Corresponderen zit in de genen. Al dan niet direct door het genotype, dan wel door het fenotype met het aangeleerde gedrag jezelf te ontwikkelen. In dit geval om scherp te kunnen formuleren en er wellicht nog iets aan over te houden. Mijn moeder werd (met centjes?) gestimuleerd om o.a. de koningin aan te schrijven. Ze schrijft nog steeds het één en ander aan en vaak met succes (alhoewel voor zakelijkere doeleinden dan een snotlap van hare majesteit). Op mijn beurt werd ik getriggerd door de mogelijke opbrengst van zulke brieven: het leverde gratis geconverseerde kersen en zakken chips op. Zo is het er met de snacklepel ingegoten.
Waar mijn moeder de
Zakdoek van Adel achter zich liet, wisselde ik op mijn beurt de snacks in voor
hogere idealen. Klachten, opmerkingen, vragen, een poging tot gedachte-uitwisseling
en geestverrijking over en weer.. Je leert dat de correspondentiepartner
belangrijker is voor de uitkomst dan de daadwerkelijke brief. Vroeger was het
spontaner, persoonlijker. Mijn moeder ontving nog wel eens een sympathiek
antwoord met een sportief compromis als er iets niet in de haak bleek. Nu
begint elk antwoord standaard met een verontschuldiging en medeleven, cynisch
in contrast met het vaak teleurstellende, misplaatste bericht eronder dat mede kant
en klaar gekopieerd wordt voor gecategoriseerde gevallen.
Desalniettemin geef ik
het aanschrijven niet op. Laatst had ik nog succes bij Dopper, de populaire plastic-flesjes-fabrikant
die zich om milieu en gezondheid bekommert. Zoals ik al zei, hangt het
resultaat van de andere partij af en ga ik ervan uit dat een onattente klacht het
klusje ook geklaard had. Echter gaat het om het aangeleerde gedrag scherp te
kunnen formuleren, waar de focus des te meer ligt nu antwoorden vaak semiautomatisch
gegenereerd blijken.
Naast klantenservices
schreef ik afgelopen kwartaal ook naar evolutiepsychologen om de reisverlangens
van menig mens te verklaren. En reageerde ik op het zelfontwikkelingsboekje “Je
bent wie je wordt” van &samhoud, een consultancy bedrijf dat prijzen heeft
gewonnen voor de prettige werksfeer binnenshuis. De prijs voor prettige
communicatie buitenshuis hebben ze niet en dat verbaast me allerminst. Ondanks
ze zelf de lezer uitnodigen op hun filosofische aanpak te reageren, kreeg ik
geen bericht terug. Niet eens een onpersoonlijk semi-geautomatiseerd bedankje.
Wederom een reden om je op je eigen proces te
concentreren. Het klinkt meditatief: richt je op het proces, niet de uitkomst. Als
er weer een mail naar tevredenheid de deur uit is, heeft dit inderdaad wel wat
zelf-therapeutisch. Toch zou het leuk zijn ook een representatieve respons te
krijgen. Of desnoods een zak chips.
