We zitten in de serre en horen de regen op het glazen dak klateren. Maar het regent toch niet?
Nee, er komt een stroom water van de dakgoot, die is kennelijk lek.
Dus bel ik de heer H., die hier onlangs een en ander heeft gerepareerd, maar die neemt niet op.
Dan maar het potig spul gebeld, de zussen van H.
"Mijn broer zit in Zuid-Frankrijk, maar gaat het over het deel van het dak, dat mijn broer bij U heeft gemaak?"
Kijk, dat is goed in de familie doorgesproken. Maar als hij in Zuid-Frankrijk zit, maakt dat toch ook niets uit? Nee, inderdaad niet.
Even later word ik gebeld door H.: "Meneer Gielkens, gaat het over het deel van het dak, dat ik bij U heb gerapereerd?"
Nee, dat kan ik nu niet eens meer suggereren, want bij de hoge dakgoot is hij nooit geweest.
"Inderdaad, dat moet dan iets anders zijn. En heeft zo te horen ook geen echte haast. Ik bel trouwens uit Zuid-Frankrijk, maar dan kom ik volgende week wel even kijken."
Inderdaad kwan hij kijken. En repareren.
Viel allemaal mee, maar hij had ook eens op de platte daken gekeken en het zou hem niets verbazen als het daar binnenkort ging lekken. En voor zo'n 1200 euro per dak waren we ervan verzekerd dat bij meneer de eerste tien jaar geen lekkages zouden optreden, zo hoorde ik die avond van LP.
Het had in al die jaren nooit gelekt, zeker, vroeg of laat zou het kunnen gebeuren, maar 2400 euro, zouden we daar niet eerst een nachtje 0ver slapen?
Toen ik de ochtend erna de studeerkamer betrad, lagen daar vier grote plassen. Van de ene dag op de andere. Zoals gezegd, je gaat pas in visionairs, echte zieners, geloven als je het zelf een keer hebt meegemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten