Toch maar een maatje groter

Wat ik verwachtte was een geel T-shirt met een klein Intertoysolifantje op mijn borst, maar in het magazijn is er geen solidariteit op het gebied van uniformen. Het enige wat verplicht is om te dragen zijn de bergschoenen. Net als bij snowboardschoenen ging ik ervan uit dat ze goed strak moesten zitten voor optimaal resultaat. Daarom vroeg ik na maat 41 om maat 40. Veel tijd om de schoenen uit te proberen was er niet, er was immers werk aan de winkel. Snel een krabbel zetten dat deze schoenen nu in mijn bezit waren en weg was ik uit de schoenenkamer. Daar ging ik op mijn niet gloednieuwe bergschoenen.

Terwijl ik werd ingewerkt kreeg ik ook te horen dat je het aan je voeten zou voelen omdat je zoveel aan het lopen bent. Dat gaf ik dus als verklaring aan mijzelf, aan mijn zere voetjes die aan het eind van mijn eerste dag klaagde over pijn in de tenen.

De tweede dag, als al bijna volmaakt loopjongen, dacht ik dat de pijn in ieder geval minder zou zijn. Het begon al meteen pijn te doen op een paar van de plekken van gister. Toch niet goed, die schoenen? Ik dacht dat ik het ijzer constant voelde in de neus. In de pauzes nam ik alle gelegenheid om mijn voeten te strekken, te ontspannen en de schoenen losser te doen. Ook op de werkvloer begon ik te wurmen in de schoenen en wonderbaarlijk kon ik daardoor de pijn een beetje verlichten maar vooral verplaatsen, van de tenen naar de ondervoet en zo ook de bovenvoet. Zo verdeelde ik de pijn, die hopelijk door gewenning over zou gaan.

De derde dag was ik er klaar mee. Ik wou niet nog eens acht uur spullen tillen, verzamelen en sealen waarbij ik ook nog mijn voet moest blijven verschuiven om de meeste pijn uit de weg te gaan. Daarom besloot ik op mijn chef af te stappen, heel voorzichtig, want elke stap deed pijn. Ik had er eerst geen zin in, ik verwachtte dat hij moeilijk ging doen; dat was voor hem niet te regelen, of ik had het eerder moeten zeggen, maar het ging sneller dan ik me kon wensen. Hij vroeg niet om een verklaring waarom, die ik later uit mezelf weliswaar al gaf, maar zei meteen: Oke, welke maat wil je dan nu?

De tijd waartussen ik nog op mijn oude schoenen liep en wanneer ik mijn nieuwe schoenen zou krijgen, had ik vaste grond onder de voet. Ik dacht zelfs even dat alleen de gedachte naar nieuwe schoenen de pijn wegnam en alleen de stress mijn pijnbron was, maar eenmaal in mijn nieuwere schoenen merkte ik het verschil en gaf mijzelf het onrecht om dat te denken.

Tevens waren de schoenen ook nog een beter model, dus dat was ook mooi meegenomen. Nou, meenemen doe ik ze niet hoor, ik laat ze gewoon in mijn Intertoys kluisje uitstinken van alle werktransparantie. Want ook al zijn ze beter dan de vorige, het liefst draag ik mijn eigen schoenen die wel flexibel zijn en geen ijzere neus hebben.