Se kaikki peliin: Huono alku on puolet työstä

Een flight-or-fight reactie. De vlucht had ik gemist, dus moest ik mijn agressie kwijt. Er waren geen boksballen. Het onverschillige personeel dan maar? Geen vlucht, geen slaapplek, geen hulpservice; slechts een tas van een walvis en twee laptoptassen. Dus steeg een ander vluchtgevoel op: ik wilde terug naar huis, terug naar het haardvuur en de oliebollen van de dag tevoren. Maar mijn eigenlijke thuis was dichterbij dan Nederland. Een kamer in de Rauhaniemiflat te Tampere. Door terug te gaan (be)landde ik alleen maar verder van huis.

Ik schaamde me diep, was moe en hongerig. Een uur eerder was ik nog zo in mijn nopjes. De vlucht op Schiphol gehaald, geen misselijkheid bij stijgen en dalen, toegestane bagage, vrolijke Zweedse stewardessen en gratis water. Mijn Finse tutor onder de knop die me ’s nachts zou oppikken van het vliegveld. Ik durfde eindelijk eens rustig van een bammetje te genieten. Dat werd dus pijnlijk afgestraft.

De gate was gesloten en met nog tien minuten op de klok voor het eigenlijke vertrek probeerde ik nog tevergeefs hulp in te schakelen. Het vliegveldpersoneel reageerde uiterst onverschillig, het leek hun nog kouder te laten dan de Scandinavische wintertemperaturen. Ik had gehoord dat de Finnen weinig medeleven konden tonen, maar de Zweden konden er ook wat van. Die wilden niets liever dan zelf naar huis gaan. Om 23:00 uur stond ik daar met 30 kilo bagage en het enige advies om morgen maar terug te komen. Ik mocht hopen die ene vlucht van 17 uur later te kunnen boeken.

Terwijl hij zich al had omgedraaid, kon ik de bagageman ternauwernood nog vragen waar ik het best de nacht kon doorbrengen. Fly & Rest zou de beste optie zijn. Niet goedkoop, maar wel het goedkoopste, vertelde hij met een glimlach. Ironisch genoeg bevond de Fly & Rest zich aan de andere kant van het vliegveld, direct naast Terminal 4 waar ik een uur daarvoor gedacht had op het juiste adres te zijn. Uiteraard was het de baliejongen hier die als eerste sympathiek overkwam, terwijl juist hij de enige was die de minste verplichting had hiertoe (want uiteraard was de Fly & Rest volgeboekt). Hij gaf me een kaartje met hostels in de buurt en omdat ik toen nog niet had ontdekt dat ik telefonisch bereik in het buitenland handmatig moest instellen, mocht ik daar bellen. Hij zocht op welke bus ik moest hebben en bood me aan om binnen te wachten. De nachtwachtster van het Jumbo Hostel was gelukkig ook van de vriendelijke categorie en toen ik van de schrik bekomen was dat de nacht geen 380 euro kostte maar 380 kronen, was ik voor even fysiek gesetteld. Mentaal zou ik niet rusten tot ik wist dat ik ASAP voor een redelijke prijs in Tampere zou belanden. Los van de geluiden en geuren der schoorsteenrokende snurker dat op mijn gedeelde 4 m² lag te ronken.

De volgende ochtend scoorde ik een ticket voor de vlucht van 18:00. Het vliegveld voelde vertrouwd, alsof ik niet anders gewend was. Ik had genoeg tijd om terug te lopen naar de plek waar ik in eerste instantie mis was gelopen, en uit te vinden hoe ik had moeten lopen om die ávond goed af te laten lopen. Mijn schaamte en schuld verdwenen al snel toen ik de wegwijzing in kaart bracht. De eerste tien borden verwijzen alleen naar de 4^e terminal. Pas na het volgen van de verkeerde borden en het passeren van een tussendoorse douane, is de eerste verwijzing naar de juiste gáte te vinden. Mijn ticket noemde geen terminalnummer dus wanneer je ervan uit gaat dat er maar sprake is van één nummer en alleen de terminalnummers worden aangeven, beland je zo aan de andere kant van het vliegveld.

Natuurlijk probeerde ik de schuld ook bij de organisaties te leggen die mij als onervaren vlieger beter hadden kunnen helpen. Ik schreef elk een complete klacht, maar meer dan een uitgebreide schrijfexercitie zal het waarschijnlijk niet opleveren. Hoewel ik nog wel een persoon ken die vroeger correspondentie-initiatieven financieel stimuleerde. Ik ben hoe dan ook weer een ervaring rijker (en wat eurootjes armer, maar ervaringen schijnen het beste waar voor je geld te zijn), slenter nu vol vertrouwen over vliegvelden en moet bekennen dat ik de magische spanning een beetje miste toen ik wist dat ik weer naar het alledaagse leven zou gaan terugkeren. Spanning, spektakel, rust en vertrouwen; het zou onder andere nog wel eens vaker kunnen gaan voorkomen in mijn komende buitenlandse semester. It’s all in the game. Se kaikki peliin.