Serendipische Schnabbel met BN'er

Soms moet je zoeken maar soms word je zelf al gezocht. Zo komen er dingen op je pad waar je niet letterlijk op zat te wachten, maar figuurlijk gezien juist wel. Net voor het nieuwe academische seizoen debuteerde ik als saxxer met DJ voor de nieuwejaars werktuigbouwstudenten van het HBO te Rotterdam. De DJ (ex-klasgenoot) was al zeker dat hij mocht draaien en zei dat hij indien gewenst nog wel een saxofonist kon regelen. Dat zag de organisatie wel zitten. Nog geen drie weken later word ik op Facebook benaderd met de vraag of ik al eens met een DJ heb gesaxt en of ik dat leuk zou vinden. Voor de hockeyvereniging in Eindhoven. Natuurlijk zou ik betaald krijgen. Mijn antwoord was dat ik al eens met een DJ had gespeeld en dat ik het natuurlijk leuk zou vinden om voor het eerste hockeyfeest van het seizoen op te treden.

Als je er dan achter komt dat het feestje al één dag en nacht later plaats vindt, het publiek wat groter kan uitvallen dan je eerst dacht en je de DJ nog niet hebt ontmoet, borrelen er toch wat zenuwen op van binnen. Bovendien had ik de gebruikelijke partysax (de alt) nog in het westen liggen en moest ik het kunstje zien te klaren op zijn grote broer. Gelukkig kon ik de spanning van de enige voorbereidingsdag even van me afschudden met het gezelschap van een naar-het-zuiden-doortrekkende zus. Een voedzaam maal, ambachtelijk ijsje buiten de deur en wat koetjes en kalfjes maken alles meer dan draaglijk.

16 Uur later heb je de DJ ontmoet en sta je met een vervangende microfoon (eigen niet compatible) op het podiumpje. Eenmaal ingespeeld en ingedronken was de druk er wel af. In the heat of the moment blijkt er maar weinig aandacht voor je te zijn, dat vooral in het begin aangenaam is. Als de avond vordert en je noten op je sax begint te krijgen, wordt het echter frustrerend omdat het lijkt alsof niemand het boeit dat je je daar in het zweet staat te blazen. Het lijkt ook nooit goed. Alhoewel de organisatie positief verrast was en naast een opbeurend compliment dat ook betekende dat ik mijn betaalde taak naar wens had uitgevoerd.  

Bovendien ontdekte ik post-party nog iets waar ik trots op kon zijn. De zangeres die mij tussendoor afloste, bleek achteraf bekend van het zangtalentenjacht-tv-programma The Voice. Eerst beschouwde ik de feestsfeer als luchtig en niet per se professioneel, terwijl ik achteraf besefte dat het dus serious business was. Want wie kan er zeggen te hebben gespeeld als het voor én na-programma van een Bekende Nederlandse zangster? Misschien is dat wel een muzikale niche, waardoor ik snel opnieuw zal worden gevonden.

Exact bierbrouwen voor meer smaak

https://www.comsol.nl/blogs/modeling-fermentation-in-beer-brewing-yields-a-better-product/?utm_source=New+Scientist&utm_campaign=nl_newscientist_oct16&utm_medium=e-News&utm_content=1

Inzending Best Beschreven Boek: Pa P & Ta P

Niet het beste resultaat, maar het beste resultaat eist meer tijd dan een minder resultaat. Qua kwalitijdsverhouding ben ik best tevreden, ondanks ik ook wel weet dat ik me in de eigen voet heb geschoten door zoveel woorden (van de max. 400) aan de introductie te spenderen, waardoor het betoogje in totaal wat haastig en incompleet overkomt. Koppigheid kent zijn prijs. De deadline was gisteren, dus feedback kan niet meer verwerkt worden. Noch alle mogelijke taalfouten.

Godfried Bomans – de avonturen van Pa Pinkelman en Tante Pollewop
Met tekeningen van Carol Voges en 24 foto’s uit de KRO-serie (gestart in 1964)
9^e druk 1976, Elsevier uitgave

Als een boek van de geletterde vuilnisbelt gered moet worden, zou het raar zijn als de titel gelijk opduikt. Het moet immers een beetje weggezakt zijn; ook bij de resecerende redder zelf. Op mijn studentenkamer waren de boeken niet van het kaliber om onterechte onbekendheid te kunnen bepleiten. Maar eenmaal vanuit het thuisfront herinnerd aan Pa Pinkelman, besefte ik dat dit boek zijn rentree in de spotlights verdiende. De digitale catalogus van de Eindhovense bibliotheek wist niet waar ik het over had toen ik het boek ter opfrissing wilde inzien. En dan weet u het wel: het verhaal is in de vergetelheid geraakt. En onterecht, want het boek sluit door drie aspecten perfect aan op de hedendaagse cultuur: de (film)industrie voor alle leeftijden, geliefde schrijfstijl en laageisende levensvisie.

De eerste grote portie sarcasme die ik mezelf voorschotelde, moet dit boek zijn geweest. Ik was me daar als kind waarschijnlijk niet van bewust. Maar wel paste ik in de kinderlijke doelgroep die Bomans in eerste instantie voor ogen had. Dat hij uiteindelijk ook het innerlijke kind in een ouder publiek wist te bereiken, bewijst des te meer hoe uitgebalanceerd het boek is. Het doet denken aan het huidige tekenfilmsucces waarin woordspelingen en maatschappelijke persiflages de volwassen filmkijker ook iets extra’s geven.

Nogmaals gelezen doet dit boek sterk denken aan de recente hit van de 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Logischerwijs is dit al reden genoeg waarom Pa Pinkelman een wedergeboorte waard is: de luchtige en ironische stijl is niet slechts mijn persoonlijke voorkeur, maar een algemeen geliefde verhaalvorm.

Naast de expliciete pedagogische les waar het boek op berust, liet Bomans ook in de jaren zeventig al een levenswijze doorschemeren die steeds meer aandacht geniet. Mindful van moment tot moment leven komt duidelijk naar voren wanneer in het verhaal de struisvogelkoets niet van zijn plaats komt: Tante Pollewop is te dik volgens de koetsier. Ze reageert volkomen zen: “het hindert niets, of we nu staan of rijden, dat blijft toch hetzelfde, we gaan toch nooit ergens bepaald naar toe.” Daarnaast sluit Bomans af met een levenswijze les: “Het avontuur is voor de geringen, daar alleen het kleine door het grote verbaasd kan worden.” Oftewel: met de juiste instelling kan iedereen magische momenten beleven. En dat is iets waar jong en oud met dit luchtige en geestige werk van Bomans nog jaren lang aan herinnerd kan worden.