Nog net niet...

Vanochtend nog net niet met derdegraads brandwonden opgenomen in het ziekenhuis.
Ik moest er toch heen voor onderzoek, dus had er dan meteen kunnen blijven.
Dat heb je met een nijver bijtje/nijvere bij (invullen wat van toepassing is) in huis.
Dus ging er gisterochtend al om 08.10 uur de telefoon. Laten rinkelen, maar goed wakker ben je wel. Dus was het niet zo ellendig dat er 10 minuten later weer werd gebeld.
"We zijn op weg naar U en wilden even checken of U thuis bent."
"Nou ja, thuis wel, komt U dan maar."
Rond 09.00 uur was het water afgesloten om de leidingen na te kijken.
Vervolgens kwamen die ochtend nog ene Martens en ene Loos, om alles te ontkalken, alle water weer stevig te laten stromen en zelfs de boiler weer te doen vergeten dat hij al een jaartje ouder was.
Eigenlijk liepen ze elkaar een beetje in de weg, maar dat krijg je als je bij meerderen tegelijkertijd moord en brand hebt geschreeuwd. Het ontwapenende gezicht op iemand in een ziekenhuisbed bracht ze overigens in een voldoend milde stemming om zich te realiseren dat hier misschien e.e.a. door elkaar heen was gelopen. Hoe dan ook, toen ze weer waren vertrokken werkte alles weer zoals dat ooit de bedoeling was geweest. Zelfs de boiler spoot als in zijn beste dagen.
Hoe was dat dan?
Dat merk je de ochtend erna als je, zoals de laatste jaren gebruikelijk, nog half bewusteloos, de warme kraan voluit op je bast zet.
Ben benieuwd naar morgen, of het korte termijn geheugen nog voldoende functineert.
Hopelijk nog net wel...