Het is namelijk een kunststof riet. Dat zijn kracht behoudt, niet temperatuursgevoelig is en niet voor de natuurlijke poriën nat gemaakt hoeft te worden. Het beestje kostte 23 euro. Omgerekend zou ik hem 2 jaar moeten gebruiken om het er financieel eruit te halen. Desalniettemin ben je als technische innovatie wetenschapper informeel verplicht om dit nieuwe plasticje uit te proberen. Formeel gezien verandert ook de aard van de saxofoon. Wie speelt met een plastic riet laat zijn sax veranderen van een houten blaasinstrument naar een plastic blaasinstrument; de trilling van het riet produceert het geluid en bepaalt daarom ook de soortnaam van het instrument. En ja, ook het riet zelf zou ook gewoon plasticje moeten gaan heten.
De onslijtbaarheid van het kunstriet komt van pas bij de drie uur lange bandrepetities. Rieten rieten verliezen al snel hun power en ik vond het zonde om steeds een nieuwe te pakken. Het gevoel dat ik mijn rietjes moest sparen knaagde aan me tijdens minder effectieve repitities. Als de plastic variant echt niet slijt, betekent dit een hoop zorgeloze uren repeteren.
Wel een beetje raar dat ik een (te) dik kunstriet bestelde. Een oude gewoonte; normaal neem ik een extra stevig riet voor de houdbaarheid, die dunne rietjes verliezen sneller hun power en dat loopt weer op in vervangingskosten. Nu was dit dus onnodig, het kunstriet is immers slijtvrij. Deze onlogische diktekeuze doet me denken aan die man die twee wensen mocht doen. Na dat hij een zak snoep wenste die niet op kan gaan, wenste hij nog zo'n zak omdat de vorige zo lekker was. Lekker dubbelop onnodig.
Op het zware na speelt het riet daarentegen erg natuurlijk en ben ik niet genoeg de pretentieuze muziekkenner om te zeggen dat het geluid te nep klinkt of iets dergelijks. Vandaar heb ik besloten om in te gaan op de 'niet-goed-ander-riet-garantie' van de webshop. Als het wel goed is, ligt het lichtere broertje binnenkort op de deurmat in Eindhoven. Het zware riet was weliswaar een goede oefening om blaasvolume te ontwikkelen, zoals het grotere ijzeren mondstuk en de tenorsax op zich ook al oefening daarvoor bieden. Maar ondanks die volumeboosts kom ik niet boven die elektrisch versterkte bandleden uit. De sax gaat toch nog niet genoeg mee met de technologie dus. Want een goedklinkende, betaalbare elektrisch versterkte saxofoon blijft slechts nog toekomstmuziek.
3 opmerkingen:
Vervelend dat er nog geen goede oplossing is! En vervelend voor mij dat die koffer niet werkt... ik had er graag eentje voor in Nieuwerkerk voor je gekocht ;)
nou lies, ik zou maar eens diep in je buideltje tasten, want..het is vast niet onhoorbaar, maar..dempen is voor jou al mooi meegenomen
want als je niet oppast..komt hub dadelijk met de elektrische variant aanzetten.
plastic is inderdaad retour gestuurd, ik hoop dat ze zich aan de afspraak houden
succes met oefenen en..je komende optreden
Jongen, ook zonder versterker speel je ze toch gewoon plat. Met dik, dun of zonder riet.
Dat plasticje technologie vind ik wel een vondst.
Een reactie posten