Waarom Parijs?

Ja, waarom Parijs ?
=============

Vanmiddag was er ‘Onger de Buimkes’ natuurlijk weer de nodige Anklang. Ja, we waren net terug uit Parijs en Mien vertelde dat ze, jaren geleden alweer, daar op huwelijksreis waren geweest. Geweldig. Een jaar later waren ze terug gegaan.
“En?”vroegen we.
“Jongen, wat was Parijs in dat jaar veranderd”, zei ze met nog steeds iets van venijn.
Inderdaad, de dagen dat je niet op aarde, maar in de zevende hemel of daaromtrent doorbrengt, moet je misschien ook niet naar Parijs gaan. Die dagen breng je door op de hei, is de mening van een doorgewinterde cultuurfilosoof. Je gaat naar Parijs om het geluk te vinden, niet om het er naar toe te brengen.

Inderdaad, we waren net terug uit Parijs.
Jos en Bea hadden het weer een keer gewaagd. En ons meegevraagd.
Net zo min als een –jonge- vrouw moet je eigenlijk ook geen brood meenemen, maar LP had het zekere voor het onzeker genomen en brood, veel brood ingeslagen. Gesmeerde broodjes uit aller landen hebben zich op de terugweg verenigd in Franse afvalbakken.

Onze gidsen hadden geboekt in de prestigieuze wijk La Défense, waar de 8 km ‘Koninklijke as’ van de Deens architect Von Spreckelsen eindigt. Die begint bij het Louvre en loopt over de Place de la Concorde, de Champs-Elysées en onder de Arc de Triomf door om via een brug over de Seine te eindigen in de fraaie Grande Arche, een moderne triomfboog, in La Défense.
Vanuit het hotel Mercure kon je na een wandelingetje van ongeveer 10 minuten daar de Metro nemen en lag Parijs min of meer onder je voeten.

De middag van aankomst werd besteed om een bezoek(je) te brengen aan de –oudere, klassieke- Arc de Triomph. Met het graf van de Onbekende soldaat, daar in 1921 onder de Eeuwige Vlam dus virtueel begraven.

De dag erna was het Louvre aan de beurt, het eigenlijke doel van de reis.
De taxichauffeur zei desgevraagd dat hij niet wist hoe ver het was en hoeveel het dus zou kosten, maar wees op de Compteur, die alles genadeloos zou registreren. Hoewel volgens Bea best een omeweggetje was genomen, zette hij ons voor 20 euro af (incl. fooi), best een schappelijk prijsje voor die 10 km (over de weg).

Daar was het ‘cool blijven ’geblazen. Om binnen te komen via een rij van honderden wachtenden en kaartjes te bemachtigen. Maar als vorst behandeld, mochten LP en ik koffie gaan drinken in de bar en werden de kaartjes daar nadien afgeleverd.

En eveneens cool blijven om de Mona Lisa te zien, een van de pronkstukken. Je kon er sowieso niet bij vanwege een lang gespannen touw waar zich rijen Japanners en anderen verdrongen. Vooral de eersten waren niet weg te slaan. Allicht, na zo’n reis. Ondanks het gedrang moest Hong Li, Wang Foe en wie weet hoe ze allemaal mogen heten, worden gefotografeerd met Mona op de achtegrond. De hele familie en dan nog een tweede keer voor alle zekerheid.
In de catalogus staat ze, Mona dus, veel mooier en groter dan we haar in werkelijkheid hebben mogen aanschouwen.

Nee, dan ‘De eed van de Horatii (David), de ‘Odalysk’ (Ingres) of ‘Het vlot van de Medusa’ (Theodor Géricault); allemaal op de cursus behandeld en hier voor de anderen kennelijk interessant genoeg er lang bij stil te staan.

Om tot slot zelfs cool te blijven voor de plee. Je moet daarmee echt niet wachten tot je echt moet, een les, die in ieder toeristenboekje vermelding dient te verdienen.

Goed, de Lambrusco in Vesuvio op de Champs-Elysées maakte veel goed, en de rest eveneens. Met de Metro was je zo weer thuis, zo noemde LP dat tenminste. Kennelijk was ze al na een dag –weer- voldoende verliefd om zich overal thuis te voelen.
’s Avond leerde de sommelier in het hotel ons bij een flesje Riesling dat een sommelier ook wel een échansons wordt genoemd. Waarom? Omdat hij vroeger bij de koning altijd eerst zijn eigen wijn moest voorproeven. Bang voor vergiftiging dus. Daarna wilde de koning nog wel een flesje, vandaar dat zo’n arme sommelier er toch vaak zingend vandaan ging.
Dus liet de sommelier van 2010 Bea als eerste proeven. Vond hij weliswaar niet charmant, maar dan werden de mannen in het ergste geval tenminste gespaard.

Zaterdag, op weg naar huis, vond Jos een bezoekje aan de Sacré Cœur een goed idee. Voor ons zeker, maar parkeren in de buurt bleek onmogelijk, dus wie was er de klos? Jawel, Jos. Maar ook Bea was –weer- verliefd en bleef bij haar Poupou, haar knuffelbeertje.
De Sacré Cœur zien? Op zaterdag? Of wie weet welke andere dag? Je mocht, wederom in een lange rij wachtenden, blij zijn binnen een kwartier binnen te geraken. En daar? Daar ging de slang verder volgens een exacte route, die je mocht verlaten voor het souvenirwinkeltje bij de uitgang. Gelukkig was er een keurig boekwerkje, dus dat wordt thuis Sacré Cœur kijken geblazen.

En wat had ik nog op mijn programma staan? Waterloo. Dus verlieten we –toevallig?- de autoweg in de buurt van Brussel en reden pal op de hoeve waar Napoleon in 1815 zijn kampement heeft gehad. Alvorens hij de dag erna door Wellington en Blücher voor goed werd verslagen.

Helaas had LP geen puf meer ‘die hoge berg’ (een deel van het slagveld) te gaan bezoeken, en dus? In de boekwinkel was er zowaar een boek over de slag. Terwijl de kleinste brochure 15 of meer euro kostte, lag daar: ‘Het verhaal van de slag’, gebonden met stofomslag voor 6 euro.

Kortom, een reis naar Parijs brengt geluk, hoe je 't ook wendt of keert. Maar misschien moet je vooraf niet al te uitbundig zijn. Als jong gehuwden kun je maar beter eerst even op de hei gaan uitrazen.
En als je je dat dan later in Parijs weer herinnert.....laat je je knuffelbeer niet in de steek en neem je zelfs het risico de wijn als eerste te proeven. Je gaat er dus liever niet heen als verliefden, maar om het –weer- te worden.