Kerst 2010

Eigenlijk voel ik er niet zo veel voor om een verslag te schrijven, maar op een verzoek van mijn contractant ga ik daarentegen graag in. Daarom wil ik het graag kort houden.
Kerst 2010 in Geleen werd dit jaar georganiseerd door Lieske Coumans, toevallig een zus van mij.Zij verzorgde de uitnodiging en de gerechten die op tafel kwamen te staan. Lieske begon al 2 dagen van te voren met het bereiden van al het eten en kreeg daarbij hulp van diverse familieleden. Op kerstavond aten we een eenvoudig doch voedzaam maal, zodat we nog meer konden genieten van alle lekkere hapjes met Kerst zelf. In de middag van eerste kerstdag kregen we ons eerste bezoek. Waar Bea het eten met de ogen bewonderden, moest ze Jos in de gaten houden om hetzelfde niet met zijn mond te doen. Toen Chris, Bauke en Andy kwamen hadden Opa en ik al een welkomstdrankje gebrouwd, waar Opa blijkbaar nog niet veel ervaring mee had omdat de eerste keer de drank uit de erlenmeyer schuimde. Toen iedereen klaar was voor het eten, zat ik nog in de auto om Oma Coumans op te halen. Ze had nog zo mooi het pad voor ons schoon gemaakt, maar er zat nog een klein ijslaagje op waardoor we alsnog moesten oppassen om niet uit te glijden. Maar Oma was in ieder geval wel voorbereid op het koude weer in tegenstelling tot ons, want wij hadden de autodeuren niet bespoten met antivries waardoor Oma niet via de achterdeuren van de auto naar buiten kon. Eerst kon ze er nog om lachen, een minuut later wenste ze dat ze nooit mee was gegaan. Eenmaal weer in Geleen zag ik dat Roy en Sanne ook gearriveerd waren en dat we mochten gaan eten. Opa moest zorgen voor de drankvoorziening, maar was vergeten om het nodige op de tafel te zetten. Ik hoop niet dat er veel dorstigen onder geleden hebben. Ellen Coumans, toevallig mijn moeder, speelde piano en daarna vertegenwoordigde ik de saxofoonpartij, terwijl bij iedereen het eten al langzamerhand aan het inzakken was. Tot mijn verbazing omdat de hoofdmaaltijden zo lekker waren, zag ik dat iedereen nog een toetje opkon. Dat kwam vast omdat de toetjes, gemaakt door Bea en Lieske en sommige gekocht door Oma, er ook nog is heerlijk uitzagen. Opa kondigden aan dat het tijd was voor een digestief en toen iedereen er dat ook nog bij had gekregen in die overuren makende maag, was het tijd voor de presentjes. Iedereen was erg blij met zijn kado’s, ze waren nuttig en zo snel mogelijk nodig. Eigenlijk ging die fijne tijd van het uitpakken, veel te snel voorbij. Andy was ontdaan omdat de letters in zijn gloednieuwe boekgeschenk te klein waren, en vertrok al gauw met zijn ouders. Het eten was al opgeruimd en Jos was verzadigd, want ook hij vertrok kort daarna, net als Roy en Sanne. Oma Coumans hield het opmerkelijk lang uit, maar kon niet tippen aan Martin die pas na nog tv gekeken te hebben, ook maar eens vertrok. Omdat dit verslag al veel te lang is, vertel ik niks meer over tweede Kerstdag, want iedereen weet toch al dat het daarbij gaat om restjes opeten, uitbuiken en afscheid nemen van de gastheer en dame in Geleen, die we waarschijnlijk nog zullen spreken deze week, omdat de auto zo vol was dat mijn Snabbelinstrument niet meer paste. Verder verheug ik mij op Pasen, want ik begin alweer honger te krijgen.

Opa heeft nieuwe computer met Office 2010

zevende keer goud op het IJsselcollege

De Underdogs, de nerds, “degenen waar niemand rekening mee hoefde te houden”. Zo werden wij, het zaalvoetbalteam van 5VA1, benoemd door andere teams die meededen aan het schoolvoetbaltoernooi. Ondanks dat onze klas in de eerste drie schooljaren al had laten zien dat we goed presteerden op sportdagen, werden we dus niet echt serieus genomen toen we in de vierde klas eindelijk ook een voetbaltoernooi in de jaarplanning hadden staan. Het toernooi is alleen voor bovenbouwers, dus leerlingen van het 4e leerjaar en hoger. Waarschijnlijk dachten ze dat we geen kans maakten, omdat we geen stoere praatjes hadden en geen trucjes konden zoals de leerlingen van Mavo en Havo dat zo goed kunnen, en waren in hun ogen geen echte voetballers, alleen ik zat op voetbal en niet eens in de selectie. Waar ze niet op hadden gerekend was simpel doch effectief voetbalwerk, namelijk georganiseerd positiespel en simpele passes. Verder zorgden we ervoor dat we bleven jagen en hielden in de aanval ook de snelheid erin. Vorig jaar, dus in de vierde, kwamen we al verder dan verwacht. Poulewinnaars en ook nog eens finalisten! In de finale moesten we tegen 6vwo, waarbij een jongen speelde die nu bij Ajax speelt. Die finale verloren we helaas, maar we waren wel blij dat we zo ver gekomen waren. Dit jaar, vastberaden om weer in de finale te komen en dit keer te winnen, speelde we de wedstrijden met de 5 zelfde jongens als vorig jaar. De keeper van vorig jaar wou nu spelen, omdat hij eigenlijk geen keeper was. Ik kon met mijn excuus, dat ik de enige was die op voetbal zat en dus ook het meeste recht had om in het veld te staan, voorkomen dat ik op goal moest. Dus moest dit jaar de verkozen minst goede voetballer op goal. Hij deed het beter dan verwacht. Van de paar harde schoten op goal liet hij er maar één door. Het was mijn taak, als verdediger, om ervoor te zorgen dat de tegenstanders zo min mogelijk goed op goal konden schieten, en gelukkig slaagde ik daar in. We wonnen alle wedstrijden op 1 poulewedstrijd na, maar het team waartegen we toen gelijk speelde versloegen we in de finale. Tot volgend jaar, als we weer opnieuw gaan voetballen, voel ik me als een zaalvoetbalkoning van de school.
Bij elk sporttoernooi op onze school krijgt de winnaar een gouden trofeetje, met het jaartal erop en een afbeelding van de sport. Dit gouden trofeetje met een voetbal erop, is nu mijn zevende. Mijn doel is om er uiteindelijk 10 te halen, met nu nog 4 toernooien te gaan. Ik hoop dat we bij elk toernooi opnieuw onderschat worden, en zo een monopolie krijgen op de gouden trofeetjes waar wij als klas zo gek op zijn.

Scheikunde, Werktuigen of Bedrijven?

Vrijdag mocht ik eindelijk van school wegblijven. Meestal word je dan opgeschreven en kun je alles dubbel inhalen, maar nu ging dat niet gebeuren. Ik ging namelijk niet naar onze school, maar naar de hogere school, de technische universiteit in Eindhoven. Om 7 uur werd ik wakker gemaakt door mijn rotsachtige vader in de branding, mijn eigen wekker die om half 7 af zou moeten gaan, liet mij stikken zodat ik misschien de trein niet kon halen. Gelukkig stond ik wel om 10 voor 8 op het station van Nieuwerkerk.

Toen de trein stil stond zag ik mijn klasgenoot die meeging al staan. Een beetje slaperig letten we op dat we op de juiste stations overstapten, maar ondanks dat kwamen we nog 20 minuten te laat, de treinen waren vertraagd. Van te voren had ik al 3 studies uitgekozen waarvan ik meer wilde weten, en daarvan kreeg ik een presentatie. Deze 3 waren: werktuigbouwkunde, technische bedrijfskunde en scheikundige technologie. Met de laatste begon ik.

Bij scheikunde voelde ik veel voor de H2 opslag en het maken van nieuwe plastics, of het namaken van menselijke lichaamsdelen , die ik persoonlijk dan weer voor robots zou gebruiken. Ik kreeg ook nog een filmpje te zien van iemand die de studie had afgerond en nu bij DSM werkte. Gelukkig kan ik al Limburgs verstaan, dus misschien kan ik na mij eventuele scheikundestudie daar ook meteen aansluiten. Bij werktuigbouwkunde heerste er minder aantrekkingskracht tussen mij en de studie, misschien omdat de presentatie heel erg op de vorige leek, wat trouwens ook voor de derde presentatie gold. Robots bouwen leek me hier wel erg leuk. Bij de technische bedrijfskunde voelde ik me nog minder geïnteresseerd, omdat we een veel te lange pauze van 2 uur hadden. Toch leek de studie mij wel leuk omdat op het eind pas duidelijk werd, dat er ook veel economie en psychologie inbegrepen was. Psychologie vind ik sowieso heel boeiend, maar ik wilde niet alleen daarvoor studeren, dus zou dit een goede oplossing zijn. Economie heb ik nu ook als vak, wat mij een kleine voorsprong geeft omdat niet alle natuurprofiel-leerlingen dat hebben.

Terug over dat saaie; alle drie de presentaties hadden dezelfde achtergrond, na de eerste presentatie begreep ik wel dat hun studie heel breed was, hoe de leerjaren in elkaar zaten en dat Eindhoven de beste connecties had met bedrijven. Het enige verschil tussen het bezoeken van zo’n presentatie en het lezen van dezelfde informatie op internet, is dat je nu direct vragen kon stellen. Op internet zou je dat ook kunnen doen, maar dat duurt weer wat langer. De enige vraag die ik zou willen stellen is waarom de presentaties alle drie zo op elkaar leken, en of ze nog wat nieuws te vertellen hadden. Ik had ook het idee dat er weinig verschil tussen de studies zat. Toen iemand bij scheikundige technologie vroeg wat het verschil was tussen scheikundige technologie en biomedische technologie, konden ze alleen maar uitleggen dat de biomedische technologie meer gericht was op biologie en de scheikundige technologie meer bezig was met scheikunde. Tja, dat kon je vast zelf ook al verzinnen, en ik wed dat die informatie ook al op internet staat.

De studies duurde 3 jaar. Dan ben ik dus als alles meezit 21 en afgestudeerd. Toen drong het tot me door dat het leven wel weer erg snel gaat. Tot mijn dertigste moet ik dan al gaan werken, daarna tot mijn veertigste werken met misschien nog kinderen erbij, dan ben ik alweer “oud”, werk ik nog steeds en wie weet waar ik dan terecht kom. En nu maar hopen dat het niet zo snel gaat. Eerst is het vwo-diploma proberen te halen.

Snabbelen en draaien

Ik krijg nu al 6 jaar saxofoonles. 5 jaar speel ik altsaxofoon en sinds ongeveer 1 jaar, omdat ik zo gegroeid was, letterlijk en figuurlijk, ook de grote broer van de alt, de tenorsaxofoon. Bijna elke week buiten de vakanties om kreeg ik minstens 20 minuten les van Tom de Vette. Eerst moest ik leren spelen uit de beginnerboekjes, daarna kwamen er etudes, dat zijn klassieke stukjes, en popliedjes bij. Toen ik die ook onder de vingers had, waren Blues en Jazz aan de beurt. Daarna kreeg ik ook een nieuw boek erbij, Jazz Conceptions van Jim Snidero. Hier speel ik nu nog steeds uit. Natuurlijk hoopte ik mijn saxervaring nog nuttiger te kunnen gebruiken dan alleen voor je eigen plezier en dat van de directe omgeving, maar zekerheid had ik niet. Tot kort geleden dan, toen werd ik namelijk gevraagd door iemand uit de klas om een paar Jazz stukjes te spelen voor zijn vader die volgens de poster 2x 25 jaar oud werd. Hij scheen een liefhebber van Jazz te zijn. Eerst wist ik niet of ik wel genoeg zelfvertrouwen had om te spelen, maar ik werd overtuigd door de zoon omdat hij zei dat niemand het zou merken als ik foute noten zou spelen. Ik koos ervoor om op de alt te spelen, omdat ik dacht dat ik daar beter mee zou kunnen spelen en omdat die ook echt van mijzelf is, de tenor is slechts een geleend instrument van mijn leraar. Toen ik het nieuws van het feest naar mijn leraar toe mailde, was hij enthousiast over mijn eerste “snabbel”. Ik vroeg hem ook meteen of ik zijn meespeel-CD mocht lenen, op die van mij hoor je namelijk nog Jim Snidero zelf meespelen en ik wou voor mijn “optreden” natuurlijk wel dat het all me was. Voordat ik gevraagd werd om saxofoon te spelen, was ik al gevraagd om mee te draaien, de zoon van de jarige is namelijk ook mijn mede-DJ. Ik had geen zin om alleen daarvoor te komen, omdat ik feesten voor ouderen echt saai vind, wat later ook terecht bleek te zijn, en ik kreeg er ook geen geld voor. Schijnbaar wilde ze mij toch heel graag op het feest erbij hebben, vandaar dat ze mij inhuurde als muzikant. De overgang ,van Jazz naar 70-80 jarige dancemuziek, maakte we door een housenummer op te zetten waarbij ik mee kon spelen met de sax. Daarna draaide ik dus nog een vermoeiende avond, want niemand bewoog zich van de tafeltjes vandaan. Het geld wat ik heb gevangen, zit al weer veilig opgesloten tussen de groene wangen van mijn kikkerspaarpot, natuurlijk voor mijn eígen tenor.