Last Resort: Spookstudentenhuis "De Druppel"

Elke eerstejaars student die op kamers wil gaan wonen, moet door de zure appel heen bijten.  Het is een periode van zelfverkopende berichtjes sturen en hopen op een kijkavond in een studentenhuis waar je met een deel van de concurrentie aan tafel komt te zitten. Natuurlijk met uitzondering van de decadentstudent die zich een zelfstandige studio kan veroorloven.

Ouderejaars hebben het voordeel via via voorrecht op een vrijkomende kamer te krijgen, of te kunnen beginnen buiten het hoogseizoen tussen het slagen en studeren van de middelbare scholieren in. Anderzijds hebben zij in Eindhoven ook wachttijd kunnen opbouwen bij Vestide, de organisatie die studentenkamers verstrekt op basis van wachttijd na inschrijving.

Omdat ik niet direct wist waar ik zou afstuderen (met hoop op een nieuw buitenlands semester), wilde ik voor sport, werk en contacturen met mogelijke afstudeerbegeleiders toch nog even in Eindhoven vertoeven. Maar daarmee viel ik met mijn neus in het hoogseizoen van het jonge bloed. Kijkavonden zag ik niet meer zitten en keek daarom op Marktplaats, maar daar was op een overpriced klein kamertje na met een on(ver)antwoordende verhuurder niks te vinden. Mijn ex-huisgenoot hielp me aan Vestide herinneren, hoewel ik dacht weinig wachttijd te hebben aangezien ik minder dan een jaar geleden nog in Eindhoven had gewoond.

Het bleek echter de gouden tip. Niet alleen had ik mijn 60 maanden wachttijd behouden, maar waren er ook tijdelijke kamers met antikraakprijs beschikbaar in het studentenhuis "De Druppel". Waar een settelende student zichzelf liever in een kamer met toekomst nest, was dit met mijn onduidelijke afstudeertoekomst ideaal. Zo kan ik toch nog tot en met december sporten en werken. En op mezelf wonen.

Dat zelfstandig wonen is letterlijker dan in een doorgaans studentenhuis. Ik heb een mini-aanrecht van hooguit 50cmx50cm en een eigen douche plus toilet. Maar in de gedeelde keuken, die eruit ziet als een bonte bedoeling van studentenartisticiteit, ben ik tot nu toe alleen pas een jongen tegen gekomen die de dag erop voorgoed vertrok. Ook in de keldergang, wasruimte, het fietsenhok en dakterras zijn overal sporen te zien van een geleefd huis in het verleden. De doodse sfeer heeft iets rustgevends. Het is alsof het pand zich er al bij heeft neergelegd te moeten worden opgeknapt of gesloopt.

Aan de geluiden te horen is er meer leven in de brouwerijen op de verdiepingen boven en onder de mijne. Misschien zit daar nog de oude garde. De kamers om mij heen zijn wel bezet, maar vooral door eerstejaars die blij zijn met wat ze konden krijgen (dus zoveel wachttijd had ik waarschijnlijk niet nodig gehad om deze kamer te bemachtigen). En die zitten misschien nog veel thuis bij paps en mams. Het is namelijk pas de tweede dag van het academisch jaar. Tot de hel los brandt in de gedeelde keuken, geniet ik nog even van het moment dat ik de rotzooi in eigen hand heb. Socializen kan altijd nog. 

zitruimte aan de keuken