Daar heeft niemand een boekje voor nodig. 

Paasbambi

Of de religieuze historie van Pasen nou een sprookje is of niet, het bestaan van Bambi is in ieder geval een feit. Met Pasen was hij te zien tijdens een zonnige wandeling in het schöne Schinnen.

Alhoewel Bommel nog nooit hertenbiefstuk op had en dat graag nog eens wilde mee maken op zijn oude dag, bedacht Bambi zich op zijn beurt dat hij ook nog nooit hondenbiefstuk op had. Zo kwam het dat beide quasi-roofdieren elkaar juist opzochten in plaats van te mijden. Gelukkig zat er een hek tussen de twee en werd voorkomen dat er Bommelspies op het menu kwam te staan. Zo leefde onze hond nog lang en gelukkig. 

Bambi en ik zochten elkaar ook op, niet om elkaars bloed te drinken maar om een paar leuke plaatjes te kunnen trekken in ruil voor een kriebeltje op de neus. Ik kreeg nog een dikke knipoog voor vertrek.

Schinse vierpoters zijn zeker niet schuw maar juist sociaal. Zo waren ook de schapen en koeien op de holleweg al eens op zoek naar een menselijk intermezzo. De kangaroos en struisvogels waren niet bereikbaar en durfden het contact niet aan. Zij kochten waarschijnlijk paaseieren voor hun geld. En Bommel? Die ging voor een mega-vega-bot.