Niet vergeten

Paasdag en Maasdag

Nu iedereen met Pasen zijn eigen besognes heeft en dus niets kan ondernemen, zal zoals in vreuger jaore een paasbrunch in Geleen worden georganiseerd. Rond 13.00 uur op eerste Paasdag, die dan weer eens Maasdag wordt. Het zal een alternatieve crisis lunch worden, daar kunnen we (LP c.s.) alle kanten mee uit.

Het ligt in de bedoeling  voor iedereen een ei beschikbaar te hebben, dus zou het gelegen komen te weten hoeveel aanwezigen er zullen zijn. Je kunt natuurlijk op de bonnefooi komen, maar breng dan wel je eigen ei mee.

Overpeinzingen...

Wat je ook kunt of wilt zeggen over de huidige jeugd... EEN ding moet je ze nageven: ze zijn de deur niet uit te branden omdat ze een erg goede band met hun ouders hebben; de gelijkwaardige en vriendschappelijke behandeling en opvoeding geeft ze geen reden meer om te "rebelleren" en dus vroeg uit te trekken naar hun eigen hokje (studentenkamer). Hooguit de afstand. Hoe anders waren wij vroeger: wij vonden dat we alle reden tot rebelsheid hadden en tot "wij zullen ze tonen hoe het beter kan!".  Maar er waren zeker opvoedingszaken die we alsnog (al is het achteraf :)) waardeerden; in mijn geval was het de "gelijkwaardigheid". (O)pa kwam uit een mijnwerkersgezin maar werkte zichzelf omhoog, geweldige carriere via een Delft-studie en o ja, de beste van de klas! Jaja, pas decennia later hoorden we hoe hij zijn beurs verkreeg: zijn "klas" bestond uit 6 personen :) GRRRRR. Hoe dan ook, ons (kinderen) werd altijd bijgebracht dat we op niemand mochten neerkijken en ook dat we met iedereen gelukkig moesten konden worden, kortom dat geld nooit een belangrijk item moest worden. Onze liefdeskeus in het leven zou altijd gewaardeerd worden, ongeacht afkomst of salaris, en om dat te bereiken werden wij als kinderen altijd financieel kort gehouden zodat we met weinig tevreden zouden zijn. Nee, dat vonden we als kind zeker nooit leuk maar het heeft zeker zijn vruchten afgeworpen want ik heb op die manier alles meer leren waarderen! Pas als 16-jarige begon ik deze instelling te waarderen: ik leerde "mijn grote liefde" Peter kennen en die was niet alleen groot in lengte (1.92m) :) Peter zat op onze school, een klas hoger dan ik, en we ontmoetten elkaar op dansles. Spaubeek, ik rijd ook nu nog zo naar zijn toenmalige huis. Maar ik kreeg een grote tik toen ik zijn ouders leerde kennen: mama was alleen maar geinteresseerd naar de afkomst van mijn ouders en naar het beroep van mijn vader! Papa was alleen maar een genotsmens, eten en drinken en tv-kijken. Mama vroeg mij als eerste wat mijn vader deed en ik was alleen maar verbaasd... waarom dat nou zo interessant was; mijn ouders zouden dat gelukkig nooit als eerste vragen! Dus ik antwoordde (jaja, rebels) dat dat misschien minder relevant was? Mama boos, mijn begin in die familie was niet best. Maar ze was niet gek, ze heeft het telefoonboek uitgespit en bij mijn volgende bezoek was ze poeslief.... en daar begreep ik niets van! Vreselijk dat toentertijd alle titels in het telefoonboek stonden, ze had via mijn adres (Peter had me ooit thuis gebracht) de juiste Gielkens gevonden en pa stond blijkbaar in het telefoonboek als Ir. Kut... Het verklaarde haar houding dat ze mij op een onterecht voetstuk wilde plaatsen en mij bij voorbaat adoreerde terwijl ik totaal niets aan dat IR had bijgedragen. Hoe kinderachtig ook, ik haatte haar erom. Dat ze alleen maar wilde oordelen vanwege een titel van mijn vader! Ze had dus totaal geen belangstelling voor mij, alleen naar de titel van mijn vader! Ik weerde me ertegen, ik wilde geen adoratie vanwege pa's titel en ik vond het "ongezond" dat ze zo reageerde (ik weet ook nu nog dat ze mij biefstuk aanbood terwijl de andere kip kregen want " ik was vast beter gewend"). "Ziek", ik kon niet anders denken, ik had nog nooit biefstuk gehad :) Maar dat geloofde ze niet. Hoe dan ook, op mijn 16e werd ik voor het eerst echt geconfronteerd met de titel-verering, die in mijn ogen nergens op leek omdat mijn opvoeding onderstreepte dat iedereen gelijk was! Peters moeder droeg zeker bij aan het stranden van mijn verhouding met Peter, hoewel ik achteraf zeker weet dat ik volwasserer op haar had kunnen reageren maar tja, ik was pas 16... en IK was zeker niet bezig met haar bekrompen "eretitelstrijd"... die alleen mijn ouders betrof. Ik verzette me juist daartegen en dat gaf mijn opvoeding me in! Juist dat deel van de opvoeding dat me zeer beviel.
Het vervolg was dat ik nog meer streed voor gelijkwaardigheid, ik baalde van het verlies van Peter, ik gaf erg veel om hem en denk nog vaak hoe anders alles gelopen zou zijn als...
Maar dezelfde strijd kwam een paar jaar later terug: door omstandigheden kwam ik op een huishoudschool terecht (als lerares). Niet mijn omgeving, mijn opleiding was hoger maar hier was toevallig een vacature. Weigeren, welnee, waarom? Ik ging er vol overgave aan de slag. Directrice Rauwerda (ik zie haar NOG voor me!) wenste me succes en ik kwam voor tig meisjesklassen te staan met een enkele verdwaalde jongen (jaja, er waren er een paar). En ik zag dat er misplaatste meisjes zaten, die veel te slim waren voor de huishoudschool! Zowel buitenlandse als Amsterdamse meisjes die er echt niet thuishoorden.
Maar het waren grote klassen (30).....en ik wist niet hoe het grote niveauverschil op te lossen. Ik verzon een truc die op individuele benadering gebaseerd was: ik maakte eigen materiaal om mee te werken en ik begon een "rondleiding" door elke leerling individueel te begeleiden (soort zelfstudie). Nee, directrice was het totaal oneens met mijn truc maar pas jaren later kreeg  ik haar lof. Maar de echte truc was de begeleding: elke dag kreeg een goede leerling de rol van assistent die net als ik moest rondlopen. Die rol moest je verdienen en niet door intelligentie maar doordat je kon uitleggen! Ik wees elke dag een leerling voor de volgende keer aan en o ja, ze deden zo geweldig hun best om die ererol te verdienen! Ik heb nooit meer deze geweldige formule kunnen evenaren: mijn huishoudscholleerlingen deden zo enorm hun best om mijn assisent-voor-een-dag te worden! Ik had niet eens door hoe enorm stimulerend die aanpak eigenlijk was! Hoe dan ook, Carla was de grote favoriet en dat was zeer tegen alle andere normen in omdat Carla eigenlijk het pestkind was: een dik propje dat geen merkkleding had (ja, erg belagnrijk onder HNO-kindjes). Carla stal de show 2 keer: de eerste keer omdat de schoolfotograaf dacht dat zij de lerares was (Ik zat slank en jong tussen de leerlingen en Carla leek met 13 jonger dan ik met 28) maar daarna met name omdat ik haar als mijn 1e assistente aanwees tijdens de wiskundelessen: dikke Carla was ook slimme Carla en met name ook "goed uitleggende" Carla en ze hielp haar medeleerlingen enorm met uitleggen. Ze was mijn favoreit, de dikke Carla die zo slim was, zo slim dat ze ook anderen kon uitleggen! Ja, Carla was slim, ze was mijn  1e assistente maar het vervolgverhaal betreft een andere studente. Astrid. Astrid was "maar" een van de paar studenten die ik aanmoedigde het hoogste wiskundeniveau te doen. Ik had een paar leerlingen die wiskunde c/d deden (zelden bij de huishoudschool)waaronder Astrid. Ik vertelde haar dat ze misplaatst op de huishoudschool zat en dat ik inschatte dat ze ooit de universiteit kon halen als ze zich maar inzette! Astrid lachte toen maar haar vervolg komt later!
..... wordt vervolgd.....

Dieven met manieren

Op sommige momenten word je er weer aan herinnerd dat je van geluk mag spreken dat je iets hebt dat je normaal als vanzelfsprekend beschouwt. Zo leek ik gestraft te worden omdat ik vergeten het 3 of 4 maandelijkse jubileum van mijn laatste fiets te vieren omdat die in de tussentijd niet weer gestolen was. Vrijdag zag ik mijn fiets niet meer staan waar ik hem gelaten had. Dit was zo’n moment waarop ik besefte hoe blij ik met mijn fiets was.

De fietsenstallingen zitten altijd bomvol op de TU en daardoor zet ik mijn fiets altijd zo neer om op de terugweg zo goed mogelijk tussen de andere fietsen uit te komen. Meestal staat het zo vol dat er een compleet nieuwe fietsenstalling ontstaat door alle fietsen die in de buurt van de stalling neergezet worden. Nu was het niet zo druk, maar ik verwachte wel dat het zo druk als gemiddeld zou worden. Ik zette mijn fiets dus al ver buiten de stalling neer. Toen ik terug was, bleek mijn fiets spoorloos. Paniek! Maar ik had nog één kans; het bord dat het hele jaar al dreigde dat fietsen buiten de stalling verplaatst zouden worden.

Maar wat betekende verplaatsen? Verplaatsen naar de schroot? Naar het dak van het hoofdgebouw? De beloning van het zitten in het studeercentrum van de TU was dat ik wist waar mijn fiets misschien terecht was gekomen. Door het raam zag ik toen eens rustig twee mannen een vrachtwagentje vol fietsen uitladen. Ik dacht dat het dieven waren, maar omdat ze het zo koelbloedig op klaarlichte dag deden op een vrij open ruimte, was dit een legale of juist geniaal uitgevoerde bezigheid van de fietsentransporteurs. Iedereen zou net als ik denken dat de fietsenopslag van de dieven nóóit midden op de TU campus zou kunnen zijn.

Ik wist niet meer waar het was toen ik de merkwaardige bezigheid had gezien, maar op gevoel liep ik naar de goede plaats toe. Als een piepende hond naar zijn speeltje liep ik vol vreugde in een drafje op mijn fiets af. Voor ieder ander is het een gewone studentenfiets, maar ik onderscheidde zijn unieke lelijkheid al op verre afstand. Wat een service toch eigenlijk, want mijn fiets stond netjes in een bijna compleet leeg fietsenrek. Een dubbel goede vondst.

Over Hubsoep en pakirijst

"Ik heb een paar bakjes nodig, voor de restanten pakirijst." John zocht en vond plotseling een heel ouwetje ertussen, met de nog erg leesbare tekst (jaja, toen waren er nog goede stiften) "Hubsoep 0808). En jaja, toen was er nog een prima systeem (soep uit augustus 08). Maar tja, wat was ook weer Hubsoep? Helaas was het bakje leeg :) dus ik kon het niet meer nagaan.
Waarschijnlijk had hij na zijn bamitijd een nieuwe like-periode (hoe maak je dat duimpje omhoog van facebook?) en was het de soep die ik voorheen Tsjechensoep noemde (zeg maar bruinebonensoep met van allerlei groenten en vlees er in)? Ik weet het helaas niet meer maar tja, ik moest er nu overheen krassen met pakirijst 0313 (want goede systemen moet je behouden he?).

Pakirijst? Dat is weer een heel ander verhaal. Ooit had ik een bijlesstudente die Shamim heet. Zeg 6 a 7 jaar geleden. Ze woonde nog niet zo lang in Nederland maar sprak al behoorlijk, haar Engels was wel vloeiend. Haar verhaal was geweldig! Ik kende haar via mijn collega op de avondschool die haar wiskunde gaf. Hij, Rene mijn collega, vroeg of ik haar bijles wilde geven. Shamim was onzeker maar zeker niet dom en tja, Shamim was ook bepaald niet rijk... Ik maakte een ine-afspraak met haar: ik geef les en jij neemt Pakistaans eten voor me mee. Zodra jij je tentamen haalt moet je me ook nog een kookles geven bij jou thuis (Almere). Ze nam de heerlijkste dingen mee, vaak nogal pittig (oef). En jawel, een 8 voor haar tentamen en ze besloot om zowel John als ook collega Rene met vrouw Elvera uit te nodigen voor haar kooklesavond. Ook nodigde ze een Iraanse vriendin uit die weer op haar manier een aantal gerechten demonstreerde. Heerlijk, wat een bergen spannend eten. Van haar een paar eenvoudige trucs:
- pakistaanse rijst
nodig: diepvrieserwten, rijst, bouilonblokje, kruidnagel (heel of poeder), kummel en nog een ui.
bereiding: in kopje warm water het bouillonblokje met de kruidnagel en kummel laten weken. Ui snipperen en aanbakken in een (gewone!) pan. Het kruidenwater uit het kopje erbij en de diepvrieserwten en dat een paar minuten laten koken. Dan zoveel (ongekookte) rijst als je wilt en daarna aanvullen met bijna de dubbele hoeveelheid (liefst gekookt!) water als de rijst (dus 1 kopje rijst op 2 kopjes water). Kwartiertje koken (ongeveer) tot het gerecht droog genoeg is (water verdampt, hoeft niet afgegoten).
Heel geurig, heel smakelijk en vooral heel heel eenvoudig!
- uiteraard hoort er iets als currykip bij, liefst ook dal (maar die 2 gerechten zijn bewerkelijker, die maak ik in grote hoeveelheden en vries ik dan in).
- de laatste truc is erg eenvoudig en hoort bij de raita (joghurt-blus-saus :)): koop ooit een aantal rode pepers en een paar takken mintblaadjes (en (rode) uien). In de keukenmachine gewassen mint en pepers fijn malen, samen met de geschilde ui(en). Dat prakje verdelen over verschillende kleine zakjes (of in ijsblokjesvorm). Elke keer een zakje ontdooien en door de joghurt roeren, minimaal een uurtje laten trekken zodat de smaak van het goedje er goed intrekt. heerlijke frisse joghurt (door de mint) die toch een beetje pittig is (pepers). Maar het blust de scherpe smaak van de Indische (Pakistaanse) keuken prima.

Ze nam veel meer mee en ze liet ons meer dingen proeven op de kookavond maar dit gerecht blijft favoriet door de eenvoud (snel klaar, ik heb altijd raitazakjes in de vriezer).

Shamims verhaal is er eentje voor kippenvel.... Haar man is Pakistaan maar wel eentje die in NL geboren is en opgroeide. Shamim echter komt uit traditioneel Pakistan waar je gewoon nog wordt uitgehuwelijkt en geen weerstand biedt. Shamim is een mooie vrouw, haar man ook een plaatje! En nee, gewoon van dezelfde leeftijd (ze had mazzel). Geen idee waarom zijn familie vond dat deze, eigenlijk NL man, toch via uithuwelijken aan de vrouw moest komen, ongetwijfeld een vreemd idee want de man was verder wel modern opgevoed (maar toch blijkbaar gehoorzaam aan de eisen van de ouders?). Hoe dan ook, hij kreeg een foto van zijn toekomstige vrouw en... werd al verliefd op de foto! En ging daarom akkoord met het gedwongen huwelijk. Shamim kreeg ook een foto en later,zoals gebruikelijk, een verloving met de handschoen (afstand te groot dus manlief was er zelf niet :)). Maar zij werd niet verliefd op de knappe man, zij schikte zich gewoon en ze baalde dat ze moest verhuizen naar een onbekend land waarvan ze de taal niet eens sprak. Maar ze was pas 20 en dus nog flexibel en bovendien slim dus ze leerde snel. En... ze was vreselijk verbaasd over de houding van haar man! Die was smoorverliefd op haar en liet dat blijken en hij "dwong" haar om een opleiding te volgen (vandaar de avondschool) en zich te ontwikkelen zodat ze alle vrijheid kon leren kennen en haar eigen beroep kon kiezen. Daarnaast wilde hij dat ze van alles ging ondernemen en zich nooit opgesloten voelde. Hij deed alles voor haar, ze voelde zich meteen prinses en begreep niets van deze vrije opvatting bij een toch erg traditioneel huwelijk. Haar man bracht haar overal naar toe tot ze zelf haar rijbewijs had. En hij wachtte uren op haar (ook bij mij voor de deur als ze bijles had). Nee, ze was vooraf zeker niet verliefd maar... ze werd al snel verliefd NA haar huwelijk, op haar eigen man! Ze straalde altijd als ze over hem praatte en toen ik hem zag begreep ik waarom :) Wat een stuk en dan ook nog zo'n lieverd. Toen ik ze leerde kennen waren ze al een jaar of 6 getrouwd en Shamim was bijna klaar met haar avond-HEAO. Een droompaar, hij adoreerde haar echt en zij hem inmiddels ook. Leuk hoe een gedwongen huwelijk kan veranderen tot een liefdesrelatie, het gebeurt zelden maar Shamim had veel geluk zoals ze zelf ook steeds zegt.

Interessant om levensverhalen te horen van culturen die mij alleen bekend zijn via google of via via. Schrijnend hoe de vrouwenrechten daar zijn dus des te prettiger als er toch een geweldig verhaal uit komt!

Hoe dan ook, hoe pakirijst in een Hubsoep-bewaarbakje tot dit soort mijmeringen komt :)
Gelukkig leidde het ook tot een praktisch recept. Currykip en dal volgen een andere keer of.. staan uiteraard gewoon via google op allerlei receptensites.

Ine

Sportrivalen

Voetbal en Jiu-Jitsu mogen elkaar niet. Dat was vroeger al duidelijk omdat uitgerekend door de hele week beide trainingen op maandagavond waren. Een periode zelfs nog dat de trainingen elkaar qua tijd kruisten. Nu zitten de sporten elkaar weer in de knoop; dinsdagmiddag moet ik zaalvoetballen, dinsdagavond is er Kempo-Jitsules. Donderdagavond is er weer Kempo-Jitsules, maar heb ik ook veldvoetbaltraining met het team.

Deze interferentie kan alleen opgelost worden door keuzes te maken; er is dus altijd een sport de klos. Als voetbal de klossport is, leidt dit tot sociale druk van teamgenoten en daarbij afscheiding van het team. Is Kempo-Jitsu de klossport, dan word ik op mijn conditie en alertheid bestraft tijdens het sporten.

Natuurlijk heeft het ook wel iets om zo interessant te kunnen doen met zoveel sporten, zeker als ik vertel dat ik ook nog veldtraining heb op maandag(waar ik helaas bijna nooit heen kan) en tussendoor ook nog wil zwemmen. Echter, bij de laatste jitsules vertelde ik dit aan een oudere student die vroeg waarom ik er zolang niet geweest was. In plaats van bewondering te tonen kon hij niet snappen dat als er tussen de zaalvoetbalwedstrijd en de jitsules een paar uur tijd zaten, ik die “lichte” training van anderhalf uur niet mee kon doen. “Ik zie deze training als een tussendoortje”.

Mijn trots zakte nog verder dan mijn band en ik voelde me meteen belachelijk dat ik al die keren niet was komen trainen omdat ik ging zaalvoetballen. Aan de andere kant vatte ik de training ook lichter op en ging het gemakkelijker door de wijze raad van de onbekende jitskuka. Puur psychisch dus. Óf omdat ik mocht trainen met een jongen die voor de eerste keer meedeed. 

Slecht bekeken

Zet mij nooit in de buurt van een surveillant neer. Aangezien het hun taak is om naar me te kijken en op me te letten, mag ik me terecht bekeken voelen. Omdat 3 uur in een stille zaal zitten kijken naar mensen die een toets maken nogal saai is, moeten ze wel op zoek zijn naar spiekers. Als ik naar ze kijk om te checken of ze mij achterdochtig aan kijken, lijkt het net alsof ik wil checken of ze even niet opletten. Als ze dat merken is hun blik natuurlijk juist op mij gefocust. En als ik weet dat ze kijken, vraag ik me af hoe ik er uitzie volgens hen. Goed voorbereid, zenuwachtig?

 Tijdens het nadenken, op speurtocht naar het antwoord op de vraag die voor me ligt, staar ik soms verdacht lang voor me uit. In hun ogen ben ik natuurlijk op een goed moment aan het wachten om een A9’tje uit mijn broek, sok of etui te toveren die de redding van mijn toets bevat. Dus doe ik net alsof ik het weet, kijk vastberaden naar mijn werk, maar heb nog steeds behoefte aan mijn speurtocht.

Als ik dan geluid maak door eten of drinken te pakken, krijg ik de poppen ook weer aan het dansen. “Geritsel van spiekbriefjes!”, denken de wanhopige surveillanten natuurlijk. Ik zou het liefst een full-body scan krijgen zodat ik daarna niet meer bezig hoef te zijn verdacht te zijn door niet verdacht te willen zijn. Natuurlijk heb ik niks te vrezen omdat ik simpelweg geen verboden middelen bij me heb, maar de spanning is er wel. Het liefst zou ik juist heel opvallend doen zodat ze me controleren en ik ze het tegendeel kan bewijzen, maar op dat moment probeer ik mijn aandacht weer terug naar de toets te lokken.

Als de leraar van het vak vroeger tijdens de toets moest surveilleren, probeerde ik altijd zo goed mogelijk mijn best te doen eruit te zien alsof ik alles helemaal onder controle had. Ook uit medelijden omdat het voor een leraar nooit leuk kan zijn om alleen maar hopeloze gezichten te zien wanneer jouw toets gemaakt wordt. Maar ook omdat , de leraar later bij het nakijken denkt dat ik het niet goed heb kunnen verwoorden als het antwoord niet helemaal juist is, en niet omdat ik zomaar onzin heb opgeschreven. Genoeg redenen dus om je niet helemaal te kunnen focussen op de toets.

Ballen in een bal

Nu het weer warmer begint te worden en we niet meer over de kou kunnen klagen, was het leuk om weer eens op het ijs te staan. Via Facebook en mond tot mond reclame was ik al snel enthousiast voor het onbekende ijsvoetbal. Om eerlijk te zijn had ik eigenlijk wel verwacht dat het meer op voetbal zou lijken, maar meer voetbal dan de voetbal zelf en twee doeltjes, was het eigenlijk niet.

Als speler trok je een plastic bol aan die je zou beschermen tegen de gegarandeerde valpartijen. Binnenin de bol waren er twee handvaten en je deed de bol om als een rugzak. Ondanks het op de ondergrond een paar graden onder nul was, werd het in het isolerende plastic na een potje vallen en opstaan al snel benauwd. Tot ver over je oren in het plastic, wat ook het gehoor en zicht belemmerde.

Wie even niet oplette, begaf zich al snel op glad ijs. Je kon van alle kanten getackeld worden door een andere reusachtige plastic bal, van binnenuit aangedreven door een ander persoon. Je was net als bij voetbal verdeeld in twee teams, zodat je niet van iedereen een dreun hoefde te verwachten, maar dat je door je teamgenoten omver werd gelopen was niet uitgesloten.

Na drie korte wedstrijden was het uit met de pret en stond mijn team gedeeld eerste. De pret was de pleister voor de blauwe knie, want ondanks de kniebeschermers, blijft ijs zo hard zoals ijs dat altijd is geweest. 

Geen Haren s.v.p.

Wie zondag a.s., toevallig of anderszins in de buurt van Geleen is, mag van geluk spreken. Want de Biesenhof heeft een reclame actie gestart en biedt vanaf 17.00 uur drank en voedsel aan. De overheid zal de  nodige maatregelen nemen om alles in de juiste banen te leiden. Het mag geen Haren worden.
Vandaar dat men graag opgave tegemoet ziet van personen die hier gebruik van willen maken.

Dat kan bij de Biesenhof of eventueel bij ondergetekende.

                                                                                                                           Niet goed, soms?                
                                                                                                         
PS. Houdt U er rekening mee dat U bij aankomst, of ieder ander moment, gevraagd kan worden zich te
      legitimeren.

Opwindend gala

Een hele late bijwerking van carnaval of iets verkeerds gegeten; ik kreeg in de nacht een seintje van darm en omstreken om maar eens zo snel mogelijk naar de wc te gaan. Na een hele dag alleen witte rijst, thee en witbrood met jam gegeten te hebben, was dat nog niet genoeg om te herstellen en een leuke avond te hebben op ’t gala van mijn middelbare school. Een redelijke afknapper kun je wel zeggen. Voorgaande jaren waren de gala’s toch wel een paar van de leukste schoolfeesten. Misschien toch alleen leuk als je zelf nog op die school zit.

Spanning en opwinding waren er wel die avond, maar dan vooral intern. Eerst leek er sprake te zijn van een meevallertje, omdat ik onbewust gratis binnen was gekomen. Dit werd me echter ook na afloop door de neus geboord. Ondanks de tegenvaller heb ik toch weer wat oud-klasgenoten kunnen zien en had ik een reden om weer in pak te verschijnen. Mijn favoriete outfit naast de klassieker trainingsbroek met shirt.

Van de laatste paar gedichten die ik heb geschreven, (beginnende bij momentum) is de diepe gedachte steeds meer afgenomen omdat ik ook eens iets luchtigers en leukers wilde dichten. Hierop volgde Afkorting in dromenland, Huizes behaag gaat door de maag en vakantiedag. Nu volgt mijn minst informele gedicht, opwindend feest.

Waardoor het kwam
geen idee
maar op de dag van het gala
zat ik er wel mee
buikpijn en daarbij
dacht mijn buik, vooruit
spuiten we alles

er lekker bruin uit

Ziek echter strak in pak
eenmaal op t evenement
voel ik mij niet op mijn gemak
en zonder alcohol onbekend

De rest heeft zoveel lol
ik knijp hem door mn bil
het feest zelf boeit me geen hol
Want het enige dat ík namelijk wil 
is een harde, droge drol