Dat je op school
een jaar kan overslaan wist ik al. Dat je ook een jaar over kunt doen, heb ik
zelfs abnormaal vaak zien gebeuren. Wat ik echter níet wist noch eerder had
gezien, is dat dit niet alleen op school voorkomt, maar ook op de dojomat. Eind
mei sloeg een jiujitsuka de gehele bandenreeks tussen wit en zwart over en dat deed
mijn eigenwaarde goed.
Vanaf de eerste keer dat ik in Eindhoven bij jiujitsu kwam kijken, stond de Vietnamees al op de mat. Hij volgde drie uur jiujitsu-training per week en daarnaast ook nog anderhalf uur karate. Je merkte het bij elke oefening omdat hij altijd de volgorde kende en ook de techniek al, in mijn ogen, bijna feilloos beheerste. Het plaatje van een gedisciplineerde Aziaat was compleet op één ding na. Hij droeg een witte band.
Eerst dacht ik dat er bij deze les nooit aandacht aan examens werd besteed, zodat iedereen van verschillende niveaus gewoon een witte band bleef dragen. De Vietnamees was er in ieder geval wel het levende bewijs voor. Maar eind mei bleken er examens te zijn en de weken ervoor nam de Vietnamees samen met een bruine bander verschillende series technieken door. Toen ik hem vroeg voor welke band hij op ging, antwoorde hij: “I don’t know. They decide”.
In juni liep hij net als zijn oefenpartner met een gloednieuwe zwarte band rond. Even een paar banden overgeslagen dus. Stiekem was ik niet alleen blij voor hem, maar ook voor mezelf. Want nu hoefde ik me niet meer te schamen als ik als blauwe bander voor hem moest afkloppen in een vrij gevecht; hij is nu immers ervaren-zwart en geen beginnelingen-wit meer.
Ik daarentegen heb ook al een tijdje dezelfde band zonder examen te hebben gedaan. Alsof ik ben blijven zitten. De eeuwige student van het jiujitsu. Maar daar heb ik helemaal geen problemen mee. Steeds iets nieuws leren blijf ik toch wel doen. Daarnaast ben ik weer op mijn beurt goed genoeg om de échte witte banders te helpen. En bovendien kan ik nu nog lekker ongegeneerd blijven afkloppen als ik weer te grazen word genomen door een hogere band.
Vanaf de eerste keer dat ik in Eindhoven bij jiujitsu kwam kijken, stond de Vietnamees al op de mat. Hij volgde drie uur jiujitsu-training per week en daarnaast ook nog anderhalf uur karate. Je merkte het bij elke oefening omdat hij altijd de volgorde kende en ook de techniek al, in mijn ogen, bijna feilloos beheerste. Het plaatje van een gedisciplineerde Aziaat was compleet op één ding na. Hij droeg een witte band.
Eerst dacht ik dat er bij deze les nooit aandacht aan examens werd besteed, zodat iedereen van verschillende niveaus gewoon een witte band bleef dragen. De Vietnamees was er in ieder geval wel het levende bewijs voor. Maar eind mei bleken er examens te zijn en de weken ervoor nam de Vietnamees samen met een bruine bander verschillende series technieken door. Toen ik hem vroeg voor welke band hij op ging, antwoorde hij: “I don’t know. They decide”.
In juni liep hij net als zijn oefenpartner met een gloednieuwe zwarte band rond. Even een paar banden overgeslagen dus. Stiekem was ik niet alleen blij voor hem, maar ook voor mezelf. Want nu hoefde ik me niet meer te schamen als ik als blauwe bander voor hem moest afkloppen in een vrij gevecht; hij is nu immers ervaren-zwart en geen beginnelingen-wit meer.
Ik daarentegen heb ook al een tijdje dezelfde band zonder examen te hebben gedaan. Alsof ik ben blijven zitten. De eeuwige student van het jiujitsu. Maar daar heb ik helemaal geen problemen mee. Steeds iets nieuws leren blijf ik toch wel doen. Daarnaast ben ik weer op mijn beurt goed genoeg om de échte witte banders te helpen. En bovendien kan ik nu nog lekker ongegeneerd blijven afkloppen als ik weer te grazen word genomen door een hogere band.
5 opmerkingen:
Belangrijk, lijkt me, is een goede band met je tegenstander.
Die djoons.weer helemaal bij de tijd. En Hub..gewoon lekker door blijven gaan..wie weet waar je uit komt..
Leuk stukje Hub, en blijf maar lekker blauw dan de komende tijd!
En wij maar hopen dat het blauw snel weg trekt. We zullen zien, vrijdag.
Bedankt!
Een reactie posten