Verrassend genoeg geen verrassing

Naast dat Lieske me had geholpen met de kranten, was ze ook nog bereid geweest om in haar drukke “skills” weken een boek naar mij op te sturen. Het gaat om het boek Doodlopende hulp van mevrouw Moyo. Dat boek ga ik gebruiken om argumenten te vinden om een reden voor school te maken. Met als onderwerp “hulpverlening aan de derdewereldlanden werkt niet op deze manier”. Ik dacht dat we het nog thuis hadden liggen en daarom kwam ik op het idee om het te gebruiken. In de bibliotheek was het boek momenteel niet aanwezig, dus dat was ook geen oplossing. De dagen zonder boek waren niet verspild, want ik moest ook nog een ckv-presentatie voorbereiden. Die heb ik trouwens al achter de rug met een v+, dus beter dan voldoende maar net niet een g, dat staat voor goed maar betekent eigenlijk uitzonderlijk.

Maar goed, het gaat erom dat ik mijn zus niet had bedankt, omdat ik daarmee wou wachten tot ze weer thuis kwam. Mijn moeder was het daar niet mee eens en stopte mij weer in het vakje van onbeschoften en dergelijken. Toen voelde ik me zo schuldig dat ik alleen een sms’je of mailtje niet op z’n plaats vond en daarom was ik van plan mijn zus te verrassen. Mijn moeder vertelde mij dat ze maar heel even thuis zou komen en dan weer weg zou gaan, dus ik moest opschieten toen ik mijn verrassing had gekocht, timing was noodzaak.

Ik ging na school meteen naar het winkelcentrum wat het meest in de buurt lag van de weg naar huis. Mijn gymspullen had ik ook nog bij me, dus die moest ik in de hand vasthouden. Ik kwam aan bij de verbouwde Albert Heijn, waar trouwens geen enkele medewerker een zwart rouwbandje om de arm droeg voor meneer Heijn, en ik moest dus ook nog eens de nieuwe weg leren kennen in deze supermarkt. Uiteindelijk had ik gevonden wat ik zocht en ging snel, maar zeker voorzichtig naar huis. Als ik met de scooter naar school was gegaan had het zeker niet gepast, dus ik was blij dat het had gevroren vannacht.

Eenmaal thuis zette ik blij mijn verrassing op tafel. De grootste verrassing, wat trouwens geen leuke verrassing was, was dat ik hoorde dat Lieske helemaal niet thuis zou komen vandaag. Dat ze toch in Maastricht bleef omdat ze anders weer teveel heen en weer moest reizen. De verrassing, een taart in dit geval, was te lekker om in te vriezen en te bewaren voor de volgende keer dat Lieske er wel zou zijn, dus die zullen wij dan verorberen. Een gemiste kans voor Lieske, maar ook zeker een gemiste kans voor mij om mijn onbeschoft gedrag weer goed te maken.