Eifels avontuur

Ik en mijn trouwe labrador B. waren elke dag, weer of geen weer, op de top van de Eifelse berg om ons dagverslag vast te leggen zodat alle avonturen die wij meemaakte genoteerd stonden om later door te kunnen vertellen aan onze dierbaren. Het was een zware tocht, maar de bergtop beloonde ons met een rustgevend plekje waar een schrijver behoefde aan heeft, waar een schrijver zijn gedachtes eindelijk kan laten gaan en tot rust komt.

Velen dagen ging de tocht geslaagd en kwamen hond en man terug met een prachtig verslag. Maar de weg naar de top eiste zijn tol op een zeker moment. Het houten skelet van een bomentak begaf het terwijl ik daarop mijn evenwicht bewaarde. Mijn map waarin alle heldenrapportages waren opgeslagen, gleed uit mijn hand en rolde de berghelling af, waar scherpe takken de map en inhoud aanvielen en verscheurden en waar modder het papier en de inkt tot een bruine suspensie vormde.

Zo komt het dat er nu geen enkele blijk van leven op de familiesite is te vinden, wat onze vakantie betreft. De mensen die hadden gehoopt dat dit alleen maar kwam omdat wij geen internet zouden hebben, moet ik helaas teleurstellen. Het enige wat ik nog kan vertellen is de gebeurtenis van de insectenaanval die mij overkwam, echter is dit niets vergeleken met de gebeurtenissen die in de bergen hun laatste rustplaats hebben gevonden.

Ik was met mijn zus een spel aan het spelen waarbij je een balletje naar elkaar toe moet slaan met een batje. Het originele balletje waren we allang kwijt dus moesten wij het proberen met een stuiterbal. Zodra je ook maar enige vorm van kracht achter het batje zette, schoot de stuiterbal al ver langs je speelpartner en zo belande de stuiterbal in de wei van Onkel Unbekannt. Gelukkig was ook hier labrador B. in staat om onder het prikkeldraad door de stuiterbal te apporteren en vervolgden wij het spel alleen nu zonder batjes, dus kwam het erop neer dat wij met een stuiterbal overgooiden.

Ongedierte in de lucht hebben wij ook in Nederland, maar op vakantie stel je ze nog minder op prijs dan dat je dat al deed in je vaderland, zo bleek het. Want zus Lieske begon naar wespen te slaan en was bang dat ze haar zou prikken. Gelukkig gebeurde dit niet, maar minder gelukkig werd ik even later wel geprikt door een wesp. Ik wist niet of ik allergisch was voor wespensteken dus ik had mijn mobiel al in de hand om het alarmnummer te bellen. Naast pijn en een witte bult had ik verder geen steekverschijnselen dus mijn mobiel had ik niet nodig. Gelukkig, want bellen is het buitenland is duur.

Lieske meende later in de avond ook te zijn gestoken door een wesp, alleen haar bult jeukte en deed geen pijn. Jaja, als we het zo gaan spelen kan iedereen avonturen mee maken die door een Mücke wordt gestoken.