National Test Gamification Blog voor Demola

Het schrijven lijkt me hier goed af te gaan. Zoals ik al liet weten, schreef ik voor mijn Current Game Research vak elke twee weken twee discussiepunten met betrekking tot de gerelateerde literatuur.
Woensdag hoorde ik via een Demola-project-groepslid dat ik een nerd was; ik had deze week een bonuspunt gekregen voor de actiefste schrijver op het discussiepuntenforum.

Daarnaast had ik ook aangeboden om te bloggen over de voortgang van de National Test Gamification. De eerste blog viel goed in de smaak bij de groep en begeleiders. Wederom in het Engels natuurlijk, bied ik deze bij dezen ook aan. Geselecteerd op basis van een informele doch betrokken jury.

Link: Exploring the Game Plan

Link naar het project en overzicht van de blogs
(ik heb de tweede blog al geschreven, maar nog te kort geleden voor feedback)

Se kaikki peliin: Lomasta Opiskeluun

Geen bandrepetities, trainingen of wedstrijden.. ondanks de kou en duisternis verdwenen de rituelen van twee maanden geleden als sneeuw voor de zon. Aan de andere kant kwamen er veel eenmalige taken en nieuwigheden (nieuwschierigheden?) bij om zoet mee te zijn. Allerlei registraties maar ook de eerste social happenings. Zo was er een Amerikaanse stand-up comedian die het internationale ijs trachtte te breken, de welcoming sauna van 95 graden verschil en de bezoekjes aan de talrijke pubs. Het eerste grote studentenfeest van het jaar werd gehouden in een winkelcentrum, waar de roltrap die dag nachturen maakte door studenten verticaal van bar naar bar te transporteren.  De tweede week was sportief gezien een uitprobeerpakket: gratis toegang tot het sportcentrum en veel groepslessen. En veel dames, wat nooit een probleem lijkt tot je daadwerkelijk de enige vent in de zaal bent. Naast de buitenshuise activiteiten kwamen ook de flatfaciliteiten aan bod: de sauna en wasmachine. Al met al begon ik mij iets af te vragen. Was ik hier niet om te studeren?

De meeste internationale studenten hadden de eerste week nog om vakken uit te kiezen. Wij uit Eindhoven moesten dat al lang van te voren doorgeven en goed laten keuren. Het was meer een kwestie van check check dubbel check. Het enige waar ik van te voren niets over wist was Demola. Demola is een projectgeoriënteerde organisatie die bedrijven en studententeams bij elkaar brengt om samen een probleem op een vernieuwende manier op te lossen. Het kwam als geroepen en bleek ook nog eens vervangbaar in mijn vakkenpakket. Demola focust op de praktijk, innovatie en er is de mogelijkheid om er een centje aan over te houden. Precies waar ik aan toe was, zeker omdat een aantal projecten over gamification en educatie gingen. Gamification is mijn recente interesse wekkende inspiratiebron om het leven te verleuken terwijl de educatie en innovatie van Finland alvorens redenen waren om hier te studeren.

Ik stelde een Engels CV op from scratch, beargumenteerde waarom ik uitermate geschikt was en solliciteerde voor de veelbelovende projecten. Twee dagen later was ik part of the team en tijdens de introductie werd ons verteld dat we één van de meest gewilde projecten hadden. En dat de lekkere licht gebrande koffie altijd klaarstaat en gratis is. Tijdens die dag bouwden we een spaghetti-toren met marshmallowpiek om de creativiteit te stimuleren en ervoer ik een déjà vu terug naar de sportgroepsles aangezien mijn team voor de rest uit dames bestond.

Naast dit project, dat de naam National Test Gamification draagt en mijn gehele studieperiode hier beslaat, volg ik twee conservatieve vakken. Dimensionality reduction and visualization is er één zoals ik die in Eindhoven gevolgd had kunnen hebben, alleen hier gegeven in een ruimte dat iets weg heeft van een kleuterklaslokaal. Het tweede vak is het eerder-voorbijgekomen Current Approaches in Internet and Game Studies, dat sterk om discussies draait en tevens een vakgebied is, terwijl (nog) nergens in de Nederlandse universiteiten iets vergelijkbaars te vinden is.

Voor de vakken zit ik slechts 4 uur per week in de schoolbanken. En omdat het Demolaproject nu pas op gang komt, de structuur van thuis van huis is en er elke week nieuwe dingen te doen zijn, voelt het hier een beetje als vakantie. De studie zal zeker nog tijd gaan eisen, hoewel niet op de ouderwetse manier. Eenmaal werd ik al gevraagd wat me qua studie te doen stond als ik terug ging. Maar daar wil ik nog niet aan denken. Mijn halfvakantie en superproject zijn nochtans een te mooi vooruitzicht.

Se kaikki peliin: Studentenkorting voor onder de neus

Studenten letten op de centen. Behalve als ze blijkbaar op een trip naar Lapland gaan; dan word ik omringd door het argument dat een once-in-a-life-time reis wel wat meer mag kosten. Dus wie wat dan ook aan studenten wil slijten; maak het uniek en het geld stroomt binnen. Of begin gewoon letterlijk een slijterij. Want ondanks de lagerigste pilsjes totaal niet uniek is, vliegen ze als warme broodjes over de toonbank.

Prijzen worden constant door gecommuniceerd, maar spenderen doen we uiteindelijk toch wel. Er is genoeg te doen en er wordt genoeg gedaan. Ondertussen begon mijn hoofd niet alleen van binnen maar ook van buiten vol te raken. Voor ik Nederland verliet, wilde ik eigenlijk nog even langs mijn niet zo oude doch vertrouwde Turkse kapper op de Eindhovense Hoogstraat. Dat schoot er uiteindelijk bij in, en een uitstelmaand later werd het opnieuw tijd. Speciaal omdat de Laplandtrip voor de deur stond en ik natuurlijk niet met mijn 3-dimensionaalpiekende, uit de kluiten gewassen caviakapsel op de foto’s wilde staan.

Ook voor de kappers zocht ik studentikoos naar de laagste prijs. In Nederland zijn dat voornamelijk de salons onder de hoede van Turkse knippers, maar hier heten de kapperszaken ook letterlijk Turkse kapsalons zodat je weet waar je als student moet zijn. Een kapselbeurt is overigens niet uniek en bevat geen alcohol.

Toen ik bij één van de gespotte zaken binnenliep, werd ik geholpen door de enige niet-Turk. Naast een lekker kort maar krachtig Turks koppie kreeg ik ook een lekker krachtig maar korrelig koppie Turkse koffie. Dat zal trouwens de reden zijn waarom de Turkse zaken in Nederland niet de ondertiteling “Turkse kapsalon” dragen; de koffie komt daar simpelweg uit een (internationale?) automaat. De niet-Turk bleek een Amerikaan met een broer die als ex-NBA basketballer een basketbalcoach geworden was in Helsinki. De kapper was nog een leerling in het knipvakmanschap. Een perfectionistische leerling. Ik had een snelle beurt verwacht, maar het liep tijd-technisch uit de hand. Na 1,5 uur had ook de baas nog eens zowel onder als boven de neus mijn haren wat final touches gegeven: “ I am the beard expert”. Ik zag andere klanten komen en gaan.

Toen al mijn gezichtsharen tip top in orde waren, kon ik de kappersstoel eindelijk verlaten om te betalen. De beard expert zei dat ik er veel beter uitzag dan toen ik binnenliep. Of ik een before picture had gemaakt om te vergelijken? De prijs was duurder dan ik had gehoopt. Als een kortgeschoren schaapachtige vroeg ik waar die extra 10 euro vandaan kwamen. Dat was uiteraard voor de baard. Eigenlijk zou het zelfs even duur zijn als de reguliere knipbeurt, maar omdat ik een student was kreeg ik 5 euro korting. Helaas had ik mijn baard de dag ervoor zelf nog onderhouden, dus was de beardjob voor deze keer niet erg efficiënt. Maar al met al kreeg ik een goede service waarvan het verstandig is om die in het achterhoofd te houden. Er moet immers veel gebeuren wil een baard niet meer blijven groeien. 

Externe Column: Personal Space and the Big Slang Theory

Ik ging even niet met de tijd mee en maakte tot nu toe nog altijd een foto van de column op papier. Nu ik zo ver verwijderd ben van die papieren versie, werd ik erop geattendeerd dat de Intermania magazines ook online te vinden zijn. Dus vanaf nu de column in haarscherpe en originele kwaliteit!
Bron (voor het complete magazine van de faculteit): https://issuu.com/intermania/docs/issue_february_2017/45

Se kaikki peliin: Ruoka, ruoka ja lisää ruokaa

Wie de Finse delicatessen via internet opzoekt, komt vooral de typische zoetigheden tegen. Daarnaast had mijn tante verteld dat groente stervensduur zou zijn, los van de algemene hogere prijzen. Als voedselfanaat kneep ik hem dus wel even, want groente mag dan nog zo stervensduur zijn, het is ook van levensbelang; in ieder geval voor mijn leven. Onder het motto “het internationale semester heiligt het bemiddelen op matige voedselmiddelen” was ik bereid een halfjaar gezondheid te offeren, onder voorwaarde dat ik voor mijn laatste middagmaal geen pannenkoeken zou eten maar nog één keer de vitaminen en mineralen zou aanvoeren. Nu was het een ander familielid die dit te gek voor woorden vond en mij al googlend informeerde dat ze wel degelijk goedkope groentes hadden: wortels, bieten en kool. Nu wist ik dankzij zijn vrouw dat kool en bieten heel voedzaam zijn, dus zou het in Finland nutritioneel gezien toch wel snor gaan zitten.

Toen ik echter na aankomst direct de dichtstbijzijnde winkel bezocht, bleek het armoe doch dure troef. Met een depressief rantsoen om in ieder geval tijdens de introductieweek niet van mijn stokje te gaan, leek een ander gegoogled feitje van mijn vader uitkomst te bieden: de lunch is in Finland de hoofdmaaltijd. Persoonlijk heb ik daar altijd meer voor gevoeld dan de hele dag naar een schappelijke maaltijd smachten zoals dat in Nederland vaak het geval is. En omdat de lunch voor studenten en werknemers gesubsidieerd wordt, werd een vers voorbereidde maaltijd op de universiteit opeens een koopje vergeleken met zelf koken.  

Later bleek de eerste winkel gelijk de slechtste te zijn geweest. Nu weet ik de Lidl te vinden met voorverpakte roggenbroodjes voor 40 cent. Over het algemeen is alles toch nog wat duurder, op onder andere de kool en wortels na zoals beloofd. Mijn Zwitserse huisgenoot vindt de dure winkelprijzen al schappelijk, dus die ervaart de lunch en Lidl als stelen. En voor eieren moet je hier gek genoeg bij de Tokmanni zijn; een soort van Finse Action. Vraag me niet waarom.

Waar ik eerst bang was de groente voorlopig vaarwel te hebben gezegd, eet ik nu regelmatig zelfs twee vezel-voorzienende hoofdmaaltijden per dag. Dat valt niet altijd goed, te gezond is ook niet gezond. Dan eten we slechts yoghurt of ei. Want de eiwitten moeten natuurlijk wel aangevuld worden met twee toegankelijke sportscholen. Ondertussen ben ik een hele flexe tariër omdat mijn huisgenoot vegetariër is. Voor in nood heb ik wat ingeblikte vis op voorraad, maar zelfs in de kantine vis ik nu regelmatig uit de vegetarische bak.

Tevens heb ik het pokeren weer opgepakt en probeerde ik elke dag mijn lunchgeld te verdienen (dit heeft nu al zijn up gekend, momenteel nog down). Sommige lezers zal dit geen biet interesseren, maar ik kon mijn geluk niet op toen een bord salade, een main dish en een glas melk voor 2,60 door de beugel kon. Ik hoop dit ritueel in Nederland voort te kunnen zetten. 

Roommate "stealing potatoes"

Merging to a mixed model? Implementation of crowdfunding mechanisms into traditional models

It is interesting to see how quickly innovation gets adoption once it has been proven successful. Planells (2015) stressed the negative influence of traditional publishers for being “creative brakes” and exclude eventual players’ input from the development process. But even though the crowdfunding model was introduced to bypass game publishers, it is the big traditional game companies that can benefit from the successful crowdfunding mechanisms as well. One way is indeed that crowdfunding guarantees an investment that is likely to be profitable if a large amount of backers already showed their interest in the game.

Another aspect of crowdfunding, which is more the voluntary crowd-sourcing aspect to it, is the co-creation of game content. Engaged users are willing to work out all kinds of ideas by mainly the excitement of seeing their own idea being implemented in their favorite game. There is no big risk for the big gaming companies here: they can state that they are willing to adopt the contribution without giving any rights to claim for its ownership. They can also outsource the decision to the wisdom of the crowd whether to adopt the contribution: a poll which measures the ones in favor or against the contribution. For example, Riot Games already has a special part of its forum devoted to Fan Creation* with posts that indicate the upvotes by other active members. I am not sure whether Riot actually considers these suggestions or co-creates with its community by giving feedback or suggestions itself.

This is also what is being referred to by Smith (2015): a game is an ongoing project, also after release. Traditional gaming companies can and probably have to listen to their community, which seems an opportunity that only favors those big gaming companies in the end. As with many things, the possibility exists that distinguishing between traditional and innovative crowdfunded games will become hard since they merge into each other.  It will be the best of both worlds. While big companies have the big money, a solid defense for legal issues and the responsibility of the company, crowdfunding projects have the voice of the crowd and the co-creation that comes with it.  

Smith, A. N. (2015) “The backer–developer connection: Exploring crowdfunding’s influence on video game production”, New Media and Society, Vol 17(2), pp. 198-214. Sage.

Planells, A. J. (2015) “Video games and the crowdfunding ideology: From the gamer-buyer to the prosumer-investor”, Journal of Consumer Culture. Online first. Prepublished October, 18, 2015. DOI: 10.1177/1469540515611200

* = http://forums.euw.leagueoflegends.com/board/