Het oneindige verhaal

‘Het oneindige verhaal’ van Michael Ende (1929-1995) behoort tot de klassiekers van de jeugdliteratuur, door de Volkskrant zelfs ‘Hét kinderboek van de 20e eeuw’ genoemd. Hoewel ik toen kind ben geweest, hoewel geweest?, heb ik dit boek niet gelezen. Maar verleden week heb ik de toneelbewerking gezien en er dus in elk geval iets van begrepen.

Voordat het gordijn open ging, moesten we mee maken dat een jongen de Schouwburg in Sittard binnen rende en met veel geraas werd achtervolgd door een stelletje hangjongeren of wat daarvoor moet doorgaan. Na enig gedoe zetten ze de achtervolgde klem en gaven hem er danig van langs. De suppoosten maanden tot kalmte en bevrijdden de arme, sidderende knaap. Ze moesten hem herhaalde keren vragen alvorens we te weten kwamen dat hij Bastiaan heet. Hij sidderde van angst en verklaarde dat ze hem altijd pesten omdat hij een echte dromer is, die niet mee telt.
Hij werd gerustgesteld en iemand vooraan nam desgevraagd elders plaats, zodat Bastiaan mooi vooraan op de eerste rij tot rust kon komen. Het tuig was inmiddels met vaste hand naar buiten geloodst.
Nou ja, een première, moet kunnen, denk je in een milde bui, die past bij een ontspannende zaterdagavond.



Als het doek open gaat, zien we op het podium een ziekbed, waarin De Kleine Keizerin van Fantasië weg kwijnt. Ze is doodziek en haar rijk dreigt langzaam in het grote NIETS te verdwijnen. De jonge strijder Atréjoe krijgt de opdracht op zoek te gaan naar iemand die Fantasië en de Keizerin kan redden. Hij weet niet welke kant hij op moet, hij weet niet hoe lang hij weg zal zijn, hij weet alleen dat het moet.

Via Greun, Gmork, Morla, Engywoesk en Huuskron, allemaal prachtige fantasiewezens, van draken tot lieve reuzenhonden/duizendpoten komt hij erachter dat hij de redder van Fantasië in de mensenwereld moet zoeken. De mensenwereld?
Gelukkig zitten er heel wat mensen in de zaal. Maar wie van deze zou het moeten zijn? Of toch maar verder zoeken?




Helemaal vooraan zit Bastiaan nog een beetje uit te sidderen. Met hem lijkt Atréjoe wel te kunnen opschieten. Waarom zou die niet de redder van Fantasië kunnen zijn?
Bastiaan?
Na veel gesmeek is hij bereid op het toneel te vertellen, waarom ze hem altijd pesten en hij zo bang is. Hij is een echte dromer, die prachtige fantasietjes heeft en door de rest niet voor vol wordt aangezien.
Bastiaan!
"Weet je dan niet dat jij door je fantasieën ons allemaal hebt geschapen?” vraagt Atréjoe. En maakt hem duidelijk dat hij daarmee de redder van Fantasië kan zijn als hij zijn leefwijze voortzet en niet als een van die anderen wordt. Want dan zijn Fantasië en de Kleine Keizerin inderdaad ten dode opgeschreven.

Opeens voelt Bastiaan zich een echte held; hij herinnert zich niets meer van zijn vroegere angsten en wil met iedereen in Fantasië het gevecht aangaan. En ze ook met zijn verhalen vermaken.

Hiermee komen we op een kritiek punt. Want dat kan niet, maakt Atréjoe hem duidelijk: “In Fantasië besta je niet, daar word je verzonnen. Om ons te redden, moet je terug naar je eigen wereld. En daarin vooral doen wat je wil doen.”


Bastiaan keert tenslotte terug en zet zijn oude leven voort, nu in de overtuiging dat zijn ‘doen wat je zelf wil’ in elk geval de functie heeft om zijn nieuwe vrienden en de Keizerin in leven te houden.

Is dit een boodschap?
Voor wie ze als zodanig wil zien, ja.
Wat mij betreft, heb ik die avond iets zinnigs ontdekt in de waanzinnige verhalen van Hugo, de burgemeester van Antwerpen. En, heel soms, in die van mezelf.

101 dalmatiërs, dat zijn er pas echt veel!

Is het iemand al eens opgevallen hoe graag wij bezig zijn met het ronde getal? Het was iets wat me al een tijdje geleden is opgevallen. Eigenlijk is het gek dat het mij niet eerder is opgevallen, we komen het zo vaak tegen in de samenleving. Daarna begon ik erover te denken en wil ik twee belangrijke punten noemen. Afronden op een rond getal en gebruik maken van meer of minder dan het ronde getal. Oké, dat klinkt misschien een beetje vaag. Maar na mijn uitleg valt dat hopelijk wel mee.

Het ronde getal gebruik ik zelf vaak bij het lezen van een boek. Ik lees altijd door tot een getal wat eindigt op een 0 of een 5. Als ik weer ga lezen doe ik precies hetzelfde. Stel dat ik op bladzijde 23 ben, dan lees ik toch nog door tot bladzijde 25. Het geeft een voldoening. Dit is één van mijn persoonlijke ticjes, maar de hele wereld heeft ook een grote tic. Jubileums. Als een bedrijf 50, 75 of 100 jaar bestaat is het groot feest, het bedrijf heeft waarschijnlijk een goede omzet gemaakt in de loop der jaren en is niet failliet gegaan, iedereen blij. Dit geldt ook voor huwelijken. Mensen zijn blij dat ze na 25 jaar het nog steeds met elkaar uithouden, het is ook een voldoening omdat je iets hebt gepresteerd, als een missie die is voltooid. Op naar de volgende missie, houden we het samen nog 25 jaar vol?

Dan wou ik het “minder of meer” onderdeel noemen. Dit komt duidelijk het meest voor in de marketing. Zowat alle producten worden aangeboden voor x,99 euro. Het zal wel werken want bijna elk bedrijf maakt er gebruik van. Nu heb je juist een voldoening dat je net geen hele euro meer hebt betaald, wat ben je toch een handig zakenman. Het tegenovergestelde effect werkt weer bij dingen waarbij je juist meer dan van iets krijgt. Als voorbeeld gebruik ik mijn elektronisch drumstel. In de advertentie stond een drumstel voor 399 euro met meer dan 25 verschillende drumstellen ingebouwd. Dat is pas een goede deal, je spaart een hele euro en je hebt ook nog is “meer dan” iets. Voor mensen die geen idee hebben wat een elektronisch drumstel is, veel te modern, heb ik een ouderwetser voorbeeld. Boeken. 101 moppen boekjes. 100 mopjes vind ik al grappig, maar 101 is toch helemaal te gek?

Aangezien ik als doel had maar 250 woorden te gebruiken, wordt het nu tijd om te stoppen. Ik loop ook nog een artikel achter dus ik spaar mijn woorden voor het volgende verhaal. Ik zou nog meer voorbeelden kunnen geven, maar ik ga ervan uit dat iedereen dat nu zelf kan verzinnen.

Nog steeds een beetje jarig

Naast al mijn prachtige cadeaus op mijn verjaardag, heb ik ook nog 2 cadeaus gekregen die ik op mijn verjaardag nog niet mocht en kon gebruiken. Het één was de scooter, het ander was het geld voor het praktijkexamen, wat sinds Mei dit jaar ook gehaald moet worden om legaal te mogen rijden. De scooter mocht ik nog niet gebruiken, het praktijkexamen kon ik nog niet afleggen omdat daarvoor weer een theoriecertificaat voor nodig is(dit was vóór Mei alleen nodig om te mogen scooteren).
Dit kon ik wel al doen, maar dan moest ik eerst 110 bladzijden leren. En ik was net zo blij dat ik dat niet meer voor school hoefde te doen, omdat het vakantie was. Daarom deed ik elke dag een paar bladzijden, zodat het minder opviel voor mijzelf dat ik aan het leren was en na 3 weken was ik klaar. Ik was niet alleen te lui om te leren, ook te lui om een afspraak te maken met het CBR om het examen af te leggen. Gelukkig hielp mijn vader nu een handje en dreigde de scooter te verkopen als ik niet snel een datum reserveerden. Ik schreef 30 euro over en mocht donderdag 16 september om 9:00 de 50 theorievragen in Barendrecht beantwoorden. Tenminste, dat was het plan. Want om 8:30 zaten mijn vader en ik zenuwachtig in een korte file richting Barendrecht zonder de juiste bestemming ingevoerd te hebben, want het adres waar ik moest zijn, was niet bekend bij ons navigatieapparaat. Mijn vader boos op zichzelf omdat hij nou toch maar op Google Maps had opgezocht waar de Zwaalweg precies lag, ik probeerde mijzelf gerust te stellen dat er “maar” 30 euro(6 weken kranten bezorgen) weggegooid zou zijn als we niet op tijd kwamen. Gelukkig was daar alweer(ik ben de tel al kwijt geraakt) mijn moeder die vanuit huis Google Maps bekeek en ons naar de Zwaalweg begeleide, wat moeilijk was omdat de bestuurder naast mij nog steeds scheldend mijn gesprek verstoorde. Toch was ik er nog om 8:50. Ik kreeg te horen dat mijn plek in de zaal tafel 2 was. Achter tafel 2 probeerde ik zo min mogelijk fouten te maken, bij 7 fout ben je al gezakt, en toen de vragen eindelijk voorbij waren, werd de uitslag berekend. 10 minuten zat ik daar gespannen te luisteren om de verhalen die ik om mij heen hoorde. Was het dan zo moeilijk? Mensen kwamen hier al voor de 5e keer. Ik was totaal niet overtuigd dat ik zou slagen, zeker niet omdat ik ook geen officieel studeermateriaal had, maar een gedownload boekje waar verkeerde snelheden in stonden. Ik mocht opstaan, naar de deur toe lopen en daar kreeg ik mijn theoriecertificaat; 5 fout! Alle spanning verdween en ik voelde mij weer vrij. Maar voor hoelang? Aangezien er geen rijschool in Nieuwerkerk a/d ijssel is voor bromfietsen, maar ik moet echt nog mijn praktijkexamen halen.

Scheikundeles en de Geleense chemie

Onze scheikundeleraar heeft altijd zijn momentjes van blijheid maar af en toe ook momenten waarin hij woedend uitbarst en ons zijn eigen waarheid toeschreeuwt. In de meeste lessen is hij goed gehumeurd en vertelt hij ons wat we in de les gaan doen en begint dan opgewekt aan de lange aantekeningen. Hij vertelt soms verhalen van vroeger en maakt vaak grappen van de categorie flauw/deze grappen zijn leuk voor de eerste keer. “Waarom zink een zwaar metaal is? Anders had het wel drijf geheten,” en nog veel meer grappen of raadsels, inclusief over de buitenlandse talen. Soms, na gewaarschuwd te hebben maar er blijven mensen praten, valt hij uit, uit het niets. Ondankbare schoften zijn we en we mogen opflikkeren als we geen respect tonen voor de leraar. Na een minuut doodse stilte ontspant zijn gezicht volledig en praat hij weer verder alsof de tijd een minuut heeft stil gestaan en er verder niets is gebeurd en hij maakt zijn uitleg af. Vandaag kwam die uitval nog van de dag ervoor, omdat we toen het laatste uur niet stil waren. Ook daarna “was het baasje niet meer verdrietig”, en startte hij met de uitleg over reactiemechanisme. In de trans van het overschrijven van de aantekeningen vertelde hij opeens dat ze in Geleen bij de DSM heel lang bezig zijn geweest om uit te vinden wat het reactiemechanisme precies was. Hij vertelde meer over effectieve botsingen van moleculen dan over dit mechanisme, maar de woorden DSM en Geleen deden bij mij een belletje rinkelen. Na de uitleg vermaakte hij ons nog met verhalen hoe hij kattenkwaad uit haalde in dienst en zo permissie kreeg om scheikunde te gaan studeren. Je kunt veel denken van deze man, maar let wel, met zijn uitleg en regelmaat haal ik wel goede cijfers voor scheikunde. En, of, komt dat ook door de chemicus uit Geleen?

Koude Patatten

Bij ons thuis eten we graag patat. Maar we eten het liefst ook gezond, als het kan. Dus patat maken we zelf als er iemand is die er genoeg zin in heeft om zelf aardappelen tot rauwe frietjes te produceren. Als dat niet het geval is, liggen de frietjes bij de Verhage voor ons klaar en hebben we met kortingsbonnen voor maar 7 euro al snel een eenvoudig doch voedzaam maal. Helaas kwamen mijn vader en ik erachter dat de Verhage geen snackbardiensten meer verleend na 21:30. Daar kwamen we achter toen ik een hongeraanval kreeg en de maaltijd die we rond 7 uur hadden gegeten niet voldoende was voor mij. Na genoeg klagen had ik een deal gesloten om na saxofoonles, die duurt van 20:50 tot 21:20, nog naar de Verhage te gaan. Dus toen ik met een knorrende maag van saxofoonles in de auto stapte en we de gesloten deur van de Verhage niet open kregen, zijn we helemaal naar Capelle gereden om daar nog enige verzadigende frietjes te scoren bij de McDonalds. Het was al een hele tijd geleden dat we voor het laatst hadden ge-McDrived, en er is ook geen enkele reden om het nog een keer te doen. In die periode van misschien wel 10 jaar hebben ze nog geen vorderingen gebracht in de McDrive technologie. Je moet nog steeds bestellen door te communiceren met een werknemer door middel van een microfoon en slechte luidsprekers. Tegenwoordig doen we alles al geautomatiseerd, maar blijkbaar is het nog niet nodig om de bestelling via een touchscreen in te voeren. Het enige wat veranderd is dat er nu boven de luidspreker een beeldschermpje is gemonteerd voor extra reclamespotjes. Daarna duurt het nogal een tijd om de frietjes die per honderden porties altijd al klaar liggen, 3 meter te verplaatsen en in een kartonnen zak te stoppen. Waar je dan moet wachten? Het zou makkelijker zijn om in de bosjes te parkeren want de parkeerplaats(en) zijn duidelijk niet groot genoeg voor de bezoekers van de McDrive. De frietjes worden ook niet geleverd in folie of iets dat de warmte kan behouden, nee de frietjes zijn gewoon koud als je thuis bent aangekomen. Niet veel verbetering dus. En daarom ook niet echt aan te raden. Ga gewoon naar de Verhage als die in de buurt is, het scheelt je ook nog een aantal centen. Ik zou de McDrive alleen aanraden als je echt mensenschuw bent en niet naar binnen durft te gaan om daar 3x zo snel je bestelling te krijgen. Rij ook niet met je Hummer of Pick-up langs, want die past never nooit niet op de parkeerplaats en je verbrandt ook nogal wat brandstof als je de motor aan laat staan.

Lieske nu ook live in M'tricht zichtbaar

11-9 ofwel nine eleven

Weten jullie het nog? Die dag in september, jaren geleden?

Niet om dat te vieren, verre van, maar als reminder dan hier het bericht dat we voor 11 september a.s. hebben ingetekend voor de uitvoering van Huub Stapels "Mannen komen van Mars..."

We hebben 10 kaartjes, 2 voor Kerkrade. 2 voor Geleen, 2 voor Lauenstein en 4 voor Nieuwerkerk a/d/ Ijssel.

Inmiddels heeft Lauenstein afgezegd, die Duitsers begrijpen er toch geen r... van, dus.

Er zijn nu 2 kaarten over. Mochten jullie gegadigden hebben, dan snel.

Anders komen ze in Geleen terecht.

We verwachten iedereen op 11-9 a.s om 20.15 in het Parktheater te Eindhoven.

Een visionair

Aan echte visionairs heb ik nooit geloofd. Maar ze bestaan en misschien maakt iedereen vroeg of laat in zijn leven een moment mee dat hij er wel in moet geloven.

We zitten in de serre en horen de regen op het glazen dak klateren. Maar het regent toch niet?

Nee, er komt een stroom water van de dakgoot, die is kennelijk lek.

Dus bel ik de heer H., die hier onlangs een en ander heeft gerepareerd, maar die neemt niet op.

Dan maar het potig spul gebeld, de zussen van H.

"Mijn broer zit in Zuid-Frankrijk, maar gaat het over het deel van het dak, dat mijn broer bij U heeft gemaak?"

Kijk, dat is goed in de familie doorgesproken. Maar als hij in Zuid-Frankrijk zit, maakt dat toch ook niets uit? Nee, inderdaad niet.

Even later word ik gebeld door H.: "Meneer Gielkens, gaat het over het deel van het dak, dat ik bij U heb gerapereerd?"

Nee, dat kan ik nu niet eens meer suggereren, want bij de hoge dakgoot is hij nooit geweest.

"Inderdaad, dat moet dan iets anders zijn. En heeft zo te horen ook geen echte haast. Ik bel trouwens uit Zuid-Frankrijk, maar dan kom ik volgende week wel even kijken."

Inderdaad kwan hij kijken. En repareren.

Viel allemaal mee, maar hij had ook eens op de platte daken gekeken en het zou hem niets verbazen als het daar binnenkort ging lekken. En voor zo'n 1200 euro per dak waren we ervan verzekerd dat bij meneer de eerste tien jaar geen lekkages zouden optreden, zo hoorde ik die avond van LP.

Het had in al die jaren nooit gelekt, zeker, vroeg of laat zou het kunnen gebeuren, maar 2400 euro, zouden we daar niet eerst een nachtje 0ver slapen?

Toen ik de ochtend erna de studeerkamer betrad, lagen daar vier grote plassen. Van de ene dag op de andere. Zoals gezegd, je gaat pas in visionairs, echte zieners, geloven als je het zelf een keer hebt meegemaakt.