Na twee jaar was ik weer bij de Write Now! prijsuitreiking te Pand P (Eindhoven). Voordat de zielen van mijn vrienden de vreugde konden verhogen, deed ik mee met de schrijversworkshop van Martijn Neggers.
Tips, tricks en de opdracht: zet een personage uit je favoriete boek neer in een nieuwe wereld en vul deze aan met dialoog. Ik dacht als eerst aan de hoofdpersoon van "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween". Bedenktijd is uit den boze met een limiet van tien minuten, dus Johan stond bij mij op papier al snel in de dierenwinkel. Achteraf realiseer ik me dat ik de hoofdpersoon en schrijver door elkaar haalde. En even later ook dat ik zelfs de naam fout had (Jonas Jonasson is correct, Johan Johansson blijkt een musicus). Hoe durf ik nog over een lievelingsboek te spreken?
Johan staat radeloos voor het schap. Hij had niet gedacht dat de dierenwinkel mogelijk geen olifantenvoer verkocht.
"Kan ik u helpen?", vraagt het meisje in een jurk vol kattenkoppen. "Nou, eh, ik ben op zoek naar olifantenvoer."
"Heeft u dan een olifant?!" Het zou niet handig zijn opschudding te veroorzaken, ze waren ten slotte nog steeds op de vlucht.
"Nou, eh, niet op die manier. Gewoon, een circusolifant zeg maar".
De ogen van het meisje nemen hun oude vorm aan. "O, gelukkig. Ik schrok al."
De tijd was op. Ik moest stoppen, midden in mijn zeer korte verhaal ( ook wel ZKV genoemd, zo leerde ik ter plekke). Letterlijk in het midden, want dit waren pas 70 van de beoogde 200 woorden. Maar het had wel wat. Als je toch niet weet waar het zou moeten eindigen, waarom dan niet hier?
De jeugd van tegenwoordig (15+) speelde het klaar om in dezelfde tien minuten een doordacht en dubbel zo lang verhaal op papier te krijgen. Drie ervan droegen dit voor. Een autistische meisje op de achterbank, een zakdoek aanreikende gentleman en een alcoholiste die haar hondje zo miste (dit waren de personages, niet zozeer de sprekers).
Ik voelde me prima op m'n plek: achteraan in het workshopzaaltje. Als oudste en laatste binnengekomen, het plaatje compleet. Ik miste de huid van mijn beschreven dier om vooraan te staan.
Na de winnaressenuitreiking kozen wij, drie mannen, voor een moederdagtompoes van de AH. Uit de bonus en bovendien voorzien van een extra kortingssticker. De naborrel kon wachten, eerst nog even een toetje. Mijn troostproost hield ik tegoed.
We kozen ervoor het café op de hoek van onze straat te verkennen. Toen die dicht bleek te zijn, vonden we een bruin café met biljart en bier van de maand. Een pooltafel had volstaan, maar toen ik zag dat de gaten en overtollige ballen ontbraken, was ik helemaal het mannetje. Ook al heette het hier dan driebanden. Ik legde de regels en technieken uit waarbij ik dure woorden scheen te gebruiken, waarop ik zei dat ik dat nou eenmaal gewend ben door mijn opa. Dat hij en ik tussendoor een potje schaken omdat de carambole-reeksen hun tijd eisen.
Vervolgens produceerde ik drie kansloze schampertjes. Grijnzend van leedvermaak werd mij gevraagd hoe mijn opa hierop zou reageren. "Dat het een familiekwaaltje is." Daarna begonnen de reeksen te rollen en verdween het leedvermaak, alsmede een reden om het spel nog voort te zetten. We hadden ieder ons lolletje gehad, ik werd weer even serieus genomen. Je kunt ergens wel voor warmlopen, maar soms ontkom je niet aan het gênante inspeelproces. Wat dat betreft is biljarten net als schrijven. Zonder de zenuwen, sociale spanning en cognitieve frictie is er wellicht geen bal aan.
