Expeditie in de sneeuw

Lief aan La Norma gewend dagboek, dit is de laatste dag dat ik je schrijf omdat je dan genoeg weet en ik me volledig op het snowboarden kan concentreren. Vandaag stond mijn zus vroeg op omdat ze als fanatieke snowboardster elke minuut dat de lift dreigt te bewegen en we nog binnen zitten, een verloren minuut vindt. Ik was de aangewezen persoon om op deze vroege dag ons van stokbrood te voorzien. We hadden vandaag een volle snowboarddag kunnen hebben, als mijn zus niet naar de wc moest en geen last van haar teen zou hebben gehad. We hebben alle hoge pistes kunnen verkennen, tot en met de top dus. Bij sommige pistes leek het erop alsof de blauwe paaltjes op waren en er toen maar rode hebben neergezet. Daarentegen vertegenwoordigden er ook rode pistes de gedachten die ik had bij zwarte pistes. Dus bleven de pistes verrassend.

Voor het eerst in mijn leven ben ik ook van de beruchte zwarte piste afgegaan, en zelfs daarnaast off-piste gesnowboard. Echt boarden was het niet, meer remmen en in de meterhoge sneeuw ploffen. Als mijn snowboard de ontmoette sneeuw blauw maakte, zou er een blauw traject ontstaan zijn waarbij steeds blauwe remsporen en valkuilen zichtbaar waren.

Dat stoere gedoe op de piste mag wel beloond worden dachten mijn zus en ik. Maar in Frankrijk kijken ze nergens meer van op, en dit bleken ze duidelijk te maken door een crêpe te serveren dat meer naam heeft als lauw deegplakje met verdwaalde suikerkristallen. Maar op de onvruchtbare piste mag men blij zijn met wat hij krijgt. Jammer dat men daarvoor wel een hoge prijs betaalt.

Vandaag was ondanks de slappe hap geslaagd. De bindingen bleven goed zitten waardoor we ongestoord konden boarden. Eenmaal voldaan in ons appartement lag de hond er nog steeds uitgeteld bij. En in de spiegel zag ik mijn baard weer langer worden. Hulpeloos zonder scheermes wist ik dat hij zou blijven doorgroeien terwijl wij ons aan onze nachtrust tegoed zouden doen. Op naar nog drie dagen winterplezier.