Niet ecologisch, wel groen

Wat zijn we toch allemaal bang dat de polen smelten en de wereld te sterk verwarmt. Nou, daar is ook alle reden toe. Om nog maar eens terug te komen op het energielabel van een auto, is het nu dus echt niet meer “hot” om een label G auto te rijden, dat wordt nu gezien als een asociale actie.

Onze X-trial met dieselturbo is ook niet meer zo’n “must”, volgens mij zei mijn vader laatst dat er een label G bij hoorde. Niet echt verantwoord dus, zeker niet voor ons mensen die goed bezig willen zijn voor het milieu. Daarom reden wij afgelopen weekend met een auto vol met takken rond, echt groen bezig dus!

De takken moesten naar een verzamelplek in Nieuwerkerk, waar op die dag al het grote groenafval van de bewoners in een grote vrachtwagen gegooid kon worden die al het afval comprimeerde tot een compacte klont groen. De ambtenaar, een oude man, stond erbij en bleek erg vrolijk. Hij vond het leuk om te vertellen dat wanneer je te laat was met het gooien van takken in de machine, deze je arm afhakte. Gelukkig kon je dan altijd nog postbode worden. Sommigen waaronder de ambtenaar vonden het raar dat wij geen touwtjes om de takken hadden gebonden, want dat was veel makkelijker en hoefde je daarna je auto niet schoon te maken. Zo leer je nog eens wat op een zaterdagmorgen.

Erg (eco)logisch was de actie van de overheid niet, want op deze manier van afvalverwerking moeten er veel meer auto’s rijden die meer gassen uitstoten dan één vrachtwagen die alles meteen komt oppikken. Maar het zal vast de beste oplossing zijn geweest, want er zitten zoveel mensen bij de overheid die met dit vraagstuk urenlang hun werktijd vullen.

Nu is de auto dus weer helemaal schoon en totaal niet groen. Misschien toch eens tijd voor een A label auto? Dan hoeven we ook nooit meer de auto schoon te maken.

Gienkels?

Vanochtend, in Stein, ontmoetten we Rob Hoogstede bij een boekuitreiking.
En vanavond stuurde hij me enkele gegevens, plus onderstaande anekdote.
Kan iemand van jullie mij verder helpen, of moet ik de bijgevoede anekdote als de onwaarheid en niets anders dan de onwaarheid meteen de grond in boren?

Volgens Rob dan:

Goede avond heer Gielkens,
Nou ik de naam Gielkens schrijf moet ik weer denken aan een van je zonen die jullie naam verkeerd uitsprak nl Gienkels.
En dan zei een van zijn zusjes : neeeeee Gielkens.
Hij werd dan boos en schreeuwde : ik zeg toch Gienkels...
Van die kleine herinneringen uit het verleden die je altijd bijblijven.
Maar ter zake.
Bijgaand tref je de ledenraadlijst aan van alle leden van de diverse afdelingen.
Je vroeg wel om de afdeling Geleen , maar je kunt nooit weten waar het goed voor is . Toch?

Groetjes en misschien weer tot ziens

Rob.
________________________________________

Man in de keuken

Naast muziek maken en sporten is een andere hobby van mij koken, iets waarbij in de top mannen weer een rol spelen. Denk maar aan Herman den Blijker, Rudolph van Veen en Jamie Oliver. Toch zijn het over het algemeen de vrouwen die in het huishouden elke avond voor een voedzaam maal zorgen. En het was de vrouw in ons huishouden die aan mij nadrukkelijk een paar keer vroeg om te koken. Eerst had ik geen inspiratie, maar omdat ik toch wat wilde koken, koos ik ervoor om een eitje te bakken.

Een eitje, misschien toch iets dat ook een man die geen topchef is, kan maken. Naast dat een eierschaal een beetje afbrokkelde in het geklopte ei, waren de eieren eetbaar en niet verbrand. De tomaten die erin zaten, had ik gesneden met mijn splinternieuwe mes die ik voor kerst van mijn zus heb gekregen. Het mes is er echt eentje die van twee kanten snijdt. Aan de ene kant gaat het mes door de tomaten als een pinpas door een pinapparaat, maar aan de andere kant is het mes scherp genoeg om een wond te snijden in mijn vinger waarvan ik nu nog een litteken heb. Al is het wel een heel klein littekentje.

Met messen kan ik dus nog niet helemaal omgaan, maar dat hoeven de eters niet te weten. De eters waren tevreden, maar daar koop je niks voor. De eters in mijn huis hebben namelijk altijd honger en zien het restje van vorige week nog als een culinair hoogstandje. Toch ben ik blij dat mijn kookwerk gewaardeerd wordt.

Omdat een gebakken ei nogal saai is, verpakte ik mijn creativiteit in het toebrengen van de bakboter in de pan. Ik heb er snel een foto van gemaakt, want zodra de pan een beetje warm wordt is de kunst alweer verandert in een egale vloeibaar boterlaagje. Hopelijk krijg ik binnenkort weer kookdrang en kan ik weer mijn eters tevredenstellen, weer met iets oersaais, of toch misschien een keer iets nieuws.

Een goede keus

Keuzes maken is zeker niet mijn sterkste punt. Goed nieuws voor mij en mijn mede slecht-in-keuze-makers, er is nieuw onderzoek gedaan naar "krachtig kiezen" aan de Universiteit van Amsterdam. Het bleek dat het in sommige gevallen heel handig kan zijn om er een nachtje over te slapen.

Tijdens het onderzoek werden er twee verschillende groepen van proefpersonen gevormd: de 'denkers' en de 'puzzelaars'. Beide groepen kregen een keuze, waarna de eerste groep erover na mocht denken en de tweede groep zo snel mogelijk een puzzel moest maken. Hierdoor zouden deze proefpersonen minder aan de keuze denken. Hier viel iets op: bij ingewikkeldere keuzes konden de 'puzzelaars' betere beslissingen maken. De onderzoekers definieerden twee manieren van denken: bewust en onbewust. Terwijl de 'puzzelaars' aan het puzzelen waren, was het onbewuste deel van de hersenen de keuze actief aan het verwerken. Dit deel is veel krachtiger: onze zintuigen kunnen elf miljoen bits per seconde verwerken,m aar het bewuste deel kan er maar vijftig per seconde aan. Bovendien kan het bewuste deel maar over één ding tegelijk nadenken. Ze nemen vaak niet alles in zich op, waardoor ze ook veel consequenties van een keuze overslaan als het kiezen ingewikkelder wordt. Ten slotte kan het onbewuste deel beter bepalen welke eigenschappen van belang zijn. Het neemt sowieso emotionele argumenten mee, die het bewuste deel vaker overslaat.

Het 'bewuste' kiezen zou dus toepasbaar zijn voor makkelijkere keuzes, het 'onbewuste' juist voor ingewikkeldere keuzes. Een grappig onderzoek waar deze twee manieren zijn toegepast, is één bij de Bijenkorf en Ikea. De Bijenkorf werden de producten als simpel gezien, bij de Ikea als complex. Bij de Bijenkorf bleken de bewuste denkers later tevredener over hun product te zijn dan de onbewuste denken, bij de Ikea was dat andersom. Dit bevestigde dus het onderzoek over het bewuste en onbewuste denken.

Omdat dit onderzoek toepasbaar is in het echte leven, is dit een nuttig onderzoek. Je kunt nu bedenken op welke manier je het beste kunt beslissen. Er is alleen één probleem: het is heel moeilijk om onbewust een keuze te maken als het over iets belangrijks gaat. Hoe kun je jezelf dan verplichten er niet bewust over na te denken? Ik zou dat heel moeilijk vinden, het gaat dan juist om belangrijke beslissingen. Laat het me weten als het je is gelukt!

Ine in actie

JUNIOREN NAAR AMSTERDAM
Ine Gielkens, in 1979 lid van het Nederlandse vrouwenteam dat zilver won op het WK, is al een paar jaar actief met het begeleiden van het Tsjechische juniorenteam. Ook Japan heeft zij onder haar hoede genomen. Zij belt zaterdagmiddag en vertelt opgelucht dat ook het tweede Japanse paar op Schiphol is geland en dat zij uitgebreid boodschappen gaat doen om voor de hele meute junioren (een stuk of twaalf) die avond te koken. Bij de Canadezen is lichte onrust omdat de vierde man volstrekt onbereikbaar is en het niet duidelijk of hij zijn vlucht heeft gemist. Het Noorse team wandelt gezellig rond op het Leidseplein waar voormalig wereldkampioen Enri Leufkens (bij de junioren in 1987 en de Bermuda Bowl in 1993) met dochter Lotte (nu lid van et Nederlandse aspirantenteam) aanschuift op het terras van ‘het hok’. De zon schijnt, het weerbericht oogt gunstig. De Oostenrijkers zijn van plan er een mooi toernooi van te maken en besluiten, vers aangekomen in het hotel, direct tot een oefenpartij.
Zo gaan de zaken aan de vooravond van het WHJI-2011. Van Frankrijk, Italië, Zweden en Denemarken nog geen spoor maar dat de Polen komen is zeker; Nederlandse junior Jamilla Spangenberg kondigt opgewekt aan dat zij voor zondagavond een afspraak heeft met een Poolse junior.
Vandaag naar het Witte Huis voor ontvangst van sponsors, gasten en deelnemers, dan de opening en snel aan het kaarten inde Patton.

Allemaal logisch

Toen we zondagochtend rond 11.00 uur wilden vertrekken en in de auto nog even delibereerden waar we eigenlijk ook al weer naar toe wilden om koffie te drinken, iets met een a erin, dus al meteen bij de start achter lagen op schema, werd het toch eindelijk tijd de motor te starten. We zouden wel zien waar we terecht kwamen.


Op dat moment werd er op de ruit getikt en wie stond daar? Je mag niet drie keer, maar tig keer raden.
Ellen, natuurlijk. Had die niet gevaagd om haar vier Boekenweekgeschenken plus gratis NS-kaarten voor zondag 20 maart op te sturen?
Ja, had ze gevraagd.
En hadden we dat soms niet gedaan?
Zeker, dat hadden we prompt gedaan.
En waren die dan niet op tijd aangekomen in Nieuwerkerk?
Nou, daar wisten we niks van.
En zou het niet logisch zijn dat, als we vier boekjes + kaarten opstuurden om met zijn vieren door Nederland te toeren, dat zij dan in haar eentje naar Geleen zou komen?
Eh, ja en nee, volgens haar logica misschien wel, ja.
Juist, en of we dan maar snel het portier open maakten, kon ze tenminste mee.

Trouwens, wat hadden we in die auto zitten smoezen? Nog een geluk overigens, anders waren we weg geweest en had zij voor een gesloten deur gestaan, want ze had geen sleutel bij zich, logisch toch?
Inmiddels wisten we nog altijd die naam met een a erin niet en toerden op goed geluk. Waar naar toe eigenlijk?
Natuurlijk, dat moest Terstraeten zijn gewest, daar had Jeu ook ‘de neut’ gehaald. Vond Ellen tenminste.

Goed, dan Terstraeten maar. Helaas kon Bram dat niet vinden en werd Jeu gebeld om te vragen hoe hij in vredesnaam ooit in Terstraeten terecht was gekomen.
En weer logisch natuurlijk, Terstraeten was gewoon een straat in Nuth.
Jawel, bij het binnenrijden van Tersraeten bleek het eerste het beste huis al een toeristisch uitziend restaurant, waar zo te zien ook de toeristische treintjes vertrokken.
Viel dat even mee in klantvriendelijk Zuid-Limburg.

Maar de zaak was dicht.
Hoezo dicht, vroeg de bestuurder van een na ons gearriveerde Jaguar (of iets van dien aard), dan gaat-ie toch even open zeker? En hij wandelde vastberaden naar de -gesloten- deur. “Bent U dan de de eigenaar?”
“Nee, maar als wij komen, maken ze maar al te graag open.”
Ook alweer logisch. Maar deze keer dan toch even niet.
“Kom op pa”, mekkerde zijn vrouw/dochter/kleindochter, ”die zullen ook wel naar Gronsveld zijn.”

Jammer dus, we hadden graag het verhaal kunnen vertellen dat alles in Zuid-Limburg spontaan de hekken opent als wij eraan komen.
“O, zoeken jullie gewoon een gezellig kroegje?”, wilde pa/opa weten. “Nou dan even links aanhouden dan rechts en weer links kom je bij Sjra in Grijzegrubben, altijd open meteen na de mis.”
Inderdaad wachtte na rechts, links, rechts het gehucht Grijzegrubben, maar Sjra deze keer ook even niet.

Zo kwamen we tenslotte terecht in het stamineeke in Klimmen, waar we evenals de eerste keer allervriendelijkst werden ontvangen. En zeer exquise Limburgse dingetjes kregen voorgeschoteld, naar daartoe op gepaste wijze te hebben gevraagd. Allemaal logisch natuurlijk.
En wederom ons geluk bespraken dat we die ochtend even hadden gezocht naar die naam met een a erin.

Want anders?
Anders was het een minder prettig gratis reisje geweest.
Hoezo gratis?
Wat denk je dat die vier boeken hebben gekost? En het opsturen ervan, mooi ingepakt en pronto pronto a.u.b.
"Ja, maar voor mij was het toch gratis? Of vinden jullie dat opeens niet logisch vandaag?”

PS.

Via via weet ik nu weer de gezochte plaats met die kunstgalerij.
Weustenraad natuurlijk. Zit inderdaad een a in. Allemaal logisch.

Gratis treinreizen met (e-)boek als kaartje

Reizigers kunnen zondag gratis met de trein mee als ze het Boekenweekgeschenk De kraai van Kader Abdolah laten zien. De actie wordt voor de tiende keer gehouden.

Vorig jaar reisden ruim 210.000 mensen gratis door heel Nederland met de trein op vertoon van het Boekenweekgeschenk.

Ben benieuwd hoe het bevalt, de start ging niet helemaal goed.

Een kort Limburgje

Het is dat ik nog leerplicht heb, anders kon ik gaan waar ik wilde. Dan kon ik vorige week ook zeker even langs komen bij mijn opa in Geleen, die maar liefst 79 was geworden! Naar Geleen is het minstens 2 uur rijden, dus niet te doen voor een reguliere schooldag. En de lessen verzuimen voor deze speciale gelegenheid zou bijna een optie zijn, maar helaas komen de les nog goed van pas aangezien volgende week alweer de week van de proefwerken is.

Gelukkig was God al zo aardig om een rustdag in elke week te plannen, waar later ook zaterdag bijgelapt werd om zo een leerplichtvrij weekend te creëren. Ik moest afgelopen weekend wel laat voetballen, zodat er maar weinig van dit weekend overbleef om nog de moeite nemen om naar het verre zuiden af te reizen. Niettemin heb ik al verteld dat dit een speciale gelegenheid was, en dus vertrokken we na het avondeten alsnog om Opa persoonlijk te kunnen feliciteren.

Het was voor mij praktisch geen weekend meer in Geleen, maar alleen een stukje zondag. Dat kwam omdat ik zo lekker weggedoezeld was in de auto, dat ik meteen naar bed was gegaan omdat ik het zonde vond om mijn schaarse slaperige toestand te verspillen(meestal lig ik eerst nog een lange tijd wakker voordat ik in deze fase kom).

S’Ochtends kon ik mijn felicitatie in redelijk uitgeslapen toestand uitvoeren. Daarna was het meteen tijd voor belangrijke zaken; geen taart of andere feestelijke bezigheden, maar een lezing over de Dalai lama van de 79-jarige opa. Alsof ik nog niet genoeg intellectueel bezig geweest was, moest ik ook nog eens discussiëren over de literatuur. Gelukkig kwam dit gesprek pas nadat ik even van het voetbal mocht genieten dat door mijn zus gespeeld werd, dus ik had een lange pauze.

Helaas kwam mijn zus erachter na gespeeld te hebben dat de sleutels van haar appartement in Maastricht nog in Nieuwerkerk lag, waardoor “het korte Limburgje” wel erg kort werd. Voordat we moesten gaan had ik Opa nog even gecomplimenteerd door te zeggen dat hij nog goed functioneerde voor een man van zijn leeftijd. “En wat kan ik daarvoor kopen?”, vroeg hij min of meer terecht. Ik vertelde hem dat hij daar niet direct iets voor kon kopen, maar dat het misschien wel een goede indicatie was voor het feit dat hij nog een aantal mooie jaren voor de boeg heeft.

Le voyage

Bij een wintersport zit altijd een reis inbegrepen. Ingepakt in een volle auto. Deze winterport was de auto gereserveerd voor maar voor drie reizende personen. Onze Nissan had al eerdere keren vol gezeten met vijf mensen, dus dit was pure luxe voor ons drieën. Met dat idee dacht ik de hele achterbank voor mij alleen te hebben, wat in feite ook zo was, niemand zat achterin. Maar toch was het gelukt om met drie mensen ervoor te zorgen dat de achterbak vol genoeg zat, om mijn beenruimte achterin weg te nemen en daarnaast stak het snowboard ook nog is uit bij de rechterstoel waardoor je daar niet rechtop kon zitten. Het enige waar de ruimte lag, was op de achterbank zelf en net als bij voetbal moet je altijd de vrije ruimte benutten.

Ik heb zo ongeveer 90% van de tijd die ruimte benut door op de bank te gaan liggen, dus ik had geen last van de volle voetenruimte en het snowboard boven mijn hoofd. Ondanks ik al voor de reis had voorgeslapen vanaf Geleen, lukte het me nog prima om in de rijdende auto constant tukjes te doen. Als ik dan wakker werd met mijn hoofd aan de linkerkant van de bank, ging ik rechtop zitten en viel dan weer in slaap aan de rechterkant van de bank. Als ik dan wakker werd en we stonden stil op een parkeerplaats ontdeed ik mij van mijn vloeibare afvalstoffen en als we niet stil stonden, viel ik weer aan de andere kant van de bank in slaap.

Dat was dan de nacht en de vroege morgen. Normaal luister ik op wintersport trance muziek, melodieuze dance muziek. Maar door het slapen had ik die niet zoveel nodig, het oordopje zat eerder in de weg als ik lag dan ik er plezier van had. Toen ik eenmaal niet meer kon slapen door het daglicht,zag ik dat we in de file stonden. Tijd voor de Ipod. De file duurde zolang dat we de normale parkeerplaats niet haalde en uiteindelijk maar bij een rotonde stopte om onze tot aan het randje gevulde blaas leeg te urineren. Wat was dat een opluchting!

Op de file na was de reis nog geen ramp, in de file staan is niet iets vreemds voor wintersporters. Maar het erge moest toen nog komen. We moesten uiterlijk om 19:00 inchecken bij Plein Sud, ons verblijf. We hadden al wat uren in de file gestaan, maar het leek erop dat we dat gingen halen. De weg die de routeplanner aangaf om te volgen was de laatste 20 km een eenrichtingsweg, en er stond ook nog een bord bij dat aangaf dat de weg “fermé” was. Daarom namen we een eigen verzonnen alternatieve route, maar die kwam uit op een wintersportplek waar we helaas niet moesten zijn. Toen begon de tijd te dringen; als we de eenrichtingsweg ingingen zouden we nog net op tijd zijn en dus namen we de gok.

Allemaal slingerbochten, die trouwens niet de eerste waren, ik was al aardig misselijk en mijn maag raakte gespannen. De slingerende weg kwam uiteindelijk uit op een stuk verlaten piste, ongeveer na 10 km op de weg gereden te hebben. Het was toen 18:45. Het werd schemerig in de bergen en het mooie uitzicht om ons heen kon ik niet meer goed zien, ook als het licht was had ik er niet naar gekeken, want ik moest me concentreren op de weg voor de auto om niet te hoeven overgeven.

Zelf nog een alternatieve route verzinnen was niet slim, dus gingen ik en mijn vader binnen bij een bowlinghal om daar navigatieve hulp te zoeken. De man begreep naar mijn idee het probleem iets te snel en moest volgens mij zelfs een beetje lachen. Hij was wel zo vriendelijk te laten zien hoe we dan moesten rijden. “First you go to Dignes le bais, then to Colmars and then to Foux D’allos.” Ik zag op de kaart dat het een grote omweg leek, maar ik hoopte dat de kaart op grotere schaal was dan waar ik bang voor was. Hoe lang het ging duren? “About 3 hours, maybe even more”. “O my god”, Aldus mijn vader.

Om een lang en zeer misselijkmakend stuk verhaal kort te maken, daarna reden we nog eens vier uur om er te komen, helaas niet op rechte wegen dus het lukte me ook niet om de paar droge crackertjes als avondmaal binnen te houden. Met “crackertjes in het zuur” nog aan mijn sokken en broek moest ik weer vlug de auto in, hoe sneller we er waren hoe beter. Uiteindelijk reed mijn moeder de laatste kilometers en ik hielp haar zoveel mogelijk met de routeplanner, terwijl de chauffeur van de eerste 1000 kilometers op de achterbank wat rust nam. Daar aangekomen moesten we nog snel alle spullen, een hele auto vol, in één keer naar boven brengen. Toen wat uitgepakt en we voelde ons al snel thuis met een kopje thee in ons tijdelijke appartement.

Wielrennen, "gewoon een beetje fietsen"?

Na heel wat gedoe zonder fietspomp was het dan toch zover, donderdag heb ik voor de eerste keer op mijn eigen racefiets gefietst. Het ging nog niet helemaal soepel, maar ik ben binnen een redelijke tijd bij opa en oma aangekomen. Vrijdag ging het opnieuw kriebelen ben ik weer gaan fietsen. Ik besefte me dat ik het toch wel echt leuk vond, maar ik had één probleem: ik wist niets van wielrennen af. Ik kan me natuurlijk niet bij de wielrenclub DM voegen zonder iets van de sport af te weten.Tijd om me erin te verdiepen dus.

"Wielrennen is zonder twijfel de zwaarste sport, fysiek en mentaal", aldus de Quest. Je hebt grofweg twee verschillende groepen wielrenners: sprinters en klimmers De klimmers zijn klein, pezig en hebben een relatief grote longinhoud. Omdat ze erg gevaarlijk zijn voor de Tour de France, wordt het tempo in de vlakke delen van een etappe vaak al zeer hoog gehouden, zodat deze klimmers hier dan niet zo goed tegen k

unnen en zullen "afzwakken". Het tempo hoog houden is ook een manier om de voorste groep uit te dunnen, dit heet "lossen" en heeft vooral een psychologisch effect: pure intimidatie dus.

Als de Tour de France begint, hoor je weer veel mensen erover praten. Er worden tactieken besproken en ook achter de schermen gebeurt veel. De taken in een wielerploeg zijn duidelijk: je hebt één kopman, de rest houdt die koopman uit de wint, rijden hem terug naar het peloton in geval van een lekke band en dragen water en eten. Het kopwerk wordt meer verdeeld als het peloton langgerekter is. Wie openlijk vertikt om het kopwerk te doen, verpest de samenwerking in de kopgroep. De ploegen met de beste sprinters hebben het meeste profijt van een aankomst bij de finish met een compleet peloton. Daarentegen moeten ploegen zonder rappe sprinters het hebben van ontsnappingen ver voor de finish. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan: wanneer mag de sprinter weg? Op een vlakke etappe worden renners makkelijk achtervolgd en bijgehaald. Sommige renners, renners die totaal geen kans maken in het algemeen klassement, mogen wel weg. Ten slotte, als in het peloton hard gereden wordt, is elke vlucht kansloos.

Het deel achter de schermen bestaat vooral uit onderhandelingen. Het gebeurt bijvoorbeeld vaak dat een favoriet voor de gele trui met een andere renner op kop rijdt in een bergetappe, zodat beide renners wat te winnen hebben. Ze laten elkaar dan ook soms de etappe winnen. Er worden ook vaak deals gemaakt tussen ploegen over het kopwerk.

Wat zijn verder opvallende dingen als je naar wielrennen kijkt? Je kunt bijvoorbeeld kijken welke wielrenners het zwaar hebben. Als één renner in een groepje al vroeg in de etappe een langzamer beentempo heeft dan de rest, dan kan dit niet veel goeds betekenen. Verder doet een renner zijn shirt open als hij zijn warmte niet goed kwijt kan, dit is ook een teken dat het niet best met hem gaat.

Als afsluiting, wat betekenen die truien nou? Ik snapte er nooit wat van. Op zich is het niet heel moeilijk. Je hebt als eerste de gele trui, deze is voor de leider in het algemeen klassement. Degene die alle etappes bij elkaar het snelst gereden heeft, verdient deze trui. De groene trui daarentegen is de leider in het puntenklassement

. De renner die als eerste aankomt in een etappe of tussensprint krijgt de meeste punten. De witte trui is de "gele trui voor

jonge renners(lees:renners van niet ouder dan 25 jaar)". Ten slotte is de bolletjes trui voor degene die de meeste punten heeft behaald door vroeg op de top van een berg aan te komen. Hoe zwaarder de klim, hoe meer punten de renners kunnen verdienen.

Persoonlijk vond ik de Tour de France niet heel boeiend, ik keek ook nooit mee met opa als hij de tour volgde. Misschien is dat dus omdat ik er niets van snapte, dus laat ik dit jaar maar gaan kijken met mijn nieuwe wielreninzicht. Kan ik daarna lekker over het fietsen praten met oop en de mensen op de wielrenclub....