Onze scheikundeleraar heeft altijd zijn momentjes van blijheid maar af en toe ook momenten waarin hij woedend uitbarst en ons zijn eigen waarheid toeschreeuwt. In de meeste lessen is hij goed gehumeurd en vertelt hij ons wat we in de les gaan doen en begint dan opgewekt aan de lange aantekeningen. Hij vertelt soms verhalen van vroeger en maakt vaak grappen van de categorie flauw/deze grappen zijn leuk voor de eerste keer. “Waarom zink een zwaar metaal is? Anders had het wel drijf geheten,” en nog veel meer grappen of raadsels, inclusief over de buitenlandse talen. Soms, na gewaarschuwd te hebben maar er blijven mensen praten, valt hij uit, uit het niets. Ondankbare schoften zijn we en we mogen opflikkeren als we geen respect tonen voor de leraar. Na een minuut doodse stilte ontspant zijn gezicht volledig en praat hij weer verder alsof de tijd een minuut heeft stil gestaan en er verder niets is gebeurd en hij maakt zijn uitleg af. Vandaag kwam die uitval nog van de dag ervoor, omdat we toen het laatste uur niet stil waren. Ook daarna “was het baasje niet meer verdrietig”, en startte hij met de uitleg over reactiemechanisme. In de trans van het overschrijven van de aantekeningen vertelde hij opeens dat ze in Geleen bij de DSM heel lang bezig zijn geweest om uit te vinden wat het reactiemechanisme precies was. Hij vertelde meer over effectieve botsingen van moleculen dan over dit mechanisme, maar de woorden DSM en Geleen deden bij mij een belletje rinkelen. Na de uitleg vermaakte hij ons nog met verhalen hoe hij kattenkwaad uit haalde in dienst en zo permissie kreeg om scheikunde te gaan studeren. Je kunt veel denken van deze man, maar let wel, met zijn uitleg en regelmaat haal ik wel goede cijfers voor scheikunde. En, of, komt dat ook door de chemicus uit Geleen?
4 opmerkingen:
Wie komt er nu met de beste conclusie?
TJa, daar heeft iedereen zijn eigen waarheid over natuurlijk...waar is meneer zoal regelmatig in? grapjes, uitleg, of uitvallen??
In alle 3, met regelmatig weinig uitvallen.
Ik heb dit enige tijd op me laten inwerken en weet nog altijd niet wat de beste reactie zal zijn. Moet ik blij, bedroefd of netraal gaan reageren. En met welke snelheid, want de reactienelheid van een procues is voor een chemicus van wezenlijk belang. Dat houdt weer verband met het reactiemechanisme, aan de studie waaevan ik me indertijd bij DSM ook heb bezondigd. We hebben het reactiemechanisme van de eerste stap van het lysineproces proberen te ontrafelen. Zijn we niet uitgekomen, hebben de rest toen ook maar laten zitten, de lysineproductie is na een opstart tot 300 ton ook weer gestopt, kortom...
Nu weet je zo ongeveer wat er in het hoofd van een chemicus kan omgaan, Hub.
Interessante leraar heb je.
Een reactie posten