Vaker naar de dokter...

...want die behandeling houdt je niet alleen gezond, je loopt ook nog eens de kans om een kleindochter op te pikken die op een weg liep 'die zeker weten niet in het centrum van Sittard lag!'. Alhoewel, je bezorgt LP wel opeens stress door zomaar te verdwijnen.

Om 6 uur 's ochtends lag die kleindochter nog lekker in haar bed toen de wekker afging... tijd om te vertrekken naar Sittard om de zoveelste autostoel te testen. Daar aangekomen vertelt de leider doodleuk dat door een fout van het uitzendbureau uitzendkrachten zijn gestuurd, maar dat ze helemaal niemand meer nodig hebben. Zeer fijn, op naar huis dan maar weer... Alleen dan blijkt de weg naar het station over te gaan in de Rijksweg Zuid, was dat niet de weg naar opa en oma?

Zo zat de kleindochter later aan de leestafel van Bilderdijklaan 7 met een grote stapel Quests voor haar neus. Dat was pas een leuke vakantiedag: lekker bijgekletst met oop & oom, lekker gerelaxt, inspiratie opgedaan voor stukjes op de site én natuurlijk met een eetpakketje van oma!

Verrassend genoeg geen verrassing

Naast dat Lieske me had geholpen met de kranten, was ze ook nog bereid geweest om in haar drukke “skills” weken een boek naar mij op te sturen. Het gaat om het boek Doodlopende hulp van mevrouw Moyo. Dat boek ga ik gebruiken om argumenten te vinden om een reden voor school te maken. Met als onderwerp “hulpverlening aan de derdewereldlanden werkt niet op deze manier”. Ik dacht dat we het nog thuis hadden liggen en daarom kwam ik op het idee om het te gebruiken. In de bibliotheek was het boek momenteel niet aanwezig, dus dat was ook geen oplossing. De dagen zonder boek waren niet verspild, want ik moest ook nog een ckv-presentatie voorbereiden. Die heb ik trouwens al achter de rug met een v+, dus beter dan voldoende maar net niet een g, dat staat voor goed maar betekent eigenlijk uitzonderlijk.

Maar goed, het gaat erom dat ik mijn zus niet had bedankt, omdat ik daarmee wou wachten tot ze weer thuis kwam. Mijn moeder was het daar niet mee eens en stopte mij weer in het vakje van onbeschoften en dergelijken. Toen voelde ik me zo schuldig dat ik alleen een sms’je of mailtje niet op z’n plaats vond en daarom was ik van plan mijn zus te verrassen. Mijn moeder vertelde mij dat ze maar heel even thuis zou komen en dan weer weg zou gaan, dus ik moest opschieten toen ik mijn verrassing had gekocht, timing was noodzaak.

Ik ging na school meteen naar het winkelcentrum wat het meest in de buurt lag van de weg naar huis. Mijn gymspullen had ik ook nog bij me, dus die moest ik in de hand vasthouden. Ik kwam aan bij de verbouwde Albert Heijn, waar trouwens geen enkele medewerker een zwart rouwbandje om de arm droeg voor meneer Heijn, en ik moest dus ook nog eens de nieuwe weg leren kennen in deze supermarkt. Uiteindelijk had ik gevonden wat ik zocht en ging snel, maar zeker voorzichtig naar huis. Als ik met de scooter naar school was gegaan had het zeker niet gepast, dus ik was blij dat het had gevroren vannacht.

Eenmaal thuis zette ik blij mijn verrassing op tafel. De grootste verrassing, wat trouwens geen leuke verrassing was, was dat ik hoorde dat Lieske helemaal niet thuis zou komen vandaag. Dat ze toch in Maastricht bleef omdat ze anders weer teveel heen en weer moest reizen. De verrassing, een taart in dit geval, was te lekker om in te vriezen en te bewaren voor de volgende keer dat Lieske er wel zou zijn, dus die zullen wij dan verorberen. Een gemiste kans voor Lieske, maar ook zeker een gemiste kans voor mij om mijn onbeschoft gedrag weer goed te maken.

Afgesloten met een gespierde rechterarm

Ik heb het weer gedaan. Twee jaar geleden had ik verwacht dat ik na een paar maanden zou stoppen met het werk, maar ik ben nu pas officieel gestopt met de kranten te bezorgen. Natuurlijk stop je als krantenbezorger pas na je de Nieuwjaarsbonus hebt opgehaald. Met enige tegenzin weer, net als vorig jaar. Vorig jaar heb ik daar al over geschreven, ik voel me als een bedelaar die langs de deuren gaat voor geld.

Dit jaar is de buit van 80 euro verhoogd naar 140 euro, dat komt niet doordat de mensen nu meer geld gaven, maar nu waren er meer mensen thuis en heb ik de flats ook gedaan, wat vorig jaar niet het geval was. Dit heb ik aan mijn zus te danken, die meeging met mij om aan te bellen bij de flats. De eerste flat van de drie was geen succes; niemand reageerde door de intercom op één vrouw na, die zei dat ze geen zin had in die onzin, nadat ik haar had gevraagd of ik haar een gelukkig Nieuwjaar mocht wensen namens mijzelf en de Postiljon. De tweede en derde flat waren wel een succes, ze lieten de deur openzoomen toen ik daarom vroeg en Lieske en ik hebben daar veel geld opgehaald.

Dus ik ging met meer dan honderd euro het nieuwe jaar in, dat is altijd een lekker begin. Ik heb nadat ik mijn praktijk van de scooter gehaald had, meteen een mailtje gestuurd naar de Postiljon dat ik wilde gaan stoppen met kranten bezorgen. Nu ik een scooter heb ben ik mobieler en kan ik dus ander werk zoeken, ook als het niet op fietsafstand is. Zo druk bezig met werk zoeken ben ik nog niet, ik heb immers nog geld op voorraad. Zoals Djoons zou zeggen, werk zoeken heeft nog niet zoveel potentie.

Om de kranten zo snel mogelijk te doen, dat is het streven van elke bezorger neem ik aan, moet je voorkomen dat je veel tijd kwijt bent aan je fiets verplaatsen. In één straat waar ik moest bezorgen waren de huizen als een reuzenvierkant bijna met elkaar verbonden, dus als ik dan heel veel kranten mee kon nemen kon ik die vier stukjes straat in één keer doen. Ik ben trouwens links, dus het draagwerk van al die kranten voor die vierkanthuizen was voor mijn rechterarm bestemd. Vaak had ik de dag erna spierpijn in mijn arm, en na al die maanden is mijn rechterarm aanzienlijk sterker geworden dan mijn linkerarm. Nog echt klaar ben ik trouwens nog niet, ik moet nog 2 weken bezorgen, en dan zie ik de stapel kranten nooit meer liggen als ik woensdag uit school kom.

piepjeskauwgum

Zaterdag deed ik wat een sporter niet moet doen. Ik was licht geblesseerd en ging door, daarna viel ik neer met een hevige krampaanval in mijn rechterkuit die ervoor zorgde dat ik voor een paar dagen niet meer normaal kon lopen. Eerst was ik op mijn knie getrapt toen ik de bal mooi onderschepte als enige verdediger die er nog stond, en in de tweede helft kwam ik even hard in als mijn tegenstander waarbij hij mijn al pijnlijke knie wankel maakte. Toen zei ik tegen mijn trainer dat ik last van mijn knie had, maar we waren begonnen met elf en er was al een hamstring uitgevallen uit de voorhoede. Mijn trainer zei dus dat ik niet kon wisselen en ik deed dus maar rustig aan, ik probeerde zoveel mogelijk in de weg te lopen voor de tegenstander. Dat ging niet best, en toen er een bal ongeveer een meter van mij vandaan langs rolde, werkte mijn reflex om de bal te onderscheppen. Dat was het moment dat mijn kuit het overdreven signaal gaf om nu echt te stoppen.

Vandaag kon ik ondertussen weer goed lopen, alleen mijn knie is nog gevoelig. Vandaag had ik ook gym. We begonnen met yoga, dat ging nog goed. Daarna kregen we de piepjestest, voor sommigen beter bekend als de shuttle run test. Door mijn knie ben ik gestopt toen ik wist dat ik een ongeveer een 10 zou hebben, om ergere pijn te voorkomen. De knie was niet hetgeen wat mij het meest opviel, dat was namelijk de muziek waarop gelopen werd. Die heb ik gemaakt! De muziek zelf niet, maar ik heb wel de “piepjes” opgenomen, de muziek werd gemaakt door een vriend uit mijn klas. Zelfs de stem die je hoort bij “trap één” tot en met “trap 18”, inclusief “nog één”, is de mijne. Vorig jaar hadden we die gemaakt, omdat de originele cd saai was geworden na 4 jaar op gerend te hebben. We stelden het idee voor om een nieuwere versie te maken voor onze klas.

We kregen de cd mee van de oude muziek, om het ritme van de piepjes te bepalen. Eerst hoopten we de piepjes uit het nummer te halen, maar die zaten “vast” in de muziek. Zo zat ik later dus de piepjes over te nemen, door te luisteren naar het origineel en bij elk piepje zelf een piepgeluidje te maken en dat op te nemen. Omdat dat het vermoeiende werk was, die muziek duurde namelijk 20 minuten, kreeg ik van die vriend waar ik bij in huis was, om de zoveel minuten van die speciale aquakiss kauwgums. Daar moest ik dus aan denken toen ik weer mijn eigen stem hoorde in de gymzaal. En het leukste is nog dat onze piepjestest niet alleen vorig jaar werd gebruikt, maar ook weer dit jaar en in alle klassen! Dat voelde als een pleister op de wond, mijn knie dus.

Gerardus en Carolus

Vandaag ben ik op de fiets naar Gerard geweest. Gezien de afstand en het weer "zou ik dat wel gaan voelen" (en nu, achteraf kan ik stellen dat dat inderdaad het geval is.....) in de hoop dat ik dan een beetje begrijp wat hij nu allemaal meemaakt. Maar toen ik eenmaal bij hem was drong al snel tot mij door dat het absoluut niet in verhouding staat. Hetgeen niet wil zeggen dat ik ga stoppen met fietsen....
Maar goed, terug naar Gerard: Tante Lies is speciaal voor Gerard bij Pater Karel langs geweest en heeft alle hulpmiddelen uit de kast gehaald (nou ja, uit het kapelletje). Dus ik dacht: "dan doe ik ook maar een duit in het zakje: ik ga speciaal naar de heilige Gerardus en vraag hem eens of hij het helemaal aan pater Karel wil overlaten, terwijl het toch echt een naamgenoot van hem is." Nou zei hij niet veel terug, maar ik heb toch het idee dat hij het niet aan Carolus wil overlaten om de credits volledig op te eisen, dus ik ga er van uit dat hij zijn bijdrage zal leveren! Voor de zekerheid ben ik op de terugweg nog eens langs Gerardus gegaan (want ik heb natuurlijk ALLES (*) voor mijn lieve broertje over) en heb hem nogmaals gevraagd of hij had nagedacht over mijn voorstel. Alweer geen reactie, maar ik had het idee dat hij nu iets meer geïnteresseerd was/leek.
De komende weken moeten uitwijzen of de vereende krachten van Carolus en Gerardus voldoende zijn om verbetering in de situatie aan te brengen of dat dit wondertje te hoog gegrepen is. Gezien de vele mensen die met Gerard meeleven en de nu ingeroepen hulp van sterkere krachten en machten ga ik er van uit, dat de komende weken een krachtig herstel laten zien. Dat wordt enigszins onderbouwd door het feit dat het statistisch gezien bijna onmogelijk is dat hij nu weer een onbekende ziekte of infectie of reactie krijgt; alle onbekende complicaties zijn inmiddels - door Gerard; een dubieuze eer - in kaart gebracht, dus nu moet het wel beter gaan!

(*) Voor de mensen die niet alles blind aannemen en e.e.a. zelf gaan uitzoeken (veel mensen uit de Gielkens clan bezitten deze onhebbelijke eigenschap - zal al snel blijken dat de kortste weg van Kerkrade naar het AZM linksom of rechtsom altijd langs de heilige Gerardus leidt.......

Bijna 16-waardig

Bij 18 jaar denk je aan autorijden, en misschien ook wel aan sterke drank. Als je 16 jaar bent denk je aan “slappe” drank, maar natuurlijk ook aan rijden op je scooter. Helaas was een theoriecertificaat niet meer voldoende om een scooterrijbewijs te krijgen toen ik 16 werd, dus moest ik ook nog een praktijkexamen doen. Dat heb ik nu eindelijk een half jaar later gedaan en ik ben geslaagd, ondanks ik niet de goede snelheid aanhield, maar voor de rest had ik geen fouten gemaakt. Het is vaker zo in het leven, dat je het al voor elkaar hebt. Maar met die gedachte moet je voorzichtig zijn. Want ik heb mijn praktijk wel gehaald, maar tussen dat en je echte geldige rijbewijs krijgen zit nog een stap, ontdekte ik toen ik naar het gemeentehuis ging. Het was ook nog is in de toetsweek, dus ook nog met het risico hiermee zoveel tijd kwijt te zijn, dat ik de volgende dag een onvoldoende zou krijgen. Maar goed, daar stond ik dus voor het gemeentehuis, goed voorbereid, want ik had mijn identiteitsbewijs en een foto bij me. Na een paar minuten zat ik tegenover een man van Publiekszaken.

‘Ben je net geslaagd? Gefeliciteerd!’ ‘Bedankt, maar nu wil ik graag mijn rijbewijs.’ Mag ik je identiteitsbewijs zien? Ja. Woon je op Gouwe 21? Ja, anders staat het daar toch niet. En heb je ook een foto? Ik leg mijn foto, dezelfde als van mijn ID op tafel.’Dit ben jij niet’. Ik kijk op en probeer me te herinneren of ik niet een foto van mijn zus of mijn hond heb meegenomen. ‘Dit ben jij al lang niet meer, moet je zelf is kijken.’ Ik weet wat dit betekend, en om mijn 5 euro te willen redden zeg ik: ‘maar die staat toch ook op mijn ID?’. Niet goed natuurlijk, dus moest ik naar het hokje om nieuwe foto’s te maken, die 5 euro kosten.

Teruglopend naar het loket kwam er een nare gedachte in me op. Als die foto niet goed is, zit ik hier straks ook nog wel even om mijn ID bij te werken. Toen ik vroeg op dat klopte, zei de man dat ik mijn ID-foto pas hoefde te veranderen als het verlopen was. Alsof het praktijkexamen nog niet duur genoeg was, moest ik ook nog eens 38 euro betalen aan de Gemeente.

En toen moest ik vijf werkdagen wachten, waarvan er nu één voorbij is. Toen ik thuis kwam, liet ik de nieuwe foto’s aan mijn moeder zien.’Hahaha, je lijkt wel een holbewoner!’. Ik pakte mijn schoolboeken en verdween naar boven. Zestien zijn is niet gemakkelijk.

Eerste mijlpaal '11 is gehaald

Scooter kan binnenkort weer kilometers gaan maken!

De pianoman