Een trainer die er altijd was

Na eindeloos leuke verhalen gehad te hebben, is er helaas nu ook ernstig bericht. Mijn voetbaltrainer Hans van Noort is vorige week in de nacht van zondag op maandag overleden. In zijn slaap, toen hij in bed lag omdat hij wilde herstellen van zijn “griepje”.

Toen ik maandagochtend door een van mijn teamgenoten gebeld werd en ik te horen kreeg wat er was, vertelde ik hem dat ik het niet kon geloven. Ik kon het ook even echt niet geloven. Het was mijn trainer die ik zaterdag nog had gezien en zondag nog had ge-sms’t, dat ik maandag niet kwam trainen. Ik moest leren voor de toetsweek en dacht, zaterdag kan ik toch al weer voetballen en zie ik Hans weer. Ook zie ik het nog zo voor me dat Hans zaterdag zei: tot maandag. Die maandag kwam er nog wel, maar Hans niet meer.

Die maandag stond ik toch nog rond de tijd van de training bij de voetbalverenging, nu niet om te voetballen, maar om met het team bij elkaar te komen en te verzinnen hoe wij als team iets voor de begrafenis konden doen. Het plan was er om muziek te spelen, met een gitarist, een drummer en ik als saxofonist. Daar hebben we nog voor geoefend, die woensdag, maar uiteindelijk kon dat niet gerealiseerd worden in verband met tijd en afschrikkend vermogen qua volume van het drumstel en saxofoon samen.

Ik kende Hans pas sinds dit seizoen. Ik weet nog dat ik de eerste paar weken erg onder de indruk was van zijn kritiek. Ik had al lang niet meer zo’n kritische trainer of coach gehad, en aangezien ik kritisch als een van de beste eigenschappen beschouw voor een trainer, was ik daar erg blij mee. Helaas wonnen we hierdoor niet veel wedstrijden, maar zijn inzet werd er daardoor niet minder op. Het stomme ervan is dat ik dat nu pas besef. Voor mij was het zo logisch dat ik altijd kon trainen als ik kon en als ik geblesseerd was, dan kon ik dat ook makkelijk via een sms’je bij Hans melden.

Als hij niks over het voetballen te zeggen had, sprak hij verder weinig. Ik kwam dus pas na zijn dood eigenlijk iets over zijn persoonlijkheid te weten, wat erg spijtig is. Ik heb nooit de behoefte gehad om met hem te praten, simpelweg omdat ik ervan uitging dat die tijd nog wel zou komen. Die tijd zal niet meer komen, maar toch ben ik blij met die tijd die er wel was. Een tijd waarin Hans altijd klaar stond op de voetbalvelden van Nieuwerkerk om ons op het gebied van voetbal zoveel mogelijk te leren.