Busganger

Mijn trouwe doch oude fiets hield er begin deze week mee op. Gelukkig geen week eerder, want dat had dan waarschijnlijk mijn calculustentamen de kop gekost. De overheid weet dat eigen vervoer van studenten nogal kan tegenvallen, dus word je als student voorzien van een ov-chipkaart. En gelukkig is dat in mijn geval een weekabonnement. De hele week reed ik met de bus, en voor niets meer dan het feit dat ik ben ingeschreven bij een universiteit.

Inchecken, goededag wensen aan de buschauffeur, zitten, staren of whatsappen, uitchecken. Eventueel nog opletten of de bus niet zo vol is dat je je plek afstaat aan oude vrouwtjes. Mijn bus zit zelden vol, en het klimaat in de bus is aangenamer dan erbuiten. Eenmaal in de bus is het prima leven.

Voor de rest is het busreizen echter vervelender in vergelijking met het zelfstandig te kunnen fietsen: de bus wacht nooit, heeft een vast schema en stopt niet op de campus. Dat betekent extra lopen en wachttijden. De bus rijdt natuurlijk ook nog om, omdat er helaas ook anderen zijn die van A naar B willen. Hierdoor is de eigenlijke busreis niet sneller dan op de fiets, en ben ik uiteindelijk langer onderweg dan normaal.

Ondanks ik weer blij ben wanneer ik een werkende fiets heb, is het fijn dat er bussen beschikbaar zijn. Twee jaar geleden zat ik nooit in een lijnbus, en nu was het mijn redding voor deze week. Het neigt er in Nederland nog al eens naar dat het openbaar vervoer alleen slechte diensten kan leveren, maar over de bus heb ik helemaal niets te klagen. Of misschien toch; zou er geen bus moeten zijn die in de avond even langs het sportcentrum rijdt?