Eerste eigen strop

Op het moment dat ik mijn vwo-diploma tekende, ontbrak ongeveer de helft van mijn originele klas. Ze waren er wel, maar zaten niet op de “geslaagden”stoelen, wel op de rijen daarachter. Ze hadden een jaartje over moeten doen. Dit jaar was het hun beurt om de middelbare school vaarwel te zeggen. En hoe kon ik daar beter aan bijdragen dan mijn saxofoon uit de koffer te halen en het cabaret te begeleiden op de avond van de diploma-uitreiking?

Voor zo’n happening moet je er natuurlijk wel goed opstaan. Om mijn goudschijnende saxofoon de aandacht te laten trekken, moest ik mijzelf juist neutraliseren om het goud beter uit te laten komen. Ik helemaal in het zwart dus.

Zwart pak, zwart overhemd, zwarte schoenen; ik miste nog één ding. Een zwarte stropdas. Aangezien ik in mijn tentamenperiode zat, was er geen tijd om rustig de stad in te duiken op zoek naar een zwart streepje voor om de nek. Van vaders kon ik er ook geen lenen zoals ik hiervoor altijd deed. Dus ging ik snel tijdens het leren nog even vlug naar de winkel en na alle standaardzaken kwam ik uit bij de duurste winkel van het winkelcentrum, want alleen daar hadden ze een effen zwarte stropdas.

En met het kopen van die stropdas kocht ik meteen het pronkstuk van mijn stropdassenverzameling. Een echte McGregor, gelukkig  afgeprijsd van 50 naar 25 euro. “Voor een mooi prijsje”, aldus de verkoper in de dure zaak. Dit zal me in de toekomst geld besparen omdat ik geen pronkstuk meer hoef aan te schaffen, en daarnaast heb ik 25 euro verdiend waarmee ik eventueel een volgende stropdas kan kopen. En die dan misschien aanschaffen voor een piano-optreden.