Prettig Angstpark

Goed staaltje marketing bij pretpark Walibi. In de zomer is er genoeg vraag naar een dagje warm weer met attracties en gezellig duur eten. Maar naast vraag en aanbod geschaald op het bedrag per kaartje, wordt de vraaglijn van de kaartjes beïnvloed door nog een andere factor. Het seizoen. In de kou twee uur wachten om 5 minuten heen en weer geslingerd te worden is absoluut geen pretje. En in plaats van passief op bezoekers te hopen, komt Walibi actief met een nieuw product / dienst. Halloween.

"Wij" als gezin gingen niet zo vaak naar pretparken vroeger, waardoor ik nog nooit in Walibi was geweest. Gelukkig werd ik mee gevraagd door een teamgenoot, en kon ook ik eindelijk eens na achttien jaar in de hoogste achtbaan van Nederland. Overdag was er niks te zien van de halloweensfeer, op een paar voorbereide podia voor de avondshows na. Je kon er alleen in de avond zijn als je ook een kaartje voor de dag had, dus was het goed druk, zo in oktober.

Ik kan in een bus al misselijk worden, en heb in de Efteling een keer mijn boterhammen met kaas weer via dezelfde kant eruit laten lopen zodra ik uit een kinderattractie kwam. Ik wist dus al dat het een duur kaartje zou worden als ik na de eerste de beste achtbaan op een bankje zou zitten met een groen hoofd en een kaasboterhammen-fobie. Zo rebels als ik tegen mijn overgevoelige evenwichtsorgaan was, gokte ik erop dat reispilletjes ook voor pretparken geschikt waren. Het was immers tegen wagenziekte, en een achtbaan bestaat meestal uit aaneengesloten vierpersoonswágentjes. Goeie gok, want enigszins versuft bracht ik de dag dan soms wel duizelig, maar niet misselijk door.

De schemering nam enge figuren met zich mee die zich verspreidden over 3 “scare zones” in het park. Ook al zag je het aankomen, ik schrok van elke plotselinge beweging mijn kant op. Je kunt het angst noemen, ik noem het alertheid geschonken door de oosterse vechtkunsten. Je kon voor een kleine aanbetaling een extra attractie bezoeken, waarvoor wij “The Funhouse of Fear” bezochten. Eerst leek de titel niet te kunnen kloppen, maar uiteindelijk was de verklaring duidelijk genoeg; je schrok je binnen te pletter, en kon er eenmaal veilig buiten om lachen.