Mierenleed

Onze olijfboom Ollie heeft het zwaar. In de winter moest hij het achter het raam hebben van de schaarse zonuurtjes en verloor een substantieel deel van zijn geblade haarbos. Toen het buiten zonniger begon te worden kon Ollie eindelijk een langdurige warme en frisse neus halen op het terras, maar toen werd hij geplaagd door mieren. Tegelijkertijd kreeg hij ook last van zwartgepunte uitslag. Eerst was het mogelijk dat Ollie buiten een luizeninfectie had opgelopen en dat de mieren juist de rol der reddende engelen speelden. Maar aangezien zowel het aantal mieren als het aantal wondjes op Ollie toenam, leek juist het tegenovergestelde geval.

Als verjaardagsgeschenk van Lieske wordt Ollie in huis gehonoreerd en als extra water en zon niet blijken te helpen, ontstaat er toch een beetje paniek. En dan ben je als mier op een risicopatiënt als snel het zwarte schaap; alles wat Ollie tegenzit wordt op de zwarte eenheden geprojecteerd. Ondanks dat probeerde ik de herrieschoppertjes op een miervriendelijke manier bij Ollie vandaan te houden: Ollie op een verhoging en omgekeerd plakband om zijn stam waar zich een mierensnelweg had gevormd. Helaas wisten de mieren niet van ophouden en begon het tijdperk van doodstampen en platdrukken. 

Ondanks dat mierenpower letterlijk hun sterkste kracht is, kan het in contact met mensen ook hun grootse lijdensweg betekenen. Want hoe hard je ook drukt, een mier sterft zelden zonder eerst nog paniekerig op de minst gekwetste pootjes rond te rennen of tevergeefs ermee in de lucht te trappelen.

Dan kun je denken: mooi zo, moeten ze maar met hun tengels van andermans planten afblijven. Maar hoeveel kun je een mier kwalijk nemen? Kwalijk nemen kan het best als het berust op het bewust verkeerd handelen van een (in dit geval slechts nog even) levend wezen.  Misschien hangt de aardbol ook wel in iemands achtertuin terwijl wij die naar de maan helpen. Daar willen wij ook liever niet onbewust voor lijden, toch? Daarnaast schrikt zo’n half lopend mierenlijkje de groep blijkbaar niet af, want de eerstvolgende neemt gewoon zijn taakjes over.

Hetzelfde heb ik bij muggen, van die vervelende bromvliegen en ander klein spul. Tuurlijk maak ik ze dood. Ik heb er immers ook last van. Met grote ergernis nog wel, want van wegwuiven willen ze niets weten; waarschuwingen zijn hun onbekend. En in tegenstelling tot bij het kwalijk nemen, verergert die onschuldige onbewustheid de ergernis alleen maar. Toch zoek ik wel zo snel mogelijk een mepapparaat om de klus te klaren, als ik zie dat er nog hoopvol en paniekerig leven in het beestje zit. 

Ollie (rechts) tijdens revalidatiekuur na vakantie