Kaikki Pelissa: van Presentatie naar Sollicitatie & voldane Frustratie

Ik had de laatste hectische weken van mijn Tamperebestaan nog niet beschreven. Ten eerste was er nog dat project voor de Finnish Educational Evaluation Centre (FINEEC), ten tweede moest er afscheid genomen worden van iedereen die vroeger vertrok en ten slotte waren we met een klein groepje nog warm geworden was voor een laatste tripje.  Eenmaal thuis moest ik nog coderen voor een verlate opdracht van een big data-gerelateerd vak. Dat leek het laatste dat ik nog met Tampere te maken zou hebben, tot er de gelegenheid ontstond om daar in de zomer terug te keren als werkstudent.

Het project om de Finse educatie nog verder te verbeteren en de mogelijke summer job liepen beide via Demola: de organisatie die studenten, universiteiten en organisaties verbindt en innovatie bevordert. Mijn werk werd steeds enthousiast ontvangen (wetenschappelijke artikelen analyseren en brainstormen zijn blijkbaar exclusieve vaardigheden) en toen ik uiteindelijk zelf de eindpresentaties van ons project gaf, werden ook die lovend beoordeeld. Veel belovend in mijn ogen, want “ons” werk zou afgekocht kunnen worden als FINEEC tevreden was. Maar dat was nog een maand afwachten geblazen.

Ondertussen vertrok ik met drie anderen naar de “Lake Lands”, het Oosten van Finland. Ook al zijn de meren nergens schaars in Finland, scheen dit gebied extra mooi en rustgevend te zijn. We overnachtten in een summer cottage, wat typisch is voor de traditionele Fin. Je trekt je terug naar je huisje aan het meer om van de rust te genieten, en natuurlijk om in het water te kunnen duiken na de hartverwarmende houtkachelsauna. Na drie dagen was het mini avontuurtje weer voorbij, bezochten we op de terugweg nog een National Park en was het in Tampere helaas tijd geworden om ons op het ultieme Finse vertrek te richten.

Dan weer over Demola: de organisatie liep te koop met haar internationale connecties en uitgebreid netwerk, met de verbondenheid van one big family. Ik voelde me aangetrokken tot de creatieve uitdaging in het buitenland en vroeg of ze misschien iets wisten waar ik terecht kon voor een baan of afstudeerproject, waar dan ook. Zo wist ik bijvoorbeeld dat er in Budapest ook een Demola filiaal gehuisvest was. Daar zou vast iets qua IT innovatie aansluiten op mijn afstuderen. Daaruit kwam toen het aanbod om twee maanden in Tampere te werken. Wederom een project omtrent educatie, ditmaal voor het ministerie. Eerst dacht ik dat het aanbod iets te maken had met mijn eerdere gewaardeerde werkresultaten voor FINEEC, maar al snel werd het duidelijk dat ik niet anders was dan een anonieme sollicitant. Strikt zakelijker kon het contact niet geweest zijn. Alles wat ik meer zei dan om het daadwerkelijke vervullen van het uitzendkrachtwerk werd genegeerd. One big family? Een beetje bullshit.

Uiteindelijk bleek de Finse taal ook nog een rol te spelen bij het ministerie. Zo moest ik het afleggen tegen een Finse student die verder soortgelijke ervaring had met User Experience Design. Jammer, want ondanks ik me verkeken had op de Demola-filosofie, was dit project wel nog veelbelovend. Het project voor FINEEC werd uiteindelijk niet gefinancierd, en ook de interessantste columns waren niet van onze handen afkomstig; daar bleek ook nog een uitreiking voor te zijn. De winnaars bestonden uit wat volwaardigere teams met actieve en enthousiaste leden; zouden “wij” met de schrijverserkenning geëerd mochten worden, dan zou ik de enige aanwezige geweest zijn om die in ontvangst te nemen.

Ontevreden ben ik desondanks alleen over de toebedeling en inzet van teamgenoten. Persoonlijk heb ik me nog nooit zo waardevol gevoeld voor het praktische werkleven, elke keer als ik na een effectieve Google Scholar sessie voldaan van het Finlaysonterrein afliep, high van de koffie en een banaantje. Hier kunnen we iets mee, dacht ik. Iets dat het Finse onderwijssysteem echt in praktijk gaat brengen. Zeker met de positieve verbazing die mijn ideeën teweeg brachten. Daarnaast was de final pitch vanaf dag één al mijn uitdaging om met een goede voorbereiding mijn presentatieangst te overwinnen. En daarin ben ik ook geslaagd; de dag erna deed ik de presentatie voor het bedrijf zonder voorbereiding (onvrijwillig tijdsgebrek), maar ook zonder zenuwen. In vergelijking met een zero tolerance tijdslimitiet van drie minuten voelde die tweede presentatie als een bevrijding. Beide presentaties werden wederom gewaardeerd. Dus als het allemaal zo gewaardeerd wordt, wie gaat er dan uiteindelijk brood voor op mijn plankje leggen?

Of de officiële opname van de livestream. Op 1 uur en 22 minuten (39 minuten en 30 resterend, staats rechts): https://www.facebook.com/uusitehdas.demola/videos/10154618843740954/