Se Kaikki Peliin: Täällä koirat ovat iloisia

Op straat speelt zich een mooi contrast af. Hoe timider de Finnen lijken, hoe blijer hun honden die constant kwispelend vooruit stuiteren. Jong, oud, groot en klein, ze lijken zich uitermate te vermaken door slechts buiten te zijn (de honden dus). Misschien is het de schijn die bedriegt en bevriezen de viervoeters als ze niet in hun actieve standje zouden staan, maar ik geef de vrolijkheid het voordeel van de kleinste twijfel. Mij vinden ze meestal ook interessant (die geur van Bommel raak je met de fris Finse lucht nog niet kwijt), maar de Finnen lopen liever snel door wanneer ik hun hond een kriebeltje op de kop geef. Wat ik overigens begrijp.

En dat kunnen inleven en herkennen gaat veel verder dan de afwezige behoefte om aan iedereens broekspijp te ruiken. Zo is er een geinig boekje genaamd “Finnish Nightmares”  met de typische ongemakkelijkheden voor een Fin, maar om eerlijk te zijn herken ik veel Fins in mij maar ook in de Nederlandse samenleving. Zie de afbeeldingen en oordeel zelf. Voor het complete werk moet je het boekje zelf maar lezen.

Iets dat ik níet eerder in Nederland heb gezien, is de persoonlijke ruimte die hier aan elkaar gegeven wordt tijdens het wachten op de bus. Het levert leuke plaatjes op vanachter het keukenraam. Verder is mijn mentor inderdaad geen voorstander van small talk en krijg je al snel het gevoel dat hij liever niks van je hoort. Overigens geen slecht woord over hem, want onder het motto “geen woorden maar daden” pikte hij me wel per auto op van het vliegveld met de sleutel van mijn appartement op zak.

Ons appartementencomplex te Rauhaniemi wordt vooral bewoond door Finse studenten en aan de overkant van de straat wonen bejaarden. Het is er dus traditioneel stil; ieder oud besje voor zich. Voor de echt griezelige stiltes hoef je echter niet bang te zijn, want ook hier zijn de groepjes Aziaten snel te vinden. Die compenseren dan ook weer voor de schaarse oprechte glimlach onder de Finnen. Het is een mooie mix.

Ikzelf voel me soms meer Fins dan de Finnen die geïnteresseerd en enthousiast over andere landen en dat van zichzelf willen praten. Al waren dat wel net de studentes van Communicatie en Journalistiek. Maar wanneer ik een schuchter knikje en wat gemompel uitwissel met de buschauffeur, over straat loop waar iedereen naar zijn eigen voeten staart, wanneer ik op weg ben naar Rauhaniemi dat letterlijk vredig schiereiland betekent, dan voelt de Fin in mij zich ook thuis.