Externe column: Homo Dataeus

Externe column: Micro-triatlon

Half Eindhoven ligt open. In alle prijsklassen wordt flink bijgebouwd en de bijliggende straten krijgen een facelift. Elke keer als ik naar het zwembad fiets, stap ik noodgedwongen regelmatig af en trap ik weer bij op de nog intacte straten. Zo is het steeds een micro-triatlon voor het goede doel, want ondanks de bijbouw blijft de huizenmarkt vooral vrágen.

Zelf zit ik nog even goed, maar ik snap de onrust van hen die in woningnood verkeren. Met de fiets aan de hand denk ik aan de startende gezinnetjes die straks hun geluk niet op kunnen. De kinderen een eigen kamertje.  's Avonds gezellig met z'n allen aan tafel voor het eten uit de frisse en fruitige keuken. De nieuwige IKEA-geur die een tijdje blijft logeren. Er moet hier en daar wel nog wat na-geklust worden, maar dat drukt de pret niet. Want oost of west, het is hun nieuwe thuis best.

Andere fietsers gunnen zichzelf geen genot terwijl ze gefrustreerd over de stoepen vliegen, voorbij aan de terloopse wandelpauze voor empathische voorpret. Ze kunnen niet wachten. Gelukkig is één straat al voorzien van dakpanrode klinkers. Het ziet er puik uit. De nieuwe vlakte van het wegdek belooft snelheid die de afgelopen 'looptijd' gaat compenseren. Een win-winsituatie. Misschien moet ik dan wel even mijn aftandse remmen vervangen voordat ik straks een nieuwe bewoner aan mijn voorwiel heb hangen.

Wie weet pakt het straks allemaal anders uit. Zitten de verhuisden zich te ergeren aan de beginnersproblemen van een nieuwbouwhuis. En aan die drukke, hobbelloze straat voor hun huis langs, waar iedereen weer gezamenlijk overheen sjeest. Dan heb ik ze in ieder geval het beste gegund. En dat goede gevoel nemen ze me niet meer af.

Op de Schouders van de Duurzame Titaan

Atlas. Op de middelbare school veruit het dikste boek dat je mee naar school moest sleuren, op de TU/e straks het gaafste gebouw dat er te vinden is. Het staat model voor duurzame renovatie. Het vlaggenschip op de campus en als een Phoenix herrezen uit de as, daarover geen twijfel. Toch heb ik wat gemengde gevoelens bij enkele praktische puntjes.

Aan buitenstaanders vertel ik trots dat óns hoofdgebouw het meest duurzame gebouw van de wereld is. Tot nu toe liet ik daar het woordje ‘onderwijs’ bij weg. Wist ik veel. Op welke lijst of op welke positie het gebouw dan ook precies gerangschikt staat, innovatieve (binnenshuis)architectuur mag altijd rekenen op mijn waardering. Maar over de combinatie ‘moderne architectuur’ en ‘het nieuwe werken’ maak ik me een beetje zorgen.

Mijn zus vertrekt bijvoorbeeld altijd een uurtje eerder naar haar werk op weg naar zo’n moderne werkomgeving. Want wie niet vroeg is, is te laat. En als ik aan het, eveneens indrukwekkende, MetaForum denk, waar het zelfs op maandag na de tentamenweek nog zoeken is naar een plekje, kijk je er toch wat praktischer naar. Hadden ze al die grote gapende gaten niet gewoon moeten volplempen met meer werkplekken?

Eigenlijk had ik überhaupt niet verwacht nog student te zijn in het Atlas-tijdperk. Ik ben het echter nog steeds, dus moet ook ik in 2019 mee verhuizen en ben daar zelfs zijdelings bij betrokken als het gaat om de digitalisering van het nieuwe werken. Dat begon met veel papier en het enthousiast afvoeren van boeken. Want het gebouw Atlas heeft natuurlijk niets met dikke naslagwerken.

In de Griekse mythologie was Atlas een van titanen. Voor eeuwig moest hij het hemelgewelf op zijn schouders dragen. Daar is heel wat uithoudingsvermogen voor nodig. Ik hoop dat het gebouw met de naam van die illustere Griekse held, die naam eer zal aandoen. Houden de schouders onder dit duurzaamste der duurzame onderwijsgebouwen het in de toekomst uit onder de druk van naar een werkplekje zoekende gebouwgebruikers en de nog altijd aanzwellende studentenstromen? Hopelijk wennen we snel aan het moderne werken en studeren in deze herboren titaan.

Catching more benefits than just the ZZZ's