Voor sommigen misschien moeilijk te bevatten, voor anderen logisch, hoe dan ook, na het bezoek van Ine en John is Ma er zienderogen op vooruit gegaan.
Het begon ermee dat ze ons vrijdagavond op allerlei sombere scenario's tracteerden en niet alleen dat, zaterdagochtend werd hier ten huize een rolstoel afgeleverd.
Ja, hadden we het dan allemaal weer niet eens willen onderkennen? Vrijdag had ze in Antwerpen inderdaad meer tekenen van dood en vernieling dan van leven gegeven. De diagnose kon er dus niet ver naast zijn. Een slechte nachtrust was het gevolg, de rolstoel werd die ochtend als een onontkoombaar attribuut dankbaar ontvangen en alle afspraken voor die dag afgezegd. We kenden eindelijk onze plaats.
Met merkwaardige gevolgen. Ma bleef zaterdag meer dan de halve dag overeind en stond zondag zelfs toe dat Gerard v.D. 's avonds om 23.00 uur nog even werd uitgenodigd. Die jongen had het toch al zo zwaar.
De tijd van zijn vertrek hangt af van de woordvoerder, maar het moet rond 06.00 uur in de ochtend zijn geweest. Enkele uren later zaten we bij de huisarts, die het jammer vond dat we de echo nog niet hadden. Die kwam vandaag.
Het hart is weer helemaal op orde. Als er al een ontsteking is geweest, waarschijnlijk dus wel, is daar niets meer van te zien en is de kans op herhaling klein. Bloeddruk is zelfs aan de lage kant, dus die verlagers worden gehalveerd en de verdunners kunnen eruit.
Omdat er van de parkeertijd nog een half uur over was, zijn we de Clochard ingedoken. Nee, voor bier was het nog te vroeg, "maar ik heb eigenlijk best wel honger."
John,Ine en Cardioloog: bedankt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten