De mens probeert zelf de touwtjes van Moeder Natuur in handen te nemen met behulp van technologische ontwikkelingen. Bijvoorbeeld door het bestrijden van ziektes, DNAanpassingen maken in flora en fauna of het 3D-printen van protheses. Maar ook door onze gelimiteerde capaciteiten te compenseren met computers voor complexe calculaties en vliegtuigen voor het vlugste vervoer. Of anderzijds door de technologie te gebruiken voor verspreidend vermaak na de introductie van televisie, radio en internet. Kortom, de humane controle op ons eigen bestaan is uiterst invloedrijk.
Ontwikkelingen die ons leven in de
huidige context verbeteren, hoeven echter niet per se uit de fabriek of het lab
te komen. Het kan ook low-tech, zoals dat al onbewust gebeurde voordat de mens
ooit het eerste staaltje technologie in handen heeft gehad; door de old-school
evolutie. Alleen kent de natuurlijke evolutie geen Moore's law die een exponentiële
groei aanduidt. Integendeel, de survivallende fittest is een resultaat van
toevallige, langzame en kleinschalige mutaties.
Toch heeft dat slome en lukrake proces
af en toe nog een streepje op ons voor, zoals dat laatst ook bleek op de
hoogwaardige Harvard-universiteit. Daar werd het ontwerp voor een ultiemekruiprobot gebaseerd op de natuurlijke kakkerlak. Met hun flexibele schilden
zullen de innovatieve kakkerlakrobots ingezet worden om lastige plekken te
bereiken, bijvoorbeeld tussen het post-ramp-puin, waar de huidige generatie
robots daar te statisch voor is. Dus hoe invloedrijk we als intelligentere
wezens ook mogen zijn, soms heeft een goed idee gewoon de tijd nodig waarvan
Moeder Natuur de ideale bron is. Met bewezen genialiteit gebaseerd op
eeuwenoude ervaring.
