Ik had nooit gedacht dat dit als een verlies zou voelen. Ik heb jarenlang gewacht en gehoopt voor dit moment. Nu schaam ik mij daarvoor. Toen ik afscheid nam, voelde ik alsof een nieuw tijdperk begon, eentje waarin ik het enigste kind was bij ons thuis. Ik verlangde nu al naar de weekenden ze thuis zou komen met verhalen over haar nieuwe school, de universiteit. Zou ze zich wel alleen redden, vraag ik me af. Later zal ik misschien terug denken aan dit moment, met andere gedachtes. Misschien bevalt het enigskind zijn wel. De verbondenheid die ik vroeger met mijn moeder had, de zogenaamde navelstreng, bleek ik nu ook met mijn zus te hebben, alleen nu doorgeknipt. Haar kamer is nu vrij en mocht ik inrichten. Tot nu toe heb ik alleen mijn drumstel daar geplaatst. Het idee dat ik over 3 jaar ook op een kamer moest leven die net iets meer vierkante meters heeft dan de helft van mijn slaapkamer, motiveerde mij niet echt om afhankelijk te worden van 2 grote kamers. Het zal niet alleen de navelstreng geweest zijn die knapte, maar ook het idee dat ik nog lang in luxe kan leven, werd onrealistisch.
4 opmerkingen:
Ik was van plan nog zelf een tekening te maken
wat een tr v!!! maar...het enigste kind ben je in ieder geval en..het enige ook, misschien geeft dit een beetje troost???
je hebt ook je kleien schaakstukken neergezet! en...je buikspier bankje!
ik wens je veel suc6 met je 'nieuwe' leventje!!
Waaaat? Zijn er jeugdigen in Nederland, die een slaapkamer én een drumkamer hebben?
Daar heb ik nu een leven lang naar verlangd, maar nee, kinderen de deur uit, poppen de deur in. Zo leer je nooit en aardig partijtje drummen.
En Hub zal pas echt tevreden zijn, denk ik, als hij ook nog een kamer voor zijn sax krijgt.
tja, dat is als je het oudste van het stel bent, dan word je alleen maar de deur uit gekeken!
Een reactie posten