(voorlopig) foto overzicht voetbal 2009-2010

Wat een pech, krant weg!

Een week gemist. De wereld, de wetenschap, raar maar waar, alles gemist.
Elke vrijdag krijg ik normaal gesproken een 7 days krant omdat ik te lui ben om het journaal kijken en elke dag al genoeg beeldschermstraling binnen krijg. De 7 days, vroeger de zogenaamde Kidsweek, laat mij altijd met behulp van foto’s en illustraties zien wat er in deze week is gebeurd. Dit is niet de eerste keer dat de bezorger mij dit flikt. De vorige keer dachten ze ook dat ik vrijdag lijd aan geheugenverlies, wat soms ook het geval is, maar zaterdag valt het me echt wel op!
Het is ook geen twee weken editie, die altijd bezorgd worden voor een vakantie van een week. Ik denk dat de bezorger zelf wel vakantie heeft genomen. Gelukkig is het mijn moeder weer, zoals altijd die er dan voor mij achter aan gaat. Ze is daar echt goed in, dat is echt één van haar beste functies, net als bij mieren. Maar goed, dat is een ander verhaal. Het gaat erom dat ik wel altijd mijn kranten bezorg, soms een dag later, maar die van mij zijn gratis en die ik moet krijgen niet, plus dat mijn klanten er niet om gevraagd hebben, maar ik wel om mijn krant. Ik hoop niet dat er een gaswolk met giftige dampen boven Nieuwerkerk hangt, of dat er morgen een orkaan op komst is, want ik weet nergens van. Laat de goden over mij waken.

Spoor spoort niet!

Gelukkig gaat het geheugen achteruit. In november reisde ik, sinds jaaaaren, voor het eerst weer met de NS. 2 uur vertraging en tig keer extra overstappen vanwege stroomstoringen. En o ja, even vergeten dat Geleen geen intercitystation meer is..
Leve de mobiele telefoons!
Nee, voor mij geen spoorwegen meer, altijd hetzelfde gezeik.

Domdomdom, nog paar daagjes Limburg meegepikt en dus de directe treinreis naar huis uitgestippeld: GEEN overstap, direct naar station Sloterdijk waar John me zou komen afhalen want tja, veel bagage bij me, die pama voor me in de trein in Sittard tilden.
Domdomdom, ik belde zodra ik me met leesboek in Sittard geinstalleerd had naar John, alles leek eens prima en hij kon me 2 uur later ophalen.
Neu.
Dat werd 4 uur later....

Den Bosch, met leesboekje in de hand en vlak voor het station: "Dames en heren, er is een stroomstoring richting Utrecht, deze trein gaat niet verder!" U zult via Nijmegen en Arnhem verder moeten reizen om vervolgens weer richting Utrecht te gaan en uw oude reisschema op te pakken." NEE he? NEE toch? Jawel, snel boekje weggeruimd, 3 tassen gegraaid en op het perron tussen tig mopperende andere reizigers.
Trein naar Arnhem gezocht en die was makkelijk te vinden: alleen ff flink doorlopen met 3 tassen, tig perrons verder. Waarom die trein makkelijk te vinden was? Nou, die was zo afgeladen vol dat de proppende reizigers buiten geweerd werden.

Plan B dan maar, een half uur later zou een stoptrein richting Utrecht vertrekken die weliswaar niet verder zou gaan dan Lunetten maar vandaar zouden toch wel bussen richting Utrecht CS gaan? Nee, dat wist de conducteur niet... Gokken dan maar en anders maar taxi tussendoor.
Ik was niet de enige met dit briljante idee: overvolle trein en ik moest staan tussen tig andere gangpadders. En ja, dan moet je natuurlijk plassen.... Waar laat je 3 tassen, klimmend over een grote hond, duwend om uberhaupt door alle reizigers het toilet te bereiken alwaar uiteraard een volgende rij wachtenden stond. Heerlijk relaxed, hoeveel tassen zou je nog terugvinden straks?

Leuke telefoontjes links en rechts op je heen: "ja schat, ZOU een half uurtje zijn volgens NS schema en ik ben al 3 uur onderweg en er echt nog lang niet...; moet je maar dichterbij komen wonen!" "Ja, ga maar alleen naar dat feestje maar laat mijn nopjesbroek met rust, die wil ik morgen aan... :)"
"Pa, ik kom niet verder dan Lunetten, wat lief dat je me daar op komt halen."
Bij Culemborg werd de ramp compleet. Zowel de trein naar Arnhem als de vorige stoptrein naar Utrecht waren gestrand: "aanrijding met persoon...", dus ja het was minstens 1 reiziger duidelijk teveel geworden. Gemompel alom in de coupe's: "vinden wij NIET gek gezien de huidige NS...".
Echter: de perrons aldaar waren zo vol dat men er niet eens meer kon staan, leek wel een Beatleconcert. Honderden duwende rode (was warm) poppetjes drongen zich richting onze overvolle trein. Er wilden een paar mensen uitstappen maar die konden niet het perron op, er kwamen noodmeldingen via de intercom: "Er mogen GEEN mensen bij in deze trein, we vrezen nu al zuurstoftekort (er kunnen geen ramen open, vreemd).!" Maar dat pikte de duwende massa niet, ze bleven proberen de trein in te komen met alle gevolgen vandien. Relaxed, ik voelde me erg ontspannen in het warme volle gangpad. Het duurde 10 minuten, het spoorwegpersoneel trok letterlijk de mensen van de treindrempels die de deuren bleven blokkeren (zo meldde de intercom, wij konden zelf geen cm meer bewegen)" Sorry voor het oponthoud, we kunnen de deuren niet vergrendelen omdat de teleurgestelde reizigers hier niet meewerken".
Pa-fijn-dat-je-me-komt-ophalen werd heel nerveus: zou hij ooit de uitgang kunnen bereiken? We stippelden gezamenlijk eens strategie uit :)
Waarom maakte hij zich druk? Lunetten zou het eindstation toch zijn? NEEEEEE, goed nieuws, de stroomstoring leek verholpen dus de stoptrein zou toch doorreizen tot Utrecht. Maar voor dat ventje was het duidelijk minder goed nieuws.......
Station Houten: kwartiertje wachten want tja, alle weer rijdende intercity's (waar IK in had moeten zitten :( ) moesten kunnen passeren.

In Utrecht op zoek naar de 2 uur latere trein die ook naar Amsterdam Sloterdijk zou gaan. Ook daar was ik niet de enige en gezien het grote station daar vertolkte aankomstperron 19 naar vertrekperron 4 een loopje van 12 minuten.... Ja, ik kon weliswaar nog IN die trein maar onder dezelfde omstandigheden als de vorige: gepropt in het gangpad met ja, gelukkig nog alle 3 de tassen...
4 tieners met laptops zaten in een coupe, niemand maakte enige aanstalten op te staan voor de gebrekkige oude dame met stok achter me. Sterker nog: "mevrau, ken jie niet uitkieken, jie stoot tegen mien labtob." In de coupe ernaast een orientaals gezin met van die slanke lijntjes en 2 kleine kinderen. Ook die hoefden niet op te staan van hun ouders. Met name de pubers naast ons waren vreselijk: ze zaten in de trein via de laptops naar elkaar te chatten en giechelden er opmerkingen live tussendoor. En die arme dampende mevrouw en Ine ergerden zich rot. "Uw tas stoat in de weeeeg (opmerking tegen mij), hebben mien beeeeenen loast van". Tja, er zijn tegenwoordig geen bagagerekken meer dus ik kon toch moeilijk de hele reis staand alle tassen blijven dragen?
Mevrau en ik hielden onze adem in om het tuig niet nog opstandiger te maken!
Papa en mama Orientaal keken tevreden naar elkaar, genietend van hun ruime coupe, en deelden drankjes en hapjes, de hijgende medepassagiers negerend.

Pas bij Amsterdam Amstel kreeg ik een stoel en kon ik sms-en naar John, in het volle gangpad kon ik mijn gsm niet eens te pakken krijgen laat staan meer vinnen verroeren.
"Ben nu op Amstel, humeur onder nul, rug gebroken door tassen sjouwen en urenlang staaaaaan, kom ajb tijdig naar Sloterdijk om me daar van het perron te plukken."
Nee, was ie niet, erg bevordelijk voor mijn humeur. Dan maar tassen weer de trappen opgezeuld en op zoek naar de plaatselijke bus die er maar 50 minuten over zou doen om me richting Johns huis te krijgen. Roder dan rood inmiddels, en geloof me dat de zon daar maar zeer gedeeltelijk schuld aan was, aaaarrrghhh!!! Gelukkig wist John me nog bij de bussen weg te plukken en me in een kwartiertje naar huis te vervoeren. En o o o, wat was ik vriendelijk tegen hem.... (ahum!).

Daar aangekomen werd het allemaal veel zonniger: de keukeninbouw was nauwelijks opgeschoten ondanks de nog duurdere vervanger van de Schot die was begonnen met de klus. Neenee, kwam zeker nog niet af deze week en jaja, ze kwamen zaterdagochtend weer verder werken... De teller staat nog lang niet stil, uurloon, pffffff.
Dus jahaaaa, WELKOM THUIS :) :) :)

Maar er is altijd weer een oppepper. Inemini (mijn kleine laptop heet zo) had eergisteren voor de tweede keer de geest gegeven. Hoewel de accu altijd braaf 2 uur werklust offreerde wilde ie plotseling totaal niet meer opladen (ALS dat al het probleem was, wist ik veel, zo'n accu loopt toch eerst terug in tijd voor ie het ineens helemaal opgeeft?). Donderdag via internet een nieuwe accu besteld, en jawel die was er zaterdagochtend al! Hulde aan PC-CAM, aanrader!
En jahaaaaaa, die DOET het :) En dus is Inemini weer strijdvaardig, heerlijk.

Dus WEG met de NS, maar PC-CAM heeft mijn bittere reiservaringen (100% reistijdverlenging over de laatste 2 reizen, beide keren volledig raak!) weer weggevaagd.

Inemini weer paraat, de website zal er blij mee zijn :)

een-twee, vijftig!

Zoals mijn oom Djoons al zei: 50 word je maar één keer. Andere oom, Jos, was dat net geworden! Voor zo'n speciaal eenmalig moment moet je natuurlijk naar het Zuiden reizen om het feest mee te vieren, in dit geval was dat meevieren wokken. Het was wel op een zaterdag en om op tijd te zijn kon ik maar één helft spelen op het voetbalveld. Mijn coach zei dat het geen probleem zou zijn, omdat er vervangers waren. Toen ik zaterdag in de kleedkamer zat, hoorde ik dat een hele lange eerste helft moest spelen, namelijk de hele wedstrijd! Er waren niet genoeg vervangers zodat we maar met 11 man waren en ik kon mijn team niet in de steek laten. We verdedigden goed en kregen maar 1 tegendoelpunt, maar onze voorstopper schoot ook een balletje in de rechterkruising waardoor het gelijk stond. De middenvelders lieten het allemaal letterlijk op zich afkomen, waardoor wij in de verdediging het lastig kregen. De middenvelders hielpen niet voldoende en er kwam een tweede tegendoelpunt, we verloren net voor tijd met 1-2!

Mijn eigen speler(s)bus stond mij op te wachten, van alle gemakken voorzien. Een auto met open dak, een fles water en een lekkere Magnum. In Geleen aangekomen verliet ik de auto om te douchen en vertrok later met mijn chauffeur naar de Wok. Daar feliciteerde ik het feestvarken en zijn vrouw. Eerst was ik bang om de hond in de wok te vinden omdat we later waren, maar er was ook genoeg eten voor laatkomers. Er waren wel andere dieren te vinden op de Mongoolse bakplaat. spiesjes struisvogel en stukken kangoeroe. Niet alleen eten uit Mongolië was geïmporteerd, ook waren en poffertjes, bitterballen en frieten.

Drinken bestellen ging lastig: je moest eerst een chinees onderscheppen en dan pas kon je vertellen wat je bliefde. Ik bestelde een Spa rood, niet wetend dat die zo zoet zou zijn. In Nederland noemen we dat ook wel Sprite. Bij mijn volgende ronde bestelde ik dus maar een suikervrije spa rood, deze smaakte veel beter.
Na de Spa kwam de thee, waarbij gelukskoekjes geserveerd waren. Het briefje erin melde mij: je weet pas wat je kan als je het probeert.
Als een Mongoolse kip zonder kop stormde ik op het buffet af en gooide het vol met kip en hertenbiefstuk, wokte het en nam op de terugweg nog wat chinese hapjes mee en een paar schaaltjes ijs. Het antwoord op mijn geluksstrookje was duidelijk. Ik kon niet zoveel eten achter elkaar naar binnen werken, maar ik had het wel geprobeerd.
Ligt het aan mij, of moeten de chinezen beter oppassen als ze zulke strookjes maken? Het had hun in ieder geval een stuk minder opruimwerk gescheeld en lekker eten bespaard.

De Mierenneuker

De wereld is net één grote mierenhoop. Wij zijn samen alle mieren die de samenleving vormen. Ik ben dus ook een mier. Een verschil is, dat mieren alleen op één taak zijn gericht, je hebt mieren die baby zitten, eten verzamelen, andere insecten wegjagen en ga zo maar door. Wij mensen zijn mieren met meerdere functies. Ik ben werkmier bij de Postiljon, ik bezorg de mieren kranten. Ik zit op school, zodat ik later mierenveel geld kan verdienen. Ik zit op 2 sporten, waardoor ik mierensterk word en een echte mierenconditie opbouw. Daarnaast bespeel ik ook nog een instrument, saxofoon.
Hiermee kan ik leuke mierenliedjes maken.

Elke keer als je in de tuin loopt, dood je wel een paar mieren of kwets je er wel een paar. Maar de mieren gaan door met het leven, je blijft ze maar zien en het zijn er elk jaar minstens evenveel. Je kunt er zoveel mogelijk dood maken, die mieren zullen nooit uitsterven. Ook al heeft elke mier, waarvan de ingewanden nog vastgeplakt zitten aan je schoenzool, een functie gehad in hun samenleving. Maar de mieren lossen het schijnbaar altijd op.

Deze week ga ik weer op vakantie met school, naar Luik en Aken. 3 dagen, 3 dagen weg van mijn mierennest. 3 dagen maar, zou je denken, maar toch nog zoveel toestanden. Naast het feit dat mijn tas nog niet gepakt is, moet ik eigenlijk een vervanger zoeken voor mijn krantenbaas. Als ik namelijk 2 weken van te voren zeg dat ik weg ga, is hij al overstuur omdat het de bedoeling is dat zelf een vervanger zoek. Omdat ik vind dat hij ook wel wat voor zijn geld mag doen, vertel ik hem altijd dat mijn vrienden zijn doodgetrapt. Hier hoor ik niks meer over, maar de kranten blijven gelukkig weg. Nu ben ik te laat, maar gelukkig wil de Koningin in mijn mierennest het voor mij doen. Een koningin met meerdere functies dus, niet alleen het baren van kleine mieren. Daarnaast moet ik ook nog afzeggen voor mijn saxofoonles. Ook schoolwerk moet ik even achterlaten, maar ik moet wel over een week alweer een presentatie hebben voorbereid over een concert. Als ik mijn docent dan vertel dat ik even een andere functie had, zal hij vast geen medeleven tonen.

Ik ga het wel allemaal redden om alles te regelen, maar het zal maar net op het nippertje zijn en niet meer schelen dan een mierenkloot…


Elke mier heeft een taak,
Je kunt die mier doden,
Maar de mieren blijven toch aan de haak.

Een mens kan nog geen week wegblijven of het is al gezeur,
Je baas wil niet eens een vervanger zoeken,
Wat heeft hij toch een slecht humeur.

Het enige wat hij moet doen is een vervanger zoeken,
Het kan toch niet leuker?
Het enige wat hij moet doen is een ander jochie boeken.
Mijn baas is een echte mierenneuker.

De Levensverzieker

Onvoldoende leren kan vervelende gevolgen hebben, zoals te veel vijfjes, viertjes en drietjes op je rapport. Alsof de school je dan nog niet genoeg mishandeld heeft, blijf je ook nog is zitten! Meestal voel je dat al aankomen wanneer je steeds lage cijfers haalt, maar toch komt het nog vaak voor dat mensen blijven zitten. Ik ken zo iemand, die bij mij in de klas zat, Sander. Hij haalde onvoldoendes voor geschiedenis en aardrijkskunde, want hij is een echte bèta. Maar dan is het toch gek, dat hij ook voor de vakken natuur- en wiskunde ook een cijfer had, lager dan een 5,5. Zo mocht hij het derde jaar van 3vwo anders nog een jaar overdoen. Dus is Sander de levensverzieker! Nee, alhoewel, niet perse omdat hij is blijven zitten. Maar eerder om het volgende mailtje wat ik afgelopen woensdag van hem kreeg, waarin stond dat ik zaterdag op bezoek mocht komen, omdat hij wéér ziek was, sinds eind februari en hij was alleen thuis. Sowieso is het niet gezond om langer dan 4 weken ziek te zijn, maar het is al de ik-weet-niet-hoeveelste keer, oftewel hij is meer ziek dan gezond. We hadden elkaar dus al minstens zoveel weken niet gesproken en we gingen vorig jaar erg veel met elkaar om, dus vond hij het gezellig als ik langs zou komen. Maar wie gaat er nou naar een levensverzieker op bezoek? Ik wel hoor, want ook al is Sander ziek, de pret is nog niet bedorven. Ik heb mijn spelcomputer meegenomen, op zijn verzoek en we hebben toen gezellig zitten gamen, met 2 tv’s naast elkaar en 2 dezelfde spelcomputers. Ik kon niet merken dat hij ziek was, dus voor mij geen probleem. Een beetje laat kwam ik tot de conclusie dat zo intensief gamen toch wel energie vereiste, en snel stond zieke Sander in de keuken pasta op te warmen en een saus. Heerlijk gegeten en een topavond bij mijn ex-klasgenoot die het leven niet laat afhangen van een aantal bacteriën of virusjes.