Langer "stukkie" pilot: Eigen slachtoffer

*Als resultaat van een uitdaging(waarom volgt later) om zowel iets langers als fictief te schrijven, is hier mijn eerste try-out. Ik ben hiermee ooit begonnen in de trein via de app van Evernote, onder de werktitel "Eigen Rechter". Nu vind ik "Eigen slachtoffer" een betere titel. Maar goed, het is toch maar een pilot. Had het liever als mooi Word-document toegevoegd in plaats van zo'n lap tekst, alleen kon ik daar geen optie voor vinden. Spelling- en grammaticachecks zijn welkom. *

Eigen slachtoffer

Tijd om te gaan. Langer blijven is onnodig, misschien ook nog wel stom ook. De jongen die aan het filmen was, werd waarschijnlijk nog steeds achtervolgd door de andere overvaller, of had hem al afgeschud. Hij was immers op de fiets. Wie weet had het petje de achtervolging gestaakt en kwam hij terug, ook voorzien van een wapen. Michael stond nog te trillen van de adrenaline die zijn lichaam de kracht en snelheid had gegeven zijn overvaller uit te schakelen. Misschien wel iets te veel kracht en iets te uitgeschakeld. Door de paniek had hij geen controle meer over wat hij precies deed, en het resultaat daarvan lag nu onder hem op het asfalt.

Hij zag ze op honderd meter afstand al staan. Twee gedaantes met capuchons op, stil en duidelijk wachtend op iets. Of op iemand. Hun outfits mochten dan wel even donker en vormloos zijn; door hun lengte waren ze toch duidelijk te onderscheiden. Al naderend was er nog meer verschil te zien: de boomlange kerel had een donker gezicht. Die kleine was lichter en bleek een zwarte pet onder zijn capuchon te dragen. Hij was net iets kleiner dan Michael zelf, maar probeerde zijn tekortkoming te compenseren in zijn pretentieuze brede houding. Het was typisch zo'n figuur die Michael om de school heen zag staan roken met zijn vrienden, of herrie zag schoppen in kinderspeeltuintjes.
Langzaam maar zeker draaiden ze zich om richting Michael, die snelheid wilde maken om hard langs te fietsen. De langere duisterling kwam in actie en stak zijn hand op. "Wacht even man, wacht even". Hoewel hij vriendelijk en rustig klonk als iemand die naar de weg wilde vragen, liepen bij Michael al de rillingen over het lijf, met zijn hart flink overklokkend.

"Geef je telefoon en je geld". Ze stonden nu voor Michael, die was geremd omdat door hun heen fietsen niet erg veel kans van slagen leek te hebben. Hij keek of hij nog snel links of rechtsom kon omdraaien, maar daar was de weg te smal voor. 

"Heb je me niet gehoord? Geef me nu je geld en je mobiel." De twee kwamen steeds dichterbij. Michael kon geen kant meer op. Daarnaast zat hij ook nog op zijn fiets, waardoor hij minder wendbaar was. "Ik heb geen geld bij me guys, en mijn mobiel ligt nog thuis", probeerde hij zo luchtig mogelijk. Was hij sneller? Kon hij het verlies van zijn fiets voor lief nemen en deze twee eruit sprinten? Dan hadden ze wel zijn sleutels die nog in de fiets staken, die zou hij er niet meer snel genoeg uit kunnen halen. Hij hinkte onhandig achteruit op zijn fiets. "Blijf staan." De grootste van de twee stapte naar voren en greep naar Michael's stuur. Zijn zware stem klonk koel doch gebiedend. Om hulp roepen, krijsen en schreeuwen zou geen nut hebben. Er waren nergens huizen in de buurt te bekennen en zo te zien ook geen voorbijgangers. Roepen zou slechts de twee voor hem agressief kunnen maken.

Op het moment dat er van achter de twee intimidators een onmiskenbaar geluidje klonk, realiseerde Michael zich pas hoe akelig stil het buiten de herrie in zijn hoofd was geweest. Even stonden zijn gedachten stil en keek hij samen met zijn overvallers mee naar de richting van het geluid, de één nog steeds met Michael's stuur klem in zijn hand. Het geluid was dat van een mobiel geweest dat een opname startte. Er stond een jongen met zijn mobiel gericht op het drietal te filmen, met lichtfunctie en al. Hij vloekte hardop, geschrokken en door zichzelf bekloot om te vergeten dat hij zijn licht en geluid niet eerst uit had gezet. "What the fuck doe jíj nou!?" De kleinste van de twee richtte zich tot de filmer. Die stopte zijn mobiel zo snel mogelijk weg en sprong op zijn fiets terwijl de schreeuwer op hem af sprintte. Ze vlogen bijna tegelijkertijd de eerstvolgende hoek om, de stem van de achtervolger al scheldend wegvagend. 

Ondanks Michael altijd zou wegrennen zolang hij daar de kans voor zag, was hij nu niet van plan zijn eigendommen af te staan. Als ze nog met twee man sterk voor hem stonden, had hij waarschijnlijk niks geprobeerd. Maar voor deze man alleen had hij zich niet zomaar gewonnen gegeven.

Eerst die knie. Die was hoogstwaarschijnlijk goed kapot. Op t moment dat de lange kerel nog verder naar voren was gestapt, trapte Michael schuin van boven op de knie waar zijn gewicht op stond. Onmiddellijk na deze onverwachtste actie vloog de linkerhand van de even wankelende man naar Michaels keel. "Je geld en je mobiel man, of ik maak je fucking kapot!". Zijn stem sloeg over. Ze waren nu dus allebei in paniek. Aan de rechterkant bewoog iets op hoogte van zijn middel. Het reflecteerde en trok Michael's aandacht vanuit zijn ooghoeken. Degene voor hem stond met een zakmes in zijn handen. Toen het oog. In plaats van zich van de sterke klauw om zijn nek proberen te bevrijden, wurmde Michael de knokkel van zijn gebogen wijsvinger zo ver mogelijk in de oogholte van zijn belager. De hand om zijn keel verloor zijn houvast terwijl de eigenaar een kreet gaf en zijn hoofd afwendend naar achteren trok. "Aah, vuile rat!" Even dacht Michael dat het voldoende was om hem af te schudden, maar de rechterarm van de zwarte gestalte ging wild naar achteren om toe te slaan. Hij was not amused door de reactie van zijn slachtoffer. Door de razende uithaal verloor hij de controle over zijn houding en intuïtief trapte Michael met de bal van zijn voet tussen het kruis en de buik van zijn belager. Ondanks dat kwam de klap nog aan en Michael wankelde. Ondertussen klikte het zakmes uit in de rechterhand van de man. Zonder te twijfelen gleed Michael met zijn linkerhand achter het hoofd en met zijn rechterhandpalm op de kin van de gewapende man. Het mes schoot omhoog naar Michael's uitgestoken armen. Als een schaarbeweging rukte Michael tegelijkertijd zijn linkerhand naar zich toe terwijl hij zijn met zijn rechter een forse zet gaf. Krak. Michael voelde iets kraken en hoorde het bijpassende geluid. Geen verzet meer. Het mes was wel nog in zijn linkerarm terechtgekomen, maar Michael voelde niet veel meer dan een prikkeling. Alles voor hem verslapte, het zakmes kletterde zachtjes op het asfalt. De lange griezel viel naar voren er rolde onhandig en bewusteloos op zijn zij. Halfdichte ogen: het licht was uit.

Daar stond hij dus, veilig na de overval. In ieder geval voorlopig dan. Voelen aan de pols of in de nek zoals ze dat op tv altijd deden, leek Michael niet verstandig met de aanwezige kans dat een gewapende partner in crime straks terug zou komen. Hij trok zijn fiets van de weg en stapte op. Gelukkig was dít niet gefilmd. Of zou hij te herkennen zijn op de beelden van de vreemde voorbijganger? Zou de politie hem linken aan de verwondingen of zelfs moord van deze overvaller? Zou zijn partner met het petje aangifte doen, ondanks hij zelf een van die twee was die een overval pleegde? 

Michael trapt door. Hij is weliswaar veilig ontkomen, maar toch voelt hij zich alles behalve dat. Wat had hij anders moeten doen? Moest hij zich schuldig voelen? Wou de arme stakker misschien alleen maar snel geld hebben omdat hij familie uit de schulden wilde helpen? Was hij van plan dat zakmes echt te gebruiken of zou hij nooit verder gegaan zijn dan een bedreiging?

Was er überhaupt een manier om niet als slachtoffer uit zo'n situatie te komen? Meewerken kost je je spullen, onsuccesvol verzet je gezondheid en succesvol verzet krijgt misschien nog wel het langste staartje op deze manier. Hij besloot uiteindelijk dat het zo goed was. Hij had zichzelf beschermd tegen een bewapende overvaller. En dat is zijn goed recht; niet zijn probleem. Tenminste, dat zou zijn probleem helemaal niet mogen zijn. En wat betreft de politie, die zouden zich beter kunnen bezighouden met criminelen te vangen in plaats van ze in bescherming te nemen. Ja, het is goed zo, zegt Michael tegen zichzelf. Maar toch kan hij die nacht de slaap niet vatten.

De beelden van de zwarte gedaante die voor hem neer viel, de filmende voorbijganger en zijn kleine achtervolger tollen nog lang door zijn hoofd. Hij ziet de politie bij hem aanbellen om verhaal te halen, zich terecht staan en opgewacht worden door de overvaller met nog een stel wraakzuchtige vrienden. Hij ziet de nieuwsberichten voor zich van een jongen die is neergestoken omdat hij een tweetal overvallers had proberen te filmen. Onrustig draait Michael zich om in zijn bed tot hij een steek in zijn arm voelt. Hij ziet dat de deken onder het bloed zit en zijn wond begint steeds meer de aandacht te trekken. Ook dat nog. Zowel mentaal als fysiek zou Michael voorlopig nog niet van de overval af zijn. 

Puntjes op de i bij beste docent uni

“Ik wil graag naar buiten maar ik moet studeren”, appte zuslief vanmiddag. Ik keek naar buiten en ondanks het zonnetje scheen, herinnerde ik het me als de dag van gisteren dat het helaas weer kouder aan het worden was. Zelf moet ik natuurlijk ook studeren met morgen het eerste tentamen op het programma, maar ik had alles al netjes doorgenomen voor vandaag dus ik kon het een kans geven. Naar buiten toe gaan. Met trui en zonnebril bewapend, op sokken in teenslippers de tuin in.

Mijn handen hadden het koud maar de zwarte print op mijn trui niet. Ik had nog een halfuurtje te gaan voordat de zon achter de buren zou gaan schuilen. Het was weliswaar pas kwart voor één, maar de zon is hier blijkbaar erg verlegen. Om haar er toch symbolisch bij te betrekken, ben ik verder gegaan in het boek dat Lieske mij cadeau had gegeven, “Waarom we voelen wat we voelen”, van Giovanni Frazzetto. Om en om met de ene hand het boek vasthoudend en de ander warmend op het trui-logo, heb ik aangenaam kennis opgedaan.

Vak-gerelateerde kennis, welteverstaan. Bij een huidig vak leerde we over de false positives in de statistische analyse van onderzoeken. Dat de zogenaamde significantie p-waarde niet zoveel zegt als de meeste mensen denken(inclusief onderzoekers zelf). Dit vak wordt deels gegeven door Daniël Lakens, verkozen tot beste docent van de TU/e. Een jonge docent die probeert het conservatieve lesgeven te vermijden en die zijn verhaal altijd enthousiast overbrengt.

Toen ik las dat er bij een dode zalm met behulp van een fMRI-scanner ruggengraat- en hersenactiviteit was gemeten, moest ik meteen aan de docent denken. Zowel omdat dit experiment (dat tevens een Ig nobelrpijs won) de false positives van onze hersenscanners laat zien, maar ook omdat het typisch een voorbeeld is waarmee onze docent de aandacht van de klas zou winnen. Daarnaast las ik ook dat slechts 66% van de onderzoekers de correctie voor deze false positives gebruikt, omdat het de onderzoeksresultaten minder sappig maakt. Ook een ethisch puntje wat voorbij kwam in de les.

Lakens op dit experiment geattendeerd te hebben, kreeg ik het volgende teruggemaild:

“Hoi,

 Ja, dit is een klassieker, en je hebt gelijk, die had gewoon in het college moeten zitten! Bedankt voor de tip, dat gaat er volgend jaar zeker aan toegevoegd worden!“

 Zo zie je maar weer wat een verjaardagskado, tip van je zus en een herfstzonnetje voor een impact kunnen hebben op het onderwijs. Nota bene bij de beste docent van de universiteit.