Het begon afgelopen maandag met een telefoontje van dokter Bergmans, die de papieren van het ziekenhuis had gekregen en vroeg of ik al een afspraak had gemaakt.
We zaten aan de koffie en Jes kreeg dus het gesprek mee.
"Was dat de huisdokter?", wilde ze ten overvloede weten.
"Ja Jes, ik moet er straks even heen."
"Nou, dan zie je toch het onderscheid tussen voetvolk en een ridder. Wij moeten zelf bellen en hier hangt de dokter aan de lijn om te vragen of je je wel goed voelt."
Zo voelde ik me even later bij Bergmans inderdaad. Vooral toen hij meende dat er met het hart eigenlijk niets mis was. En de niersteen-theorie vond hij maar lá-lá.
Toen ik zei dat ik die zaterdagmiddag eigenlijk alle verschijnselen had gehoord die me 's avonds ten deel zouden vallen (krampen, overgeven, je broek niet droog houden, duizelig en 'o, wat ben je dan beroerd'), en het dus heel even op een voedselvergiftiging had willen houden, kwam het:
"Eigenlijk ga ik een heel eind met U mee. Een acute voedselvergiftiging brengt toxinen in het bloed, waardoor er een verlaging van de bloeddruk optreedt. Het lichaam wil er alles uitgooien, dus krampen, overgeven en diarree, maar het hart begint als een bezetene te pompen gek om nog bloed naar je hersenen te krijgen, zodat je niet van de wereld gaat. En dat geeft die duizeligheid, transpireren en hartritmestoornissen."
Afgezien van het laatste deel van die zaterdagavond was het verder een geslaagde dag. Met leuke gasten, familieleden niet uitgesloten, en een zeer instructieve rondleiding op Fromberg. Je weet wel, van de Amstel Gold Race. Hellingen kunnen kennelijk meerdere doeleinden dienen.
We zijn er maandagmiddag nog even naar toe gegaan om een flesje champagne te halen, want er was wederom iets te vieren.
Een jaartje ouder en weer gezond veklaard.
Want het was immers, dus toch, slechts een v.v. geweest?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten