Zo komen de verhalen

Als je er toch iets van wil maken, zelfs van een controlebezoek aan het ziekenhuis en:
-het bloed is weer op orde
-de cholesterol prima
-halve portie pillen is ook genoeg
-jicht een stuk minder
-ademen een stuk beter
-nierwerking zelfs iets verbeterd, zo leek het, dus in elk geval in vele jaren niet slechter,
dan werkt dat allemaal geweldig mee.
"Nu nog even op de weegschaal mevrouw, ook belangrijk."

Tot dan toe had ik er stilletjes bij gezeten (wat doe ik hier eigenlijk?), maar nu hadden we zeker iets verdiend, vond ik, dus wilde ik ook iets bijdragen: "Zorg nu maar dat het gewicht goed is, anders kunnen we niet bij de Clochard gaan lunchen."
Dokter de Heer keek me voor het eerst aan. En, ook voor het eerst, kwam er iets van een grijns.
"Nou mevrouwtje, dat is dan 2 kilo's lichter dan voor U het ziekenhuis inging."
Ze straalde. "Dat valt dan erg mee."

Bij de deur wilden we nog weten wat nefrologie is. Nierkunde, zo bleek, maar hij begon er een hele verhandeling over te geven. We stopten hem af: "Bedankt, hadden we ook maar gymnasium moeten doen in plaats van die slappe HBS."
"Die heb ik ook gedaan, maar daarna dit vak gekozen, nou dan weet je vanzelf wel ongeveer wat het betekent natuurlijk."
"Natuurlijk."

Terwijl zij de verdere zaken bij de secretaresse afhandelde grijnsde hij: "Heb ik vanavond tenminste weer een leuk verhaal als ik thuis kom."
"Over de dombies die niet weten wat nefrologie is?"
"Nee, dat weet ze volgens mij zelf ook niet. Nee, over hoe zo'n vrouwtje haar eigen lunch moet verdienen. En dat ik haar daarbij heb gematst."
"Hoezo, is ze dan niet lichter?"
"Weet ik veel. Toen U die opmerking maakte voelde ik me spontaan geroepen dat te zeggen."

Ja, een Trappistje smaakte haar nu wel. En een Zittesj Breudje ook.
Op weg naar huis, zei ze: "Typisch, altijd als ik in het ziekenhuis ben geweest ben ik 2 kilo lichter."

Zo komen de verhalen in de wereld.