Makelaars' koffies, koetjes en kalfjes

Een halfjaar geleden was ik nog eens ouderwets zenuwachtig. Zoals ik zenuwachtig was voor een werkstuk op de basisschool, of voor de eerste overhoringen op de middelbare school. Dit keer zat ik op de universiteit, tegenover mijn BEP-mentor die mij en twee groepsgenoten vertelde wat ons de komende twee kwartielen te wachten stond: het Bachelor eindproject.

Zelfstandig een onderzoek uitvoeren en rapporteren met nog wat lastige vakken ernaast; er stonden een paar drukke weken voor de deur. Inlezen en schrijven was ik alleen gewend op een lager niveau, dus met de strengere kritiek was het even slikken. Maar het ergste vooruitzicht was het feit dat we makelaars moesten strikken. Van de 15 die ik belde, wilde er maar één makelaar aan ons experiment meedoen. Een groepsgenoot zat met hetzelfde rendement. Zonder de makelaars ging ons hele onderzoek niet door. Vreselijk om zo afhankelijk van mensen te zijn; zeker omdat het van hun gewilligheid afhing.

Na een paar keer terugbellen vulde mijn agenda zich gelukkigerwijs toch nog met makelaarmeetings. Ondanks ik blij was met de medewerking van de makelaars, keek ik lichtelijk tegen de afspraken op. Of alles wel goed zou gaan en omdat ik minimaal een halfuur onrustig in de afwachtende houding moest noteren en veel moest aanhoren wat ik al had aangehoord. Om de bezoekjes cognitief wat aangenamer te maken, besloot ik om overal de koffie uit te proberen. Helaas slaagde ik er door het typen niet in om de soms aanwezige chocolaatjes voor de smeltingsgrens te kunnen eten. Zonde, maar misschien beter omdat een cafeïne-boost in combinatie met een suiker-boost het onrustige afwachten niet ten goede zou komen.

Tegen mijn verwachtingen in waren de makelaars meegaand, enthousiast en namen ze het onderzoek serieus. Ze hoefden geen huizen te verkopen, maar voelden zich wel verplicht zichzelf en hun vakgebied te verdedigen: waarom makelaars nodig zijn, voorspellingsmodellen niet deugen en om welke redenen ons experiment niet representatief was. Daarnaast waren er ook nog wat informelere praatjes. Soms werd het een heel lang informeel praatje. Maar soms ook heel kort, omdat sommige makelaars het wel echt druk hadden. Om tijdsgebrek bij de laatste groep te voorkomen, stond ik altijd te vroeg voor de deur: “Kan ik misschien al binnenkomen?”.

Bij de twee makelarinnen waar ik eerder al een oriëntatiegesprek had voor het experimentontwerp, kwam ik als kind aan huis het experiment afnemen. Als vertrouweling mocht ik nog eerlijk advies geven over het nieuwe logo en de nieuwe naam, ze wilden namelijk voor zichzelf gaan beginnen. Ik als enthousiasteling zei bij afscheid dat ik nog wel eens langs zou komen wanneer de nieuwe zaak er was. Zij zeiden dat ik vooral langs moest komen wanneer ik klaar was met studeren en een huis wilde kopen. Genoeg small talk dus; de dames vonden het hoog tijd om zakelijk te worden.

Gemaakt tijdens een veel te vroeg bezoek aan makelaar