Coucleum

Als opgerolde Bommel uit zijn mand moet om een plas en poep te doen, lopen de rillingen over mijn lijf. Van die zachte, broedende wollen deken naar de kou. Zonder jasje zonder dasje, alleen met een metalen halsband om die in de onverwarmde bijkeuken heeft gehangen. Ik hoop dat Bommels vacht warmer is dan mijn langste kapsel en baar bij elkaar. In Lauenstein moest hij nog door de sneeuw banjeren, maar zelfs nu het in Nieuwerkerk relatief warm is, voel ik alsnog medelijden.

Het kan toch niet dat als ik het zelfs nog koud heb met winterkleding aan, dat hij nog kan genieten van zijn wandelingetjes rond het vriespunt? Mijn wintersportjas steekt aan alle kanten uit, ideaal om de kou te trotseren. Toch voel ik de wind via onmogelijke hoeken binnenstromen. Na enkele minuten zijn mijn vingers rood en na een fietstochtje krijg ik de sleutel nauwelijks uit het slot. Sterker nog, binnenshuis voelen mijn handen soms al alsof ik net een minuutje nutteloos in de vriezer heb lopen graaien. Ik ben een echte koukleum.

Toch heb ik er niet altijd last van. Op het voetbalveld in de kou beginnen is ook geen pretje, maar eenmaal bezig is de interne kachel eindelijk up and running. Dan is de korte broek niet langer gevreesd maar juist geprezen. Tot je uit het veld gehaald wordt, dan is het een hel op de bank. Graaiend naar alle jacks, jassen en trainingsbroeken van de voormalige wissels om je lichaam te bedekken terwijl je hoopt dat er een veldspeler onwel wordt.

Dat essentiële bewegen, dat weet Beumel waarschijnlijk ook. Die sprongetjes voordat de riem om gaat; hij kent het geheim van de warming-up. En de noodzaak natuurlijk. Hij neemt de kou voor lief om zijn ontlastingen te lozen en daarnaast te snuffelen aan die van anderen.

Misschien is het dus maar onbewust zelfmedelijden, dat ik mezelf inbeeld op blote voeten naar buiten te moeten gaan. Door de ijzige modder van het veld, over de kille tegels van het laantje om de hoek. Gelukkig schijnt Bommel er geen last van te hebben. En dat gun ik hem van harte.