Fictieve droom

18 april 2013 - Eindhoven

Het zijn de steden waarvan bekend is dat de mogelijkheden daar eerder voor het oprapen liggen dan daarbuiten. Dat is waarom de stad mensen trekt en ook winkels. In de stad komen dromen uit. Maar  eens even proberen bij de eerste goed uitziende boekenzaak.

Ik negeer de inboedel van de zaak en loop langs de caissière naar het kantoor, recht op de manager af. Die naast manager ook nog eens uitgever blijkt te zijn, want dat is mogelijk in een stad. Ik zeg hem dat ik geen schrijver wil worden, want dat ben ik al. Ik vertel hem dat ik ervan droom dat hij mij een bestseller gaat bezorgen. En als dat niet mogelijk is, dan graag een oplage van 10 en een plekje op de uitverkoopstapel. Ik overhandig hem een paar stukken van “mijn werk”. “Het is nog geen werk zoals Verhulst of Koch, maar er zit wel wat in.”

We hadden bijna een deal, tot dat de uitgevende manager zei dat ik beter fictie kon schrijven. “Dan moet ik helaas vriendelijk bedanken. Ik mag geen fictie schrijven van mijn oma omdat het niet waar gebeurd is”, zei ik terwijl ik droevig opstond. “Belachelijk! Fictie is juist van waarde omdat het niet echt gebeurd hoeft te zijn om iets te kunnen vertellen”. Hij begreep duidelijk niet hoe de vork in de steel zit. “Ziet u, mijn oma is mijn huidige werkgever en verlaat ik niet zomaar voor een doorsnee uitgever. Daarnaast zal zij spoedig de leeftijd van 80 bereiken, dus zal ik haar afkeer van fictie blijven respecteren.  Want niets hakt er zo erg in als een tegendraadse kleinzoon op je 80^ste verjaardag.”