Lijdensweg

Een huilend kindje met een schaafwond is een dramatisch gezicht. Een hond met een gebroken pootje ook. Maar een vis aan een hengelhaakje? Om nog maar te zwijgen over de mieren die we doodstampen. Medelijden is een gevoelig verschijnsel dat een mens krijgt bij het zien van een ander lijdend mens of dier. Maar dus niet bij allemaal. En dat is toch raar?

Hoe ik hierop kwam was op een doordeweekse schooldag, toen ik om tien over vier doodmoe en opgelucht van school naar huis toe kwam scheuren op mijn Zip. Een seconde of twee zag ik toen rechts van de weg een eend staan met waarschijnlijk een gebroken vleugel, het zag er niet natuurlijk uit. Maar aan de eend verder was niks te merken, hij hield zijn snater en liep gewoon door.

Ik had medelijden met de eend. Maar ik denk dat niet veel mensen dat ook hadden die de eend zagen. De eend kan namelijk niet krijsen als een baby, piepen als een muis of de staart tussen zijn benen doen zoals een hond. En dat maakt het verschil waarom we sneller medelijden hebben met mensen als met bepaalde dieren.

Sowieso omdat mensen mensen zijn, en ze elkaar dus beter begrijpen, snappen ze ook sneller als ze ergens last van hebben, en vindt een mens dat erg, dan heeft hij medelijden. En medelijden met dieren hebben we omdat bijvoorbeeld een hond de oren in de nek heeft en zielig in een hoekje kruipt. Het gaat dus om de gebaren die mensen moeten zien voordat ze pas het lijden zien. Daarbij is er geen enkel mens die weet hoe het voelt om met kieuwen boven water aan een scherpe haak te hangen, dus hebben er weinig mensen erg in hoe pijnlijk vissen is, voor de vis.