Se kaikki peliin: Huono alku on puolet työstä

Een flight-or-fight reactie. De vlucht had ik gemist, dus moest ik mijn agressie kwijt. Er waren geen boksballen. Het onverschillige personeel dan maar? Geen vlucht, geen slaapplek, geen hulpservice; slechts een tas van een walvis en twee laptoptassen. Dus steeg een ander vluchtgevoel op: ik wilde terug naar huis, terug naar het haardvuur en de oliebollen van de dag tevoren. Maar mijn eigenlijke thuis was dichterbij dan Nederland. Een kamer in de Rauhaniemiflat te Tampere. Door terug te gaan (be)landde ik alleen maar verder van huis.

Ik schaamde me diep, was moe en hongerig. Een uur eerder was ik nog zo in mijn nopjes. De vlucht op Schiphol gehaald, geen misselijkheid bij stijgen en dalen, toegestane bagage, vrolijke Zweedse stewardessen en gratis water. Mijn Finse tutor onder de knop die me ’s nachts zou oppikken van het vliegveld. Ik durfde eindelijk eens rustig van een bammetje te genieten. Dat werd dus pijnlijk afgestraft.

De gate was gesloten en met nog tien minuten op de klok voor het eigenlijke vertrek probeerde ik nog tevergeefs hulp in te schakelen. Het vliegveldpersoneel reageerde uiterst onverschillig, het leek hun nog kouder te laten dan de Scandinavische wintertemperaturen. Ik had gehoord dat de Finnen weinig medeleven konden tonen, maar de Zweden konden er ook wat van. Die wilden niets liever dan zelf naar huis gaan. Om 23:00 uur stond ik daar met 30 kilo bagage en het enige advies om morgen maar terug te komen. Ik mocht hopen die ene vlucht van 17 uur later te kunnen boeken.

Terwijl hij zich al had omgedraaid, kon ik de bagageman ternauwernood nog vragen waar ik het best de nacht kon doorbrengen. Fly & Rest zou de beste optie zijn. Niet goedkoop, maar wel het goedkoopste, vertelde hij met een glimlach. Ironisch genoeg bevond de Fly & Rest zich aan de andere kant van het vliegveld, direct naast Terminal 4 waar ik een uur daarvoor gedacht had op het juiste adres te zijn. Uiteraard was het de baliejongen hier die als eerste sympathiek overkwam, terwijl juist hij de enige was die de minste verplichting had hiertoe (want uiteraard was de Fly & Rest volgeboekt). Hij gaf me een kaartje met hostels in de buurt en omdat ik toen nog niet had ontdekt dat ik telefonisch bereik in het buitenland handmatig moest instellen, mocht ik daar bellen. Hij zocht op welke bus ik moest hebben en bood me aan om binnen te wachten. De nachtwachtster van het Jumbo Hostel was gelukkig ook van de vriendelijke categorie en toen ik van de schrik bekomen was dat de nacht geen 380 euro kostte maar 380 kronen, was ik voor even fysiek gesetteld. Mentaal zou ik niet rusten tot ik wist dat ik ASAP voor een redelijke prijs in Tampere zou belanden. Los van de geluiden en geuren der schoorsteenrokende snurker dat op mijn gedeelde 4 m² lag te ronken.

De volgende ochtend scoorde ik een ticket voor de vlucht van 18:00. Het vliegveld voelde vertrouwd, alsof ik niet anders gewend was. Ik had genoeg tijd om terug te lopen naar de plek waar ik in eerste instantie mis was gelopen, en uit te vinden hoe ik had moeten lopen om die ávond goed af te laten lopen. Mijn schaamte en schuld verdwenen al snel toen ik de wegwijzing in kaart bracht. De eerste tien borden verwijzen alleen naar de 4^e terminal. Pas na het volgen van de verkeerde borden en het passeren van een tussendoorse douane, is de eerste verwijzing naar de juiste gáte te vinden. Mijn ticket noemde geen terminalnummer dus wanneer je ervan uit gaat dat er maar sprake is van één nummer en alleen de terminalnummers worden aangeven, beland je zo aan de andere kant van het vliegveld.

Natuurlijk probeerde ik de schuld ook bij de organisaties te leggen die mij als onervaren vlieger beter hadden kunnen helpen. Ik schreef elk een complete klacht, maar meer dan een uitgebreide schrijfexercitie zal het waarschijnlijk niet opleveren. Hoewel ik nog wel een persoon ken die vroeger correspondentie-initiatieven financieel stimuleerde. Ik ben hoe dan ook weer een ervaring rijker (en wat eurootjes armer, maar ervaringen schijnen het beste waar voor je geld te zijn), slenter nu vol vertrouwen over vliegvelden en moet bekennen dat ik de magische spanning een beetje miste toen ik wist dat ik weer naar het alledaagse leven zou gaan terugkeren. Spanning, spektakel, rust en vertrouwen; het zou onder andere nog wel eens vaker kunnen gaan voorkomen in mijn komende buitenlandse semester. It’s all in the game. Se kaikki peliin. 

Lege planken?

Se Kaikki Peliin: Täällä koirat ovat iloisia

Op straat speelt zich een mooi contrast af. Hoe timider de Finnen lijken, hoe blijer hun honden die constant kwispelend vooruit stuiteren. Jong, oud, groot en klein, ze lijken zich uitermate te vermaken door slechts buiten te zijn (de honden dus). Misschien is het de schijn die bedriegt en bevriezen de viervoeters als ze niet in hun actieve standje zouden staan, maar ik geef de vrolijkheid het voordeel van de kleinste twijfel. Mij vinden ze meestal ook interessant (die geur van Bommel raak je met de fris Finse lucht nog niet kwijt), maar de Finnen lopen liever snel door wanneer ik hun hond een kriebeltje op de kop geef. Wat ik overigens begrijp.

En dat kunnen inleven en herkennen gaat veel verder dan de afwezige behoefte om aan iedereens broekspijp te ruiken. Zo is er een geinig boekje genaamd “Finnish Nightmares”  met de typische ongemakkelijkheden voor een Fin, maar om eerlijk te zijn herken ik veel Fins in mij maar ook in de Nederlandse samenleving. Zie de afbeeldingen en oordeel zelf. Voor het complete werk moet je het boekje zelf maar lezen.

Iets dat ik níet eerder in Nederland heb gezien, is de persoonlijke ruimte die hier aan elkaar gegeven wordt tijdens het wachten op de bus. Het levert leuke plaatjes op vanachter het keukenraam. Verder is mijn mentor inderdaad geen voorstander van small talk en krijg je al snel het gevoel dat hij liever niks van je hoort. Overigens geen slecht woord over hem, want onder het motto “geen woorden maar daden” pikte hij me wel per auto op van het vliegveld met de sleutel van mijn appartement op zak.

Ons appartementencomplex te Rauhaniemi wordt vooral bewoond door Finse studenten en aan de overkant van de straat wonen bejaarden. Het is er dus traditioneel stil; ieder oud besje voor zich. Voor de echt griezelige stiltes hoef je echter niet bang te zijn, want ook hier zijn de groepjes Aziaten snel te vinden. Die compenseren dan ook weer voor de schaarse oprechte glimlach onder de Finnen. Het is een mooie mix.

Ikzelf voel me soms meer Fins dan de Finnen die geïnteresseerd en enthousiast over andere landen en dat van zichzelf willen praten. Al waren dat wel net de studentes van Communicatie en Journalistiek. Maar wanneer ik een schuchter knikje en wat gemompel uitwissel met de buschauffeur, over straat loop waar iedereen naar zijn eigen voeten staart, wanneer ik op weg ben naar Rauhaniemi dat letterlijk vredig schiereiland betekent, dan voelt de Fin in mij zich ook thuis. 

Pluim voor uitgeverij Koppenhol

Onderstaand bericht stuurde ik net naar de consumentenbond:
Pluim!
Een kaartspel met op elke kaart een foto uit een Nederlandse plaats, dat leek ons een leuk idee als welkomstgeschenkje voor vluchtelingen/asielzoekers. We mailden uitgeverij Koppenhol uit Hilversum hoe we ze konden bestellen. Tot onze ontroerde verbazing stuurden ze ons volledig gratis 200 (!) kaartspellen op! Hartverwarmend geweldig.
Vriendelijke groeten, John Wester

Se Kaikki Peliin: Ensimmäinen Viikko

Sinds mijn iets verlate verblijf vanaf vorige week ben ik nu zeven goede dagen onder Finse hoede. Naast mijn frisse Finse start van het nieuwe jaar met het kwik 25 graden onder het nulpunt, heb ik gisteren ook gelijk maar de nieuwjaarsduik meegenomen. In het ijswater, a la Finland. Natuurlijk door alvorens op te warmen in een eveneens traditionele sauna van 90 graden. Het is een ervaring waarvan niemand kan beweren er heet noch koud van te worden. Alhoewel een thermische desoriëntatie juist wel het gevolg is wanneer je eenmaal weer een tijdje boven water bent. Verdoofd en versuft levert het een aangename ervaring op die te vergelijken is met een mix van de totale relaxtheid na een intensieve inspanning en een aangeschoten toestand. Het is te begrijpen waarom deze unieke high onder de Finnen zo hot is. Het gaat niet slechts om het coole imago, dat weliswaar het plaatje compleet maakt.  

Dan over de andere typische Finnigheden. Sommige mensen spreken inderdaad monotoon, maar onder die orenschijnlijke ongeïnteresseerdheid schuilt een verbazingwekkende behulpzaamheid. En als ik een vraag buiten het boekje stel, kan er ook nog wel een goedbedoelde glimlach af. Wat betreft de culinaire gewoontes heb ik alleen pas de rijstroggebroodjes geproefd. De Finse bloedworstvariant kon ik alleen per kilo in de winkel kopen en helaas heb ik nog nergens rendier in de winkel of op de menukaart voorbij zien komen. De koffie die ik tot nog toe heb mogen nuttigen smaakten goed, maar de 6 koppen per dag zitten er voorlopig niet in.

Qua huis- tuin- en keukenmededelingen ben ik grotendeels positief. De matras is een minpuntje; die is nog lager dan het bedrandje en heeft een sneeuwse stijfheid. Daarentegen heb ik wel een extra tafel waar ik reeds op heb gelegen/ gezeten door het gebrek aan een bank of directeursstoel. Dat was geen succes. De directe tuin ontbreekt, maar even verderop nemen de bomen en het meer de geïnfrastructureerde stad over en het meer is op dit moment van het jaar een enorm uitstrekkend plein waarop geschaatst en gewandeld wordt, zoals te zien is op de foto’s. De keuken deel ik met mijn huisgenoot, een Zuricher die zich tegen de Zwitserse standaarden afzet van onder andere de immigratiehaat en hoge ecologische voetafdruk. We gaan samen naar activiteiten en koken op onze manieren, waarnaast we Zwits-Duits en Nederlands uitwisselen. Dus dat zit wel snor.

De taal is voorlopig nog een pijnpuntje, maar vergeleken met mijn exchange-studiegenoten ben ik dan al weer een stapje verder. Tot nu toe hebben al 3 Finnen en 1 Taiwanees mij om mijn Fins gecomplimenteerd. Verder moet ik de Finse Lidl nog bezoeken om de Nederlandse prijzen te vinden, maar de kosten zijn tot nu toe het enige waar ik nog van schrik. Het is ondertussen zelfs al 2 graden aan de onverwachte kant van het vriespunt! Gesettelde groeten uit Tampere: Näkemiin! 

Cold warning!

Beeldverslag Eindhoven -> Tampere (Update)

Hoogstraat ontruimd.

Inboedel naar N'Kerk

Laatste brunch in vertrouwde omgeving.

Op tijd.

Goed gepakt.

Stockholm: Hier ging iets fout.

Overnachten in Jumbo: Niet gepland, apart.

Dagbesteding in mediatheek.

Check, check, dubbelcheck.

Een vliegende bus.

Bijna in het vliegtuig.

Dan toch.

En weer thuis.