De vruchten plukken van een oud besje?

Oma Coumans heeft thuis niet alles meer in de hand. Daarom worden verschillende helpende handen toegestoken. Te trots en eigenwijs om deze hulp aan te nemen, is ze er niet blij mee en bagatelliseert al haar toch steeds grotere problemen. Zonder iets te kunnen verstaan, is ze een getraind actrice en zijn gesloten vragen haar favoriet die ze met een overtuigende joa kan beantwoorden. Af en toe knikken en lachen erbij en het is net echt; wat de effectiviteit van de hulp natuurlijk niet ten goede komt.

Van zien, horen en zwijgen is het laatste duidelijk haar sterkste punt. Ondanks ze graag vertelt wat ze op haar oude dag nog heeft meegemaakt, kan dit niet tippen aan de viezigheid die ze over het hoofd ziet. Oma heeft geen Wi-Fi, maar toch spelen er zich in de bovenhoeken van de kamers genoeg web-activiteiten af. De lichtgekleurde textiel die in gebruik is, bevat een overdosis aan kleuren uit het donkerste spectrumgedeelte. Daarom is het ook geen wonder dat de binnenkant van de kopjes waarin ze nog altijd zelf thee en koffie serveert, de kleur van de inhoud hebben nog voordat deze erin geschonken is.

Een beetje extra weerstandsversterkers is op zich geen probleem. Het  groeiende geheugenverlies is  daarentegen een kwadere zaak. Zonder besef van de tijd of de datum, hoopt het afval zich op en snackt ze de hele dag door. Arme andere oma. Het is te hopen dat ze vergeet de grond te vegen met dezelfde sjóttelsplak waarmee ze ook de vaat droogt.

Maar zoals gezegd is er ongewilde hulp. Die stiekem af en toe wel gewaardeerd wordt. Zoals het plaatsen van een vriezer, want “daar kan eten in”, aldus oma met glimlach. Waarschijnlijk het hoogtepunt van ons opdringerige bezoek. Het is verder onvoorwaardelijke hulp, want voor de ontbrekende dankbaarheid en waardering is het niet uit te houden.

Ook financieel wil ze van zeer weinig weten. Verjaardagscadeaus, reis- en arbeidskosten zijn opeens uit den boze waar ze in het verleden een gul voorstander van was. Het enige wat nog troost biedt, is de zoete smaak van de kersen in de achtertuin. Die worden ons wel gegund. Waarschijnlijk vindt oma de kersen  zelf get zeut en prefereert ze zelf liever een verfrissend bekske room-ies. Maar daar komt er bij de grotere en nieuwe vriezer hopelijk niets van in. 

Een eenvoudig doch voedzaam noch genoegzaam maal

Na het genot van een softijsje te Spaubeek, verlengden we de zit door ook meteen het avondeten mee te pakken. De klok stond immers al op half zes. Gekke Nederlanders, dachten de Chinezen achter de balie. Beginnen met het toetje, en dan zeker eindigen met een voorgerecht. Dat ging ons echter niet lukken, want de voorraad was niet veel soeps. De lunchgerechten, waaronder die soep en spek met ei, konden alleen besteld worden tussen twaalf en twee terwijl de zaak pas om vier uur open gaat. Gekke Chinezen, dachten de Nederlanders.

Onwetend bestelde Oop spek met ei. En als ze dat niet hebben? Doe hem dan maar een kroket. En dat alternatieve “gerecht” werd hem dus geserveerd. Weliswaar een echte Kwekkeboom, maar dan zonder patat, groenvoer of bestek. Daar zat hij met zijn kale kroket, niet voor spek en ei maar voor spek en bonen.

Ach, we konden er om lachen. En Oop zelf ook een beetje. Thuis vloog hij snel aan de atoomyoghurt met appelmoes en dacht: ‘volgende keer beter.’ Maar helaas, twee dagen later was het weer raak. Of eigenlijk weer mis; in een Geleense snackbar dit keer. Oop speelde direct op safe door een schotel met kroket te bestellen. Een schotel, bestaande uit friet, een klodder koude salade en een bakje appelmoes, bestond hier niet voor de kroket. Je zou denken dat het niet uitmaakt of je nou een halve haan of een hele kroket op de schotel erbij legt, maar niets was minder waar bij deze zaak.

Zo eindigde Oop dit keer met een kroket en een paar patatten. Langzamerhand komt hij er wel. De humor ervan inzien was dit keer al een stuk lastiger zoals te zien is op de foto. Gelukkig kreeg Ollie "Wiel" Bommel terplekke appelmoes van zijn Tom “Paula” Poes, en eenmaal thuis aangekomen ook nog een bijpassende appelflap. Zo blijft uiteten ondanks de tegenslagen toch nog uit te houden voor een Heer van stand.

Waar?

Wie denkt te weten waar deze prachtige fontein staat?
Het continent noemen is al iets, het land wordt al beter, maar dan....??
Wie de foto gemaakt heeft, is natuurlijk van deelname uitgesloten, evenals
eventuele bedgenoten.