Liftprotocol

Van A naar B op niet meer dan de goedaardigheid van anderen. Ondanks je zelf ook je best moet doen om een lift te scoren, blijft dat het kritieke onderdeel dat het mogelijk maakt om te liften. Daarop gebaseerd vertrokken we met z’n tweeën van Eindhoven naar Salzburg en door familiaire goedaardigheid van Prüm naar Salzburg.

Hoe werkt het gedeelte waar je zelf voor moet zorgen? Een kartonnen bordje hebben is belangrijk. Je maakt duidelijk waar je heen wil en je laat zien dat je lifthulp nodig hebt. Waar het mogelijk is, ga je de mensen aanspreken. Die zien je al aankomen natuurlijk. Het voelt alsof je om een aalmoes komt bedelen, maar dat wanhopige wil je niet uitstralen. Je wil er ook niet eng, arrogant of zielig uitzien. Gewoon pratend en lachend erop af, gewoon gezellig overkomen. Dat is wat je wil.

Nadat je eenmaal ja hebt gehoord, bedank je de bestuurder alvast hartelijk en samen bepaal je de route terwijl je met bepakking instapt. Dan is het een kwestie van vragen gaan stellen, interesse tonen als beloning voor het mogen meerijden. De één praat natuurlijk meer dan de ander. De één rijdt ook sneller dan de ander, wat minstens net zo belangrijk is.

Verder is de liftplek van groot belang. Het werd ons aangeraden om van tankstation naar tankstation te liften. Dat ging al meteen mis. Ironisch genoeg was dat wel de plek waar we met een recordtijd werden opgepikt: terwijl we de weg overstaken, werden we binnen 10 seconden al bijna aangereden door een BMW. Toen de bestuurder ook nog zei dat hij naar Salzburg ging, klonk het te mooi om waar te zijn. En dat was het ook, want hij bleek naar Saarburg te gaan. Ook hij zette ons af op een afrit in plaats van een pompstation. Dat was geen succes, dus zijn we maar langs de vangrails van de snelweg gaan lopen.

Netjes volgens de regels liften, dus vanaf tankstations, was ook niet altijd een pretje. Op de heenweg waren de drie laatste tankstations drie aparte hellen. Uiteindelijk hebben we ze overleefd, maar dat duurde dan wel acht intensieve uurtjes iedereen aanspreken, voor de laatste tachtig kilometer. De terugweg ging veel beter. Toen stonden we voornamelijk in de file, maar dat is meer een luxe probleem i.v.m. buiten in de regen staan om vier uur ‘s nachts.

Uiteindelijk kom je toch wel overal aan. En het mooie is: dankbaarheid went niet. Steeds opnieuw vind je het even wonderbaarlijk dat iemand de moeite doet en "het risico" neemt om je in hun auto mee te nemen of zelfs voor je omrijdt. En het voordeel hiervan is dat je altijd goed zit. Mensen die jou niet mogen nemen je niet mee, maar de mensen die je wel laten instappen hebben al een positieve instelling.

Eerste keer liften - Lieske Coumans©

Aan de andere kant is er ook de zware teleurstelling als je in de kou en regen staat en je wordt verteld dat die auto helaas vol zit, terwijl je kunt zien dat de achterbank helemaal leeg is.  Ook al zijn dat dan per definitie de mensen waar je liever niet mee in een auto zit, een lege auto die de kant van jouw eindbestemming op gaat missen, blijft moeilijk te verdragen. Dit streep je vervolgens natuurlijk weg tegen de enthousiaste mensen en je houdt er mooie herinneringen aan over. Interessante verhalen bijvoorbeeld, maar ook andere dingen blijven hangen. Zo bekijk je tankstations als potentiële overstapplaatsen en schrik je nog steeds van een Nederlands kenteken; die moeten we aanspreken!