Piep zei de muis

Zoals men kan ruiken bij het betreden van mijn kamer waar ik een paar uurtjes heb gezeten, is de atmosfeer niet bepaald fris en fruitig. Woensdagvond was ik vrij, zat al even op mijn kamer en besloot om de tuindeur open te zetten voor wat frisse lucht. Terwijl ik met iemand zat te skypen zag ik tweemaal uit mijn ooghoek iets bewegen op de grond. Ik verwachtte een vlieg, maar keek de derde keer tegen een bruine snuit met kraaloogjes aan.

We got ourselves a mouse. Alleen hoe schattig en tam het beestje ook leek, huisdieren waren niet toegestaan in ons huis. Daarnaast zat ik ook niet te wachten op het opruimen van ontlasting, of het verzorgen van de jonkies indien de muis al zwanger op zoek was naar een broedplaats. Ik deed de deur dicht voor het geval de hele roedel langs zou komen, maar daarna weer open omdat ik de muis bij het raam zag zitten. Hopelijk zou het probleem zich dan vanzelf oplossen.

Toen ik de muis om twee uur ‘s nachts nog hoorde, gooide ik alles naar buiten waar de muis hopelijk inzat. Een gitaarhoes, papieren- en slaapzakzak.. Maar na een tijdje geslapen te hebben bleek t nachtdiertje nog steeds binnen te zijn, of het was de deur die zo uit zichzelf piepte. Uiteindelijk bleek de muis onder en achter de kast te kunnen, want daar vandaan verschenen de kraaloogjes weer. Ik verschoof de kast zo stil mogelijk om drie uur ‘s nachts, en wachtte af met swiffer en blik. Een paar keer viel de muis van het blik af en rende weer terug. Uiteindelijk kreeg ik hem in de emmer, en bleek het gelukkig een veldmuis te zijn en daarom incapabel om te springen.

Zo kon ik het geschrokken dier eindelijk weer levend in zijn eigen wereld terugzetten. En hoe erg ik ook meeleefde met de muis, andersom was er geen sprake van empathie. Want hoewel ik de halve nacht voor hem bezig ben geweest, kon er geen bedankje van af.