Bommeltic

Het was even rustig in huis. Geen mensen, geen dieren. Misschien nog een spin, fruitvliegje en zilvervisje hier en daar, maar vooral geen hond. En naast dat er niemand is waaraan je kunt vertellen hoe onnozel en schattig hij kijkt, merkte ik het ook op andere fronten.

Bij het eten van een appel voelde ik de zielige kraaloogjes naar me kijken, soms vergezeld door twee glibberige sliertjes eronder. Het voelde alsof hij er alsnog was bij het restje appel, waarvan het grootste gedeelte klokhuis is en wat hij normaal zo gulzig opeet en claimt met zijn gestaar.

Tijdens het aantrekken van mijn jas of schoenen anticipeerde ik op het geluid van een afgevuurde hond uit zijn mand, opgevolgd door het getik van lange nagels op laminaat. Ik voelde de knoop in mijn maag zoals wanneer ik moet zeggen dat hij niet mee kan. Ook al was hij er niet, ik bleef me alsnog een beetje schuldig voelen.

Wanneer ik in de bijkeuken kwam en zijn drinkbak leeg zag staan, schrok ik steeds en dacht dat hij al de hele dag niet had kunnen drinken. Ik krijg altijd spontaan een droge keel door empathie voor onze viervoeter. Net als wanneer ik wakker word, onrustig ben omdat ik weet dat ik niet de enige ben met een volle blaas.

In de keuken stond ik op scherp voor als ik aan het knoeien was. Wanneer ik tijdens het koken iets laat vallen schiet ik altijd gelijk met mijn hand naar de grond om het om te rapen, het gevallen eten afschermend met mijn been. Indien op tijd, kan ik het nog oppakken en verschijnen die schuldgevoelgevende ogen weer van onder omdat ik zijn prooi afpak. Boos en om van het schuldgevoel af te komen, zeg ik dat hij naar zijn mand moet en hier in de eerste plaats al niet had mogen zijn. . De kleinere etensrestjes mag hij wel altijd hebben, maar zonder zijn aanwezigheid zorgde dat voor een keukenvloer met hier en daar stukjes rijstewafel en dergelijken. Hij weet niet wat hij miste. In de sneeuw waren de rijstewafelkorrels waarschijnlijk schaars.

Maar nu hoefde dat dus allemaal niet. Zo’n hond hakt er wel in na elf jaar, dat was te merken aan mijn gedrag als reactie op een afwezige stimulus. Zoals het effect bij de hond van Pavlov. Maar die was er dan weer wél.