Spoor spoort niet!

Gelukkig gaat het geheugen achteruit. In november reisde ik, sinds jaaaaren, voor het eerst weer met de NS. 2 uur vertraging en tig keer extra overstappen vanwege stroomstoringen. En o ja, even vergeten dat Geleen geen intercitystation meer is..
Leve de mobiele telefoons!
Nee, voor mij geen spoorwegen meer, altijd hetzelfde gezeik.

Domdomdom, nog paar daagjes Limburg meegepikt en dus de directe treinreis naar huis uitgestippeld: GEEN overstap, direct naar station Sloterdijk waar John me zou komen afhalen want tja, veel bagage bij me, die pama voor me in de trein in Sittard tilden.
Domdomdom, ik belde zodra ik me met leesboek in Sittard geinstalleerd had naar John, alles leek eens prima en hij kon me 2 uur later ophalen.
Neu.
Dat werd 4 uur later....

Den Bosch, met leesboekje in de hand en vlak voor het station: "Dames en heren, er is een stroomstoring richting Utrecht, deze trein gaat niet verder!" U zult via Nijmegen en Arnhem verder moeten reizen om vervolgens weer richting Utrecht te gaan en uw oude reisschema op te pakken." NEE he? NEE toch? Jawel, snel boekje weggeruimd, 3 tassen gegraaid en op het perron tussen tig mopperende andere reizigers.
Trein naar Arnhem gezocht en die was makkelijk te vinden: alleen ff flink doorlopen met 3 tassen, tig perrons verder. Waarom die trein makkelijk te vinden was? Nou, die was zo afgeladen vol dat de proppende reizigers buiten geweerd werden.

Plan B dan maar, een half uur later zou een stoptrein richting Utrecht vertrekken die weliswaar niet verder zou gaan dan Lunetten maar vandaar zouden toch wel bussen richting Utrecht CS gaan? Nee, dat wist de conducteur niet... Gokken dan maar en anders maar taxi tussendoor.
Ik was niet de enige met dit briljante idee: overvolle trein en ik moest staan tussen tig andere gangpadders. En ja, dan moet je natuurlijk plassen.... Waar laat je 3 tassen, klimmend over een grote hond, duwend om uberhaupt door alle reizigers het toilet te bereiken alwaar uiteraard een volgende rij wachtenden stond. Heerlijk relaxed, hoeveel tassen zou je nog terugvinden straks?

Leuke telefoontjes links en rechts op je heen: "ja schat, ZOU een half uurtje zijn volgens NS schema en ik ben al 3 uur onderweg en er echt nog lang niet...; moet je maar dichterbij komen wonen!" "Ja, ga maar alleen naar dat feestje maar laat mijn nopjesbroek met rust, die wil ik morgen aan... :)"
"Pa, ik kom niet verder dan Lunetten, wat lief dat je me daar op komt halen."
Bij Culemborg werd de ramp compleet. Zowel de trein naar Arnhem als de vorige stoptrein naar Utrecht waren gestrand: "aanrijding met persoon...", dus ja het was minstens 1 reiziger duidelijk teveel geworden. Gemompel alom in de coupe's: "vinden wij NIET gek gezien de huidige NS...".
Echter: de perrons aldaar waren zo vol dat men er niet eens meer kon staan, leek wel een Beatleconcert. Honderden duwende rode (was warm) poppetjes drongen zich richting onze overvolle trein. Er wilden een paar mensen uitstappen maar die konden niet het perron op, er kwamen noodmeldingen via de intercom: "Er mogen GEEN mensen bij in deze trein, we vrezen nu al zuurstoftekort (er kunnen geen ramen open, vreemd).!" Maar dat pikte de duwende massa niet, ze bleven proberen de trein in te komen met alle gevolgen vandien. Relaxed, ik voelde me erg ontspannen in het warme volle gangpad. Het duurde 10 minuten, het spoorwegpersoneel trok letterlijk de mensen van de treindrempels die de deuren bleven blokkeren (zo meldde de intercom, wij konden zelf geen cm meer bewegen)" Sorry voor het oponthoud, we kunnen de deuren niet vergrendelen omdat de teleurgestelde reizigers hier niet meewerken".
Pa-fijn-dat-je-me-komt-ophalen werd heel nerveus: zou hij ooit de uitgang kunnen bereiken? We stippelden gezamenlijk eens strategie uit :)
Waarom maakte hij zich druk? Lunetten zou het eindstation toch zijn? NEEEEEE, goed nieuws, de stroomstoring leek verholpen dus de stoptrein zou toch doorreizen tot Utrecht. Maar voor dat ventje was het duidelijk minder goed nieuws.......
Station Houten: kwartiertje wachten want tja, alle weer rijdende intercity's (waar IK in had moeten zitten :( ) moesten kunnen passeren.

In Utrecht op zoek naar de 2 uur latere trein die ook naar Amsterdam Sloterdijk zou gaan. Ook daar was ik niet de enige en gezien het grote station daar vertolkte aankomstperron 19 naar vertrekperron 4 een loopje van 12 minuten.... Ja, ik kon weliswaar nog IN die trein maar onder dezelfde omstandigheden als de vorige: gepropt in het gangpad met ja, gelukkig nog alle 3 de tassen...
4 tieners met laptops zaten in een coupe, niemand maakte enige aanstalten op te staan voor de gebrekkige oude dame met stok achter me. Sterker nog: "mevrau, ken jie niet uitkieken, jie stoot tegen mien labtob." In de coupe ernaast een orientaals gezin met van die slanke lijntjes en 2 kleine kinderen. Ook die hoefden niet op te staan van hun ouders. Met name de pubers naast ons waren vreselijk: ze zaten in de trein via de laptops naar elkaar te chatten en giechelden er opmerkingen live tussendoor. En die arme dampende mevrouw en Ine ergerden zich rot. "Uw tas stoat in de weeeeg (opmerking tegen mij), hebben mien beeeeenen loast van". Tja, er zijn tegenwoordig geen bagagerekken meer dus ik kon toch moeilijk de hele reis staand alle tassen blijven dragen?
Mevrau en ik hielden onze adem in om het tuig niet nog opstandiger te maken!
Papa en mama Orientaal keken tevreden naar elkaar, genietend van hun ruime coupe, en deelden drankjes en hapjes, de hijgende medepassagiers negerend.

Pas bij Amsterdam Amstel kreeg ik een stoel en kon ik sms-en naar John, in het volle gangpad kon ik mijn gsm niet eens te pakken krijgen laat staan meer vinnen verroeren.
"Ben nu op Amstel, humeur onder nul, rug gebroken door tassen sjouwen en urenlang staaaaaan, kom ajb tijdig naar Sloterdijk om me daar van het perron te plukken."
Nee, was ie niet, erg bevordelijk voor mijn humeur. Dan maar tassen weer de trappen opgezeuld en op zoek naar de plaatselijke bus die er maar 50 minuten over zou doen om me richting Johns huis te krijgen. Roder dan rood inmiddels, en geloof me dat de zon daar maar zeer gedeeltelijk schuld aan was, aaaarrrghhh!!! Gelukkig wist John me nog bij de bussen weg te plukken en me in een kwartiertje naar huis te vervoeren. En o o o, wat was ik vriendelijk tegen hem.... (ahum!).

Daar aangekomen werd het allemaal veel zonniger: de keukeninbouw was nauwelijks opgeschoten ondanks de nog duurdere vervanger van de Schot die was begonnen met de klus. Neenee, kwam zeker nog niet af deze week en jaja, ze kwamen zaterdagochtend weer verder werken... De teller staat nog lang niet stil, uurloon, pffffff.
Dus jahaaaa, WELKOM THUIS :) :) :)

Maar er is altijd weer een oppepper. Inemini (mijn kleine laptop heet zo) had eergisteren voor de tweede keer de geest gegeven. Hoewel de accu altijd braaf 2 uur werklust offreerde wilde ie plotseling totaal niet meer opladen (ALS dat al het probleem was, wist ik veel, zo'n accu loopt toch eerst terug in tijd voor ie het ineens helemaal opgeeft?). Donderdag via internet een nieuwe accu besteld, en jawel die was er zaterdagochtend al! Hulde aan PC-CAM, aanrader!
En jahaaaaaa, die DOET het :) En dus is Inemini weer strijdvaardig, heerlijk.

Dus WEG met de NS, maar PC-CAM heeft mijn bittere reiservaringen (100% reistijdverlenging over de laatste 2 reizen, beide keren volledig raak!) weer weggevaagd.

Inemini weer paraat, de website zal er blij mee zijn :)